Leon Łuskino

Leon Łuskino

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1872 Chęciny
Data i miejsce śmierci	9 maja 1948 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1889–1927
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Biuro Wyznań Niekatolickich
Stanowiska	szef biura
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa
Odznaczenia

Obsada Oddziału V Sztabu Generalnego w 1924 roku - kpt. Stefan Boryczko stoi drugi od lewej. W środku stoi płk Leon Łuskino (zastępca Szefa Oddziału V).

Leon Łuskino ps. „El-Eł” (ur. 11 kwietnia 1872 w Chęcinach, zm. 9 maja 1948 w Warszawie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kompozytor, literat.

Życiorys

Urodził się 11 kwietnia 1872 w Chęcinach^[1], w rodzinie Ksawerego, pułkownika Armii Imperium Rosyjskiego, i Józefy z domu Krauze^[2]. Ukończył gimnazjum w Kielcach^[2]. Od 1889 służył w 28 Połockim Pułku Piechoty, od 1890 do 1892 odbył kurs w szkole junkrów w Odessie i wstąpił do Armii Imperium Rosyjskiego. Mianowany podporucznikiem w 1892, następnie porucznikiem w 1896. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej jako dowódca kompanii^[1]. W 1907 został awansowany do stopnia kapitana. W 1913 ukończył kurs dowódców batalionów w Oficerskiej Szkole Strzeleckiej(ros.) w Oranienbaum.

Podczas I wojny światowej był dowódcą zapasowego 291 pułku piechoty od 6 czerwca 1916 do 22 grudnia 1917, po czym wystąpił z armii radzieckiej. Od kwietnia 1918 pełnił funkcję referenta do spraw wojskowych Polskiego Przedstawicielstwa w Piotrogrodzie. W 1919 został uwięziony przez sowietów, a na początku 1920 uwolniony i przekazany do Polski w grupie zakładników. Wstąpił do Wojska Polskiego. 1 kwietnia 1920 mianowany podpułkownikiem piechoty. Jako oficer nadetatowy 21 pułku piechoty od 1920 do 1925 sprawował stanowisko zastępcy szefa Oddziału V (personalnego) Sztabu w Ministerstwie Spraw Wojskowych^[3][4]. W 1925 sprawował stanowisko przewodniczącego Sądu Honorowego dla Oficerów Sztabowych przy Ministerstwie Spraw Wojskowych^[5]. Następnie został przeniesiony służbowo do 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. W marcu 1926 został przydzielony do 28 DP na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego^[6]. Z dniem 16 maja 1926 został przeniesiony służbowo do Oddziału V Sztabu Generalnego, w którym powierzono mu czasowe pełnienie obowiązków szefa oddziału^[7]. W lutym 1927 został mianowany szefem Wydziału Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych (etat generalski)^[8], który 1 czerwca tego roku został przemianowany na Biuro Wyznań Niekatolickich. Z dniem 30 września 1927 został przeniesiony w stan spoczynku^[9][10].

Rozpoczął pracę w administracji cywilnej. Od lutego 1928 był wydawcą pisma „Gospodarz Polski”^[11]. Następnie został kierownikiem Centralnego Biura Filmowego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, gdzie kierował komórką cenzury filmowej. Cenzura ingerowała w filmy zagraniczne, usuwając z nich nieraz więcej niż połowę treści. W przypadku filmów polskich cenzorzy ingerowali w proces produkcji, wymuszając odpowiedni kształt scenariusza i ingerując w dialogi. Tygodnik „Jutro Pracy” nazwał zespół cenzorski kierowany przez Łukisnę „filmową Ochraną”. Działał także na polu kulturalnym. Był kompozytorem i twórcą piosenek. Został autorem pieśni żołnierskiej „Szara piechota”^[12][13], autorem słów piosenek, wykonywanych przez Hankę Ordonówną („Dwie majstrowe”, „Wróżka”, „Rodzinna radość”, „Marzenie” – autor słów i muzyki^[14]), Zofię Terné. Był wykonawcą piosenek w warszawskim teatrzyku Qui Pro Quo.

Poniósł śmierć w 1948 w wyniku kolizji z kolejką na warszawskim Czerniakowie. Został pochowany na Cmentarzu Czerniakowskim.

Jego żoną była Aleksandra z domu Kopernik. Nie mieli dzieci.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[15][16]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]
• Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)
• Kawaler Legii Honorowej (III Republika Francuska, 1923)^[17][2][16]
• Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. V: Lehwaldt – Obrączka kostna. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1935.
• Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938.
• Piotr Stawecki: Leon Łuskino. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2015-04-09].
• Leon Łuskino. Biblioteka Polskiej Piosenki. [dostęp 2021-07-02].