Leon Adamowski

Leon Adamowski
Data i miejsce urodzenia

28 czerwca 1911
Brześć Litewski

Data i miejsce śmierci

15 października 1983
Warszawa

Poseł I kadencji Sejmu PRL
Okres

od 20 listopada 1952
do 20 listopada 1956

Przynależność polityczna

Stronnictwo Demokratyczne

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Leon Adamowski (ur. 28 czerwca 1911 w Brześciu Litewskim, zm. 15 października 1983 w Warszawie) – polski lekarz, poseł na Sejm Ustawodawczy (1947–1952) i na Sejm PRL I kadencji.

Życiorys

Grób Leona Adamowskiego na Powązkach

W 1932 ukończył naukę w Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Białymstoku, po czym podjął pracę w Funduszu Pracy oraz Białostockim Urzędzie Wojewódzkim. Po ukończeniu kursu instruktorów ratownictwa sanitarnego w 1937 zatrudniony w Polskim Czerwonym Krzyżu w Suwałkach. W latach 1938–1939 studiował medycynę na Uniwersytecie Stefana Batorego (wcześniej również prawo na Uniwersytecie Warszawskim). Podczas niemieckiej okupacji Suwalszczyzny zatrudniony jako pielęgniarz i asystent rentgenowy. W 1944 mianowany powiatowym kontrolerem sanitarnym. Rok później został wyznaczony na przewodniczącego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Suwałkach (do sierpnia 1946). W grudniu 1945 stanął na czele tymczasowych struktur Stronnictwa Demokratycznego w powiecie[1]. W latach 1946–1949 był dyrektorem Białostockiej Ekspozytury Izby Przemysłowo-Handlowej oraz radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej. W 1949 przeniesiony do pracy partyjnej na Dolny Śląsk. Działał w SD (był przez długi okres członkiem Rady Naczelnej oraz CK).

W 1947 po raz pierwszy uzyskał mandat posła na Sejm z okręgu Ełk. Zasiadał w Komisjach Spółdzielczości, Aprowizacji i Handlu (jako sekretarz), Planu Gospodarczego, Przemysłowej i Zdrowia. W 1952 zasiadł ponownie w ławach poselskich (z okręgu Warszawa), pracował w Komisjach Budżetowej oraz Pracy i Zdrowia (jako wiceprzewodniczący).

W 1953 został dyrektorem administracyjnym Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie (do 1960). W latach 1961–1965 sprawował mandat członka Rady Narodowej m.st. Warszawy. W latach 80. był wiceprzewodniczącym Rady Naczelnej Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej[2].

Odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski, a także Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zasłużony członek SD[3]. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera 37D-4-19)[4].

Żonaty z Teodorą Adamowską, również działaczką SD[5].

Przypisy

  1. ↑ Adam Drążek, Przy – czy obok władzy? Stronnictwo Demokratyczne w województwie białostockim w latach 1945–1989: organizacja i działalność, Białystok 2005, str. 31.
  2. ↑ Maria Leśnikowska, Jak wesprzeć milion? Jubileusz i szara codzienność, "Kurier Polski", nr 101 z 24 maja 1983, str. 3 (rozmowa z L. Adamowskim)
  3. ↑ "Kurier Polski", nr 205 z 18 października 1983, str. 2 (nekrolog).
  4. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  5. ↑ "Kurier Polski", nr 119 z 22 czerwca 1987, str. 5 (nekrolog T. Adamowskiej).

Bibliografia

  • Henryk Wosiński, Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944-1968 (red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969, str. 25.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie