Leon Barucki

Leon Barucki

Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1883 Ruska Wieś
Data i miejsce śmierci	17 stycznia 1955 Sanok
Miejsce spoczynku	Cmentarz Centralny w Sanoku
Zawód, zajęcie	nauczyciel
Narodowość	polska
Małżeństwo	Zofia z d. Konik
Dzieci	Tadeusz
Odznaczenia

Leon Barucki (ur. 10 kwietnia 1883 w Ruskiej Wsi, zm. 17 stycznia 1955 w Sanoku) – polski nauczyciel, działacz społeczny.

Grobowiec rodziny Baruckich w Sanoku

Życiorys

Leon Barucki urodził się 10 kwietnia 1883 w Ruskiej Wsi jako syn Kazimierza i Konstancji domu Kossowskiej^[1][2][3][4].

Został nauczycielem. W początkowych latach pracował w swoich rodzinnych stronach, od około 1907 był tymczasowym nauczycielem w mieszanej 2-klasowej szkole w Golcowej^[5], od około 1908 był nadetatowym nauczycielem w mieszanej 1-klasowej szkole w Dylągowej^{[6][7] [8]}, następnie od około 1910 był tymczasowym nauczycielem w mieszanej 1-klasowej szkole w Niewistce^[9], od około 1911 był tymczasowym nauczycielem w mieszanej 1-klasowej szkole w Końskich^[10]. Po okresie przerwy^[11], od około 1913 był nauczycielem kierującym w 2-klasowej szkole w Sielnicy^[12].

Po zakończeniu I wojny światowej na początku istnienia niepodległej II Rzeczypospolitej w ramach akcji reaktywowania szkół polskich przybył z Dynowa na Podlasie. W 1919 został pierwszym dyrektorem polskiego Prywatnego Gimnazjum w Drohiczynie^[13]. Potem pracował jako nauczyciel geografii w Państwowego Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Białymstoku^[14][15][16]. W okresie międzywojennym dysponował wykształceniem wyższym^[14].

W Białymstoku działał społecznie. Udzielał się jako mistrz ceremonii podczas patriotycznych uroczystości państwowych^[17] (w szopce świątecznej - przedstawiającej znanych obywateli miasta - zyskał przydomek „Boruta-Defiladowicz”). Był współorganizatorem uroczystości 100. rocznicy powstania listopadowego^[18][19]. 22 lutego 1930 został ponownie wybrany członkiem komisji rewizyjnej Komitetu Powiatowego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Białymstoku^[20]. 27 marca 1930 został wybrany zastępcą członka zarządu białostockiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego^[21], w lutym 1932 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej^[22]. 5 października 1930 został wybrany wiceprezesem oddziału Ligi Morskiej i Rzecznej w Białymstoku^[23], po przemianowaniu organizacji wykazywał się w organizowaniu kół szkolnych Ligi Morskiej i Kolonialnej^[24]. W 1931 był członkiem Wydziału Wykonawczego Komitetu Kongresu Eucharystycznego w Białymstoku^[25]. Działał w Lidze Mocarstwowej i Kolonialnej^[26]. W kwietniu 1933 został wybrany członkiem zarządu koła Związku Rezerwistów RP w Białymstoku^[27][28]. Został skarbnikiem powołanego 19 września 1933 białostockiego koła Towarzystwa Popierania Budowy Szkół Powszechnych^[29]. Prowadził wykłady i odczyty dla społeczeństwa Białegostoku^[30].

W Sanoku był wieloletnim pracownikiem spółdzielni rolniczej Powiatowych Związków Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”^[31][32] oraz zasiadał w radach narodowych^[33][34].

Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej działał w podziemnym ruchu oporu^[35].

Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1953 został uznany przynależnym do gminy Sanok^[3] Do końca życia zamieszkiwał w Sanoku przy ulicy Adama Mickiewicza 1^[2]. Zmarł 17 stycznia 1955 w Sanoku^[2][4]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 19 stycznia 1955^[33][4][36].

9 września 1920 w Sanoku poślubił Zofię Konik^[1][37][2] (1893–1960, siostra nauczyciela Władysława Kreowskiego)^[38]. Ich synem był Tadeusz Barucki (1922-2022), architekt^[39].

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych^[40]
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1934)^[41]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[40]
• Krzyż Oficerski Orderu pro Merito Melitensi II klasy^[40]

Przypisy