Leon Dubicki

Leon Dubicki

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	21 sierpnia 1915 Katarzynówka, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	7 marca 1998 Berlin, Niemcy
Przebieg służby
Lata służby	1939–1970 (WP)
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	1 Armia Wojska Polskiego
Stanowiska	z-ca szefa Biura Studiów MON
Główne wojny i bitwy	wojna radziecko-fińska, II wojna światowa: bitwa pod Moskwą, Operacja Warszawska, walki o Wał Pomorski, bitwa o Berlin
Późniejsza praca	doradca ministra obrony narodowej gen. Wojciecha Jaruzelskiego
Odznaczenia

Leon Dubicki (ur. 21 sierpnia 1915 w Katarzynówce w zachodniej Syberii, zm. 7 marca 1998 w Berlinie) – generał brygady Wojska Polskiego, zastępca szefa Biura Studiów Ministerstwa Obrony Narodowej (1963–1967).

Służba wojskowa

II wojna światowa

Od 1939 był oficerem Armii Czerwonej, walczył w wojnie radziecko-fińskiej. Opowiadał, że należał do grupy zrzutków, która wylądowała w Finlandii daleko za linią frontu. Zadaniem tej grupy było ustalenie, co stało się z brygadą pancerną okręgu leningradzkiego, która jako pierwsza triumfalnie wkroczyła między fińskie pagórki i jeziora, znikając bez śladu. Z tego zwiadu spadochroniarzy wrócili tylko nieliczni, lecz pierwsi przynieśli wiadomość, co się stało. Rozciągnięta w długą kolumnę brygada pancerna szła wąskimi przesmykami między jeziorami, zaopatrzenie urwało się, brakło paliwa.

Leon Dubicki kontynuował karierę wojskową w czasie II wojny światowej w 1 Armii Wojska Polskiego. Uczestniczył m.in. w Operacji Warszawskiej, przełamaniu Wału Pomorskiego i bitwie o Berlin.

Okres powojenny

W 1953 ukończył Akademię Sztabu Generalnego Wojska Polskiego im. gen. Karola Świerczewskiego. Następnie zajmował różne stanowiska w armii, do stopnia generała brygady. W latach 1963-1967 był już na „bocznym torze”, pełniąc jedynie funkcję z-cy szefa studiów Sztabu Generalnego WP. W 1970 z powodu złego stanu zdrowia został przeniesiony w stan spoczynku. Został wówczas doradcą ministra obrony narodowej gen. Wojciecha Jaruzelskiego.

W sierpniu 1981 podczas inspekcji służbowej w Berlinie Zachodnim poprosił o azyl polityczny. Wiedział o podpisanej w marcu 1981 przez Wojciecha Jaruzelskiego i Stanisława Kanię „Myśli przewodniej wprowadzenia stanu wojennego”.

Po wprowadzeniu stanu wojennego gen. Wojciech Jaruzelski publicznie stwierdził, że gen. Leon Dubicki z powodu ran frontowych głowy zawsze był „cierpiący psychicznie”^[1].

Azyl polityczny

Nie znając żadnego języka obcego poza rosyjskim, gdy znalazł się po drugiej stronie Muru Berlińskiego, został izolowany w Helmstedt (niewielkiej miejscowości blisko granicy z NRD). Wypełniał rozliczne formularze i był przesłuchiwany przez amerykańskie służby wywiadowcze. Po krótkim czasie przewieziono go do Kaiserslautern, miasta w pobliżu granicy z Francją, w którego okolicach znajduje się baza lotnicza NATO, dowództwo amerykańskich wojsk lotniczych w Europie oraz sztab Sprzymierzonych Sił Powietrznych Europy Środkowej. Był to rejon dobrze strzeżony. Kwaterował w niewielkim dwupokojowym mieszkaniu służbowym, pod opieką amerykańskich i niemieckich służb specjalnych.

Stopniowo poddawany poufnym kontaktom z odpowiednimi wysoko postawionymi osobami przekazywał posiadane informacje – pisał w liście wysłanym z Kaiserslautern 5 maja 1990. Dubicki przez trzy lata występował na wielu spotkaniach, m.in. w stacjonujących na terenie Niemiec oddziałach NATO. Występował też w telewizji, w swoim generalskim mundurze, który zabrał ze sobą. Dwukrotnie był w USA, na objazdach organizowanych przez koła polonijne.

Wyrok i rehabilitacja

W 1982 został zaocznie skazany przez sąd wojskowy na 5 lat pozbawienia wolności za szpiegostwo. Izba Wojskowa Sądu Najwyższego podwyższyła ten wyrok do 12 lat. W 1990 gen. bryg. Leon Dubicki złożył wniosek o rehabilitację. W 1991 Izba Wojskowa Sądu Najwyższego uniewinniła go od zarzutu szpiegostwa i zdrady ojczyzny.

Śmierć

83-letni generał Dubicki został zamordowany 7 marca 1998 w swoim berlińskim mieszkaniu. Morderstwa dokonała 49-letnia towarzyszka życia generała – Wiesława E., która zbiegła z miejsca zbrodni (aresztowano ją podczas obławy policyjnej). Do tej pory nie zostało wyjaśnione, czy Wiesława E. była związana z innymi zabójstwami politycznymi.

Gen. Leon Dubicki jest jednym z bohaterów książki Krzysztofa Kąkolewskiego Generałowie giną w czasie pokoju. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 243, rząd 1, grób 16)^[2].

Grób Leona Dubickiego na Starych Powązkach

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (dwukrotnie)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (dwukrotnie, ZSRR)
• Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR)
• Medal Za Zasługi Bojowe (ZSRR)
• Medal „Za obronę Moskwy” (ZSRR)
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
• Medal za Zdobycie Berlina (ZSRR)
• Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” (ZSRR)
• i inne

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A –H, Toruń 2010, s. 352–356 (z fotografią)
• Dlaczego zginął generał
• Ucieczki oficerów LWP w latach 1948-1990
• S t r o n a • byłych działaczy • Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża
• The Polish revolution: Solidarity By Timothy Garton Ash (ang.)