Leon Grosfeld

Leon Grosfeld
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1911
Przemyśl

Data i miejsce śmierci

23 lutego 1987
Warszawa

Siły zbrojne

Orzeł LWP.jpg Ludowe Wojsko Polskie

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy

Leon Grosfeld (ur. 28 stycznia 1911 w Przemyślu, zm. 23 lutego 1987 w Warszawie) – polski historyk, badacz dziejów Polski XIX i XX wieku, działacz komunistyczny, pułkownik Ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Od 1929 członek KPP, od 1930 członek kierownictwa Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy. Po 1944 realizator stalinizacji polskiej nauki, uczestnik I Konferencji Metodologicznej w Otwocku (1951/1952). Od 1944 roku należał do PPR, od 1948 roku – w PZPR[1]. Służył w Głównym Zarządzie Politycznym WP awansując do stopnia pułkownika. Od 1952 prorektor Instytutu Nauk Społecznych przy KC PZPR. W latach 1953–1956 i 1961-1968 zastępca dyrektora Instytutu Historii PAN. Po 1956 zrezygnowa ł z funkcji zastępcy dyrektora Instytutu Historii PAN w związku z plagiatem książki Jerzego Rynga (Z dziejów kapitalizmu w Polsce, 1948). Ponownie mianowany na to stanowisko w 1961 roku. W latach 1958-1968 był członkiem redakcji kwartalnika Z Pola Walki[2]. W ramach antysemickiej kampanii rozpętanej przez władze komunistyczne w 1968 podlegał represjom: został zwolniony z funkcji zastępcy dyrektora Instytutu Historii PAN, a wydawnictwo Książka i Wiedza wycofało się z zawartej uprzednio umowy na opublikowanie dwutomowego dzieła pt: Raporty ambasadorów niemieckich w Polsce w okresie międzywojennym. W latach 70. odrzucił swoje dawne poglądy ideowe i zbliżył się do opozycji. W 1978 roku wystąpił z PZPR. W 1980 ogłosił w „drugim obiegu” w piśmie „Krytyka” artykuł Polskie aspekty stosunków niemiecko-sowieckich w przededniu i w pierwszym okresie II Wojny światowej, w którym wskazał współodpowiedzialność radziecką za wybuch II wojny światowej.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy[1]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C4-7-5)[3].

Był mężem profesor stomatologii Olgi Grosfeld (z domu Eichhorn)[4], dziadkiem Anny Smolar.

Wybrane publikacje

  • Z dziejów kapitalizmu w Polsce, 1948.
  • Państwo przedwrześniowe w służbie monopoli kapitalistycznych, 1951.
  • Polska w latach kryzysu gospodarczego 1929-1933, 1952.
  • Polskie reakcyjne formacje wojskowe w Rosji 1917-1919, 1956.
  • Polityka państw centralnych wobec sprawy polskiej w latach pierwszej wojny światowej, 1962.
  • Czy Anglia rzeczywiście była inspiratorem przewrotu majowego? Kwartalnik Historyczny, z. 3, 1969.
  • Misja hrabiego Kesslera w Warszawie: 20 listopada - 15 grudnia 1918 r., w: Dzieje Najnowsze, rocznik II, 1970, 1.
  • Polskie aspekty stosunków niemiecko-sowieckich w przededniu i w pierwszym okresie II Wojny światowej, 1981.
  • Polskie aspekty stosunków niemiecko-sowieckich w okresie międzywojennym, 1988.

Przypisy

  1. a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 266. ISBN 83-223-2073-6.
  2. Z życia Instytutu Ruchu Robotniczego. 25-lecie kwartalnika "Z Pola Walki". Posiedzenie Komitetu Redakcyjnego, w: Z Pola Walki, nr 3/1984, s. 201-207
  3. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  4. Zmarła Olga Grosfeld, „Zeszyty Literackie”, 97, Wiosna 2007, s. 217.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

POL Order Krzyża Grunwaldu 3 Klasy BAR.svg
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu III klasy