Leon Horodecki

Leon Horodecki

pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	22 kwietnia 1898 Sosnówka na Podolu
Data i miejsce śmierci	15 maja 1969 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	1 Dywizjon Artylerii Konnej Kwatera Wojskowa Prezydenta RP 3 Samodzielna Brygada Kawalerii Dowództwo Obszaru Warownego Wilno 10 Pułk Artylerii Lekkiej
Stanowiska	adiutant Marszałka I adiutant przyboczny → oficer ordynansowy Prezydenta RP oficer sztabu brygady dowódca dywizjonu artylerii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Adiutantura prezydenta RP Stanisław Wojciechowskiego: od lewej por. Tomasz Łaszkiewicz, mjr Andrzej Meyer, gen. Mariusz Zaruski i kpt. Leon Horodecki (1925)

Leon Janusz Horodecki h. Świnka (ur. 22 kwietnia 1898 w Sosnówce, zm. 15 maja 1969 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 22 kwietnia 1898 w Sosnówce na Podolu^[1]. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej za co otrzymał Order Virtuti Militari. Od 1921 do 1923 był adiutantem marszałka Józefa Piłsudskiego. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 dniem czerwca 1919^[2][3], a następnie do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924^[4][5]. Jako oficer nadetatowy 1 dywizjonu artylerii konnej służył w Kwaterze Wojskowej Prezydenta Rzeczypospolitej w 1923 pełniąc funkcję I adiutanta przybocznego Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego^[6][7]. W czerwcu 1924 został przesunięty na stanowisko II adiutanta przybocznego^[8], a później na stanowisko oficera ordynansowego^[9][10].

Z dniem 20 lipca 1925 został przydzielony do macierzystego 1 dak z jednoczesnym przeniesieniem służbowym do 1 pułku szwoleżerów na okres trzech miesięcy „celem praktycznego zapoznania się z organizacją, uzbrojeniem i regulaminami” oddziałów broni^[11][12]. Z dniem 1 listopada 1925 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1925–1927^[13]. W maju 1926 roku został ranny w czasie zamachu stanu^[14]. Z dniem 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dowództwa 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Wilnie na stanowisko oficera sztabu^[15][16]. 17 grudnia 1931 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[17]. W 1932 był oficerem sztabu w dowództwie Obszaru Warownego Wilno^[18]. Od 26 kwietnia 1937 roku do 24 marca 1939 roku dowodził II dywizjonem 10 pułku artylerii lekkiej w Łodzi^[19][20]. Wiosną 1939 roku został przeniesiony do Oddziału IV Sztabu Głównego w Warszawie i przydzielony do Wydziału Zaopatrywania i Ewakuacji. Do wybuchu wojny zajmował się „sprawami odwodowych jednostek służb Naczelnego Wodza i przewidywaniami dotyczącymi tzw. „Odwodu Warszawa” tj. armii gen. Dąb-Biernackiego na wypadek „Z”^[21]. W czasie kampanii wrześniowej był delegatem naczelnego kwatermistrza w dowództwie Frontu Północnego^[22].

Jego żoną została Anna z domu Taraszkiewicz, a ich synem był Andrzej Horodecki (1925–2011, profesor inżynier)^[23].

W publikacjach dotyczących lat późniejszych pojawił się oficer w stopniu podpułkownika i pułkownika dyplomowanego o tożsamości Janusz Horodecki; m.in. podczas kampanii wrześniowej^[24], podczas okupacji niemieckiej^[25], w 1947 płk dypl. J. Horodecki opublikował artykuł „Artyleria 1 Armii WP w działaniach nad Turią i Bugiem – lipiec 1944”^[26]. Według jednego ze źródeł Leon Horodecki zmarł w 1967 w Oxfordshire^[27].

Zmarł 15 maja 1969 roku w Warszawie^[28].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6516^[29][30][16]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[30][16]
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)^[31][32][33]
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)^[34][35][16]
• Krzyż Kawalerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[35][16]
• Krzyż Kawalerski Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego (Watykan)^[16]
• Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Czarnej (III Republika Francuska)^[16]
• Krzyż Kawalerski Orderu Oranje-Nassau (Watykan)^[16]
• Krzyż Kawalerski Orderu Korony Włoch (Włochy)^[16]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[16]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Przegląd Artyleryjski.
• Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
• Jerzy Pajączkowski-Dydyński: Uzupełnienie sprawozdania dla Biura Rejestracji Ministerstwa Spraw Wojskowych, Paryż 15 kwietnia 1940, sygn. B.I.8a. www.pism.co.uk, 1940. [dostęp 2016-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 lipca 2017)].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Artur Kuprianis: Łódzka 4 Grupa Artylerii w latach 1929–1939. Łódź: Wydawnictwo Ibidem, 2010. ISBN 978-83-62331-00-0.