Leon Horodecki

Leon Horodecki
pułkownik dyplomowany artylerii pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

22 kwietnia 1898
Sosnówka na Podolu

Data i miejsce śmierci

15 maja 1969
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

1 Dywizjon Artylerii Konnej
Kwatera Wojskowa Prezydenta RP
3 Samodzielna Brygada Kawalerii
Dowództwo Obszaru Warownego Wilno
10 Pułk Artylerii Lekkiej

Stanowiska

adiutant Marszałka
I adiutant przyboczny → oficer ordynansowy Prezydenta RP
oficer sztabu brygady
dowódca dywizjonu artylerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920-1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii Kawaler Orderu Korony Rumunii Kawaler Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego Kawaler Orderu Gwiazdy Czarnej Rycerz Orderu Oranje-Nassau (Holandia) Kawaler Orderu Korony Włoch Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Adiutantura prezydenta RP Stanisław Wojciechowskiego: od lewej por. Tomasz Łaszkiewicz, mjr Andrzej Meyer, gen. Mariusz Zaruski i kpt. Leon Horodecki (1925)

Leon Janusz Horodecki h. Świnka (ur. 22 kwietnia 1898 w Sosnówce, zm. 15 maja 1969 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 22 kwietnia 1898 w Sosnówce na Podolu[1]. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej za co otrzymał Order Virtuti Militari. Od 1921 do 1923 był adiutantem marszałka Józefa Piłsudskiego. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 dniem czerwca 1919[2][3], a następnie do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[4][5]. Jako oficer nadetatowy 1 dywizjonu artylerii konnej służył w Kwaterze Wojskowej Prezydenta Rzeczypospolitej w 1923 pełniąc funkcję I adiutanta przybocznego Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego[6][7]. W czerwcu 1924 został przesunięty na stanowisko II adiutanta przybocznego[8], a później na stanowisko oficera ordynansowego[9][10].

Z dniem 20 lipca 1925 został przydzielony do macierzystego 1 dak z jednoczesnym przeniesieniem służbowym do 1 pułku szwoleżerów na okres trzech miesięcy „celem praktycznego zapoznania się z organizacją, uzbrojeniem i regulaminami” oddziałów broni[11][12]. Z dniem 1 listopada 1925 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1925–1927[13]. W maju 1926 roku został ranny w czasie zamachu stanu[14]. Z dniem 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dowództwa 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Wilnie na stanowisko oficera sztabu[15][16]. 17 grudnia 1931 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów artylerii[17]. W 1932 był oficerem sztabu w dowództwie Obszaru Warownego Wilno[18]. Od 26 kwietnia 1937 roku do 24 marca 1939 roku dowodził II dywizjonem 10 pułku artylerii lekkiej w Łodzi[19][20]. Wiosną 1939 roku został przeniesiony do Oddziału IV Sztabu Głównego w Warszawie i przydzielony do Wydziału Zaopatrywania i Ewakuacji. Do wybuchu wojny zajmował się „sprawami odwodowych jednostek służb Naczelnego Wodza i przewidywaniami dotyczącymi tzw. „Odwodu Warszawa” tj. armii gen. Dąb-Biernackiego na wypadek „Z[21]. W czasie kampanii wrześniowej był delegatem naczelnego kwatermistrza w dowództwie Frontu Północnego[22].

Jego żoną została Anna z domu Taraszkiewicz, a ich synem był Andrzej Horodecki (1925–2011, profesor inżynier)[23].

W publikacjach dotyczących lat późniejszych pojawił się oficer w stopniu podpułkownika i pułkownika dyplomowanego o tożsamości Janusz Horodecki; m.in. podczas kampanii wrześniowej[24], podczas okupacji niemieckiej[25], w 1947 płk dypl. J. Horodecki opublikował artykuł „Artyleria 1 Armii WP w działaniach nad Turią i Bugiem – lipiec 1944”[26]. Według jednego ze źródeł Leon Horodecki zmarł w 1967 w Oxfordshire[27].

Zmarł 15 maja 1969 roku w Warszawie[28].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Wojskowe Biuro Historyczne, wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-02-09].
  2. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 825.
  3. Adam Ludwik Korwin-Sokołowski: Fragmenty wspomnień 1910–1945 (cz. 2). osadnicy.org. s. 21–23. [dostęp 2016-12-04].
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 747.
  5. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 466.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 3, 801.
  7. Kronika polityczna. „Kurier Warszawski”, s. 18, Nr 21 z 21 stycznia 1923. 
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 25 czerwca 1924 roku, s. 403.
  9. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 3, 720.
  10. Prezydent Rzeczypospolitej w Krakowie. „Kurier Warszawski”, s. 10, Nr 139 z 18 maja 1924. 
  11. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 74 z 17 lipca 1925 roku, s. 390.
  12. Przegląd Artyleryjski ↓, Nr 7-8 lipiec-sierpień 1925 roku, s. 284.
  13. Przegląd Artyleryjski ↓, Nr 11-12 listopad-grudzień 1925 roku, s. 461.
  14. Trzecia lista zabitych i rannych. „Kurier Warszawski”, s. 19, Nr 133 z 16 maja 1926. 
  15. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 312.
  16. a b c d e f g h i j Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 436.
  17. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 400.
  18. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 185, 483.
  19. Kuprianis 2010 ↓, s. 570.
  20. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 729.
  21. Pajączkowski-Dydyński 1940 ↓, s. 48.
  22. Głowacki 1986 ↓, s. 337.
  23. Jadwiga Ślawska-Szalewicz: Prof. dr hab. inż. Andrzej Horodecki – wspomnienie. okiemjadwigi.pl, 2011-03-29. [dostęp 2016-12-04].
  24. Łukasz Grzegorczyk: Kampania wrześniowa w rejonie Klwowa i Odrzywołu. klwow.pl. s. 3. [dostęp 2016-12-04].
  25. Aleksander Majewski: Żołnierz Wolności. Historia mjr. Józefa Wysockiego. fronda.pl, 2010-11-15. [dostęp 2016-12-04].
  26. Przegląd Artyleryjski ↓, Nr 1 styczeń-luty 1947 roku, s. 26-46.
  27. Leon Horodecki. ancestry.co.uk. [dostęp 2016-12-04]. (ang.).
  28. Kuprianis 2010 ↓, s. 585.
  29. Dział urzędowy. Zawodowi oficerowie artylerii odznaczeni Krzyżem „Virtuti Militari” V kl.. „Przegląd Artyleryjski”, s. 79, Nr 10, 11, i 12 z 15 grudnia 1923. 
  30. a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 801.
  31. M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  32. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 19, 11 listopada 1936. 
  33. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 161.
  34. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 3.
  35. a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 720.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet plk.svg
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
ROM Order of the Star of Romania 1877 Officer BAR.svg
Baretka: Order Gwiazdy Rumunii (model 1877) – Oficer – Księstwo i Królestwo Rumunii.
ROM Order of the Crown of Romania 1881 Knight BAR.svg
Baretka: Order Korony Rumunii (model 1881) – Kawaler – Królestwo Rumunii.
Order of Orange-Nassau ribbon - Knight.svg
Autor: Macesito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Order of Orange-Nassau - Knight Ribbon
Ordre de l'Etoile Noire Chevalier ribbon.svg
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: l'Ordre de l'Étoile Noire, Chevalier. France.
POL Krzyż Walecznych (1920) 2r BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
General adiutancy of Stanisław Wojciechowski (1925).JPG
Adiutantura Generalna Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego. Adiutanci prezydenta: generał Mariusz Zaruski, major Andrzej Meyer, kapitan Janusz Horodecki, porucznik Tomasz Łaszkiewicz.
Order of St. Gregory the Great.png
Baretka Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego (Watykan)
Cavaliere OCI BAR.svg
ribbon of the medal of knigt of the Order of the Crown of Italy