Leon Kołatkowski

Leon Kołatkowski

Grób gen. Leona Kołatkowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
generał brygady
Data urodzenia	3 lipca 1924
Data i miejsce śmierci	18 października 1988 Warszawa, PRL
Przebieg służby
Lata służby	1944–1988
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Odznaczenia

Leon Kołatkowski (ur. 3 lipca 1924 w Siedlcach na Lubelszczyźnie, zm. 18 października 1988 w Warszawie) – generał brygady LWP, szef Wojsk Łączności MON 1967–1978.

Życiorys

Do 1939 zaliczył 4 klasy gimnazjum w Siedlcach. Podczas okupacji był mechanikiem i kierowcą, a od sierpnia 1944 strażnikiem SOK. Od listopada 1944 służył w WP. W maju 1945 skończył ze stopniem podporucznika Oficerską Szkołę Łączności w Zamościu i został dowódcą plutonu radiowego w 7. okręgowym batalionie łączności w Lublinie. Od 1 listopada 1945 w kompanii łączności oddziału WOP w Gdańsku. Brał udział w zwalczaniu zbrojnego podziemia. Po ukończeniu w lipcu 1946 kursu doskonalenia oficerów łączności został przeniesiony do sztabu 2 Dywizji Piechoty w Kielcach, gdzie również walczył z podziemiem. Od lutego 1948 szef wydziału łączności sztabu 2 DP w Kielcach. Od września 1948 zastępca szefa wydziału łączności Dowództwa Okręgu Wojskowego nr VII w Lublinie. Od lutego 1949 pracował w Głównym Inspektoracie Łączności, a od lipca 1950 w Szefostwie Wojsk Łączności MON, gdzie był m.in. szefem Węzła Łączności. Od 1 października 1953 zastępca szefa Wojsk Łączności MON początkowo w stopniu majora, potem podpułkownika. Od lipca 1958 pułkownik. 1960–1963 studiował w ASG WP. Od 26 kwietnia 1967 do 1 października 1978 szef Wojsk Łączności MON. W październiku 1968 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Marszałek Polski Marian Spychalski. W latach 1969–1980 prezes Polskiego Związku Krótkofalowców. Od 13 listopada 1981 do 4 października 1985 podsekretarz stanu w Ministerstwie Łączności.

W okresie stanu wojennego w Polsce (1981-1983), równolegle z funkcją wiceministra łączności, był pełnomocnikiem Komitetu Obrony Kraju – komisarzem wojskowym w Ministerstwie Łączności^[1].

Od 28 stycznia 1986 konsul generalny PRL w Zagrzebiu.

Zmarł w szpitalu klinicznym WAM na raka płuca. Pochowany 21 października 1988 roku na wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera B4-7-23)^[2]; w pogrzebie wziął udział m.in. minister obrony narodowej gen. armii Florian Siwicki i przedstawiciele ministerstw.

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1978)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1969)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Złoty Krzyż Zasługi (1958)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1949)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1970)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju (1973)
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR) (1968)
• Medal Za Zwycięstwo nad Niemcami

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 204-207.