Leon Komornicki

Leon Komornicki

generał dywizji w st. spocz.
Pełne imię i nazwisko	Leon Stanisław Komornicki
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1947 Wolbromek, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1965–1998
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego.
Późniejsza praca	przedsiębiorca, działacz społeczny
Odznaczenia

Leon Stanisław Komornicki (ur. 26 kwietnia 1947 w Wolbromku) – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Życiorys

W 1965 ukończył liceum w Wołowie. W latach 1965–1968 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu. Służbę zawodową rozpoczął w 1968 jako dowódca plutonu czołgów w 8 Pułku Czołgów Średnich w Żaganiu. Następnie pełnił obowiązki starszego oficera operacyjnego w 3 Drezdeńskim Pułku Czołgów Średnich w Żaganiu (1969–1972), a po ukończeniu Akademii Wojsk Pancernych im. marszałka Rodiona Malinowskiego w Moskwie (1974–1977) oficera operacyjnego Wydziału Operacyjnego Sztabu 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej w Żaganiu (1978–1979). W 1979 został dowódcą 8 Pułku Czołgów Średnich w Żaganiu.

W latach 1981–1984 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie.

W 1986 został wyznaczony na szefa sztabu, a w 1987 na dowódcę 5 Saskiej Dywizji Pancernej w Gubinie. W 1989 został szefem sztabu – zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu, a od września 1990 dowódcą Warszawskiego Okręgu Wojskowego. We wrześniu 1992 został szefem Inspektoratu Szkolenia – zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP. Funkcję tę pełnił do 1997. W 1998 zwolniony do rezerwy. Prezes Wojskowej Federacji Sportu. Członek Gospodarczego Gabinetu BCC^[1]

Od 1991 do chwili obecnej przewodniczący zarządu Fundacji Poległym i Pomordowanym na Wschodzie. Współtwórca Pomnika Poległym i Pomordowanym na Wschodzie, który został odsłonięty 17 września 1995 w Warszawie. Od 1998 przedsiębiorca i właściciel firmy doradczej, członek rad nadzorczych. Wiceprezes zarządu Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego^[2].

Awanse

• generał brygady – 1989
• generał dywizji – 1992

Życie prywatne

Syn Michała i Stanisławy z Kowalskich. Mieszka w Jabłonnie koło Warszawy. Żonaty z Danutą, dwóch synów^[3].

Medale i Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w działalności na rzecz rozwoju gospodarki narodowej oraz społeczeństwa obywatelskiego” (2012)^[4]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1990)
• Złoty Krzyż Zasługi (1984)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1982)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1983)
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Krzyż Stowarzyszenia Polskich Kombatantów na Zachodzie (1992)
• Krzyż Polskich Weteranów w USA (1993)
• Złoty Medal Gwardii Narodowej Stanu Karolina Południowa (USA, 1995)
• Srebrny Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej^[5]
• Krzyż Poległym i Pomordowanym na Wschodzie

Przypisy

Bibliografia

• Warszawski Okręg Wojskowy. Historia i współczesność, Wyd. Bellona, Warszawa 1997
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010