Leon Lendzion

Leon Lendzion

Data i miejsce urodzenia	20 maja 1918 Gdańsk
Data i miejsce śmierci	26 sierpnia 2005 Gdańsk
Miejsce spoczynku	Cmentarz Oliwski
Zawód, zajęcie	inżynier budownictwa, działacz społeczny
Stanowisko	poseł na Sejm PRL III, IV i V kadencji (1961–1972)
Odznaczenia

Grób na gdańskim Cmentarzu Oliwskim

Leon Bernard Lendzion (ur. 20 maja 1918 w Gdańsku, zm. 26 sierpnia 2005 tamże) – polski inżynier, działacz społeczny, poseł na Sejm PRL III, IV i V kadencji.

Życiorys

Syn przedwojennego przywódcy Polonii gdańskiej i posła do Volkstagu Antoniego Lendziona. Uczył się w Gimnazjum Polskim Macierzy Szkolnej w Gdańsku, gdzie w 1936 zdał egzamin maturalny. Następnie rozpoczął studia na gdańskiej Technische Hochschule (ówczesnej Politechnice Gdańskiej), z której wraz z innymi studentami Polakami został siłą usunięty w lutym 1939. W czasie II wojny światowej więzień obozów w Stutthofie (1939–1940) i Sachsenhausen (1940–1945). Po wojnie powrócił do Gdańska i podjął studia na Politechnice Gdańskiej, którą ukończył w 1948 z tytułem mgr inż. budownictwa lądowego. Pracował w Urzędzie Morskim w Gdyni, a następnie (od 1950 do 1978, kiedy przeszedł na emeryturę) w Stoczni Gdańskiej.

Wzorem swojego ojca zajął się działalnością społeczną. Pracował m.in. w sekcji byłej Polonii Towarzystwa Przyjaciół Gdańska, Związku Kombatantów i Byłych Więźniów Politycznych, Klubie Byłych Więźniów KL Stutthof. Od 1948 do 1954 był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku. W latach 1961–1972 był posłem na Sejm jako osoba bezpartyjna. Od 1973 do 1976 zasiadał w Wojewódzkiej Radzie Narodowej. W latach 1971–1983 członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. Był też wiceprzewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu FJN oraz wiceprzewodniczącym zarządu wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

Po przejściu na emeryturę zajął się działalnością na rzecz polsko-niemieckiego pojednania. Utrzymywał kontakty z niemieckimi organizacjami Aktion Sühnezeichen (Akcja Znaki Pokuty) oraz Zeichen der Hoffnung (Znaki Nadziei). Młodym Niemcom przekazywał swoje świadectwo o wojnie, obozach i cierpieniach.

Jego żoną była Helena z domu Mionskowska (1923–2015), z którą miał potomstwo. Został pochowany na Cmentarzu Oliwskim (kwatera 9-1-5)^[1].

Odznaczenia

Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Srebrny Krzyż Zasługi (1955)^[2][3], a także w 1999 Medal Księcia Mściwoja II^[1].

Przypisy