Leon Mańkowski

Leon Mańkowski (ur. 6 listopada 1853 w Saince[1] na Podolu, zm. 18 kwietnia 1909 w Krakowie) – polski indolog.

Syn Waleriana, marszałka powiatu jampolskiego i Tekli z Łaźnińskich. Uczył się w gimnazjum francuskim w Berlinie, potem w Dreźnie, w gimnazjum Vitzhuma. Studiował prawo na uniwersytecie w Lipsku. Po latach przerwy rozpoczął studia we Wrocławiu, specjalizując się w filologii słowiańskiej. W 1891 roku podjął studia w Wiedniu i w 1892 roku został docentem filologii sanskryckiej. W 1893 przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński. Był autorem prac na temat indyjskiej literatury i powieści sanskryckiej, m.in. Der Auszug aus dem Pañcatantra in Ksemendras Brhatkathamañjari (1892) i Kadambari (1901).

W 1904 roku mianowany profesorem nadzwyczajnym filologii indyjskiej[2].

Po śmierci pierwszej żony Cecylii Saryusz Zaleskiej, w 1904 roku ożenił się z Zofią Michałowską. Zbudował i mieszkał w Pałacu Mańkowskich[3]. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie[4].

Przypisy

  1. ↑ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, tom X, strona 210: Sainka lub Saińce
  2. ↑ Różne wiadomości. Osobiste. Mianowania Kurier Lwowski 1904 nr 4 s. 3.
  3. ↑ S.T. Leon Mańkowski Czas 1909 nr 89 z 20 kwietnia s. 3.
  4. ↑ Jan Wiktor Tkaczyński (red.), Pro Memoria III. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzach Krakowa 1803-2017, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 181, ISBN 978-83-233-4527-5.

Bibliografia

Linki zewnętrzne