Leon Marchwicki

Leon Marchwicki
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data urodzenia

28 grudnia 1902

Data śmierci

28 października 1990

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

4 Pułk Piechoty Legionów
18 Pułk Piechoty
6 Kresowy Pułk Strzelców Pieszych

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania francuska

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941, trzykrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi

Leon Marchwicki (ur. 28 grudnia 1902, zm. 28 października 1990[1]) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 w stopniu sierżanta służył w szeregach 4 pułku piechoty Legionów. Za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari.

W 1924 roku ukończył Oficerską Szkołę dla Podoficerów w Bydgoszczy. 26 sierpnia 1924 roku Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 31 sierpnia 1924 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. W latach 1924-1933 pełnił służbę w 18 pułku piechoty w Skierniewicach[3][4][5][6]. 2 maja 1927 roku został awansowany na porucznika ze starszeństwem z dniem 31 sierpnia 1926 roku i 1,5. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 26 stycznia 1934 roku otrzymał przeniesienie do 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem[8][9]. 22 lutego 1934 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 98. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1935-1937 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Na majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 96. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Wiosną 1939 roku pełnił służbę w Oddziale I Sztabu Głównego na stanowisku kierownika referatu broni[11].

Po wybuchu II wojny światowej 1939 i kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, wstąpił do Wojska Polskiego we Francji w ramach Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po kampanii francuskiej 1940 w obliczu klęski obrony Francji przedostał się z żołnierzami 2 Dywizji Strzelców Pieszych na południe i 19/20 czerwca 1940 przekroczył granicę francusko-szwajcarską. Wraz z żołnierzami dywizji został internowany w Szwajcarii. Przebywał w miejscowości Madiswil, gdzie pełnił funkcję dowódcy III batalionu 6 Kresowego pułku strzelców pieszych. W tym czasie utrzymywał dobre kontakty z lokalną społecznością oraz wspierał działalność oświatową prowadzoną wśród polskich żołnierzy. W 1942 sprawował funkcję komendanta wszystkich obozów pracy w Graubünden[12].

Po wojnie, w ramach rządu RP na uchodźstwie, został członkiem IV kadencji Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej, powołanej w listopadzie 1951 na trzyletnią kadencję.

W 2008 nakładem Muzeum Polskiego w Rapperswilu została wydana publikacja pt. Spuścizna Leona Marchwickiego[13].

Ordery i odznaczenia

Publikacje

  • Jednodniówka 3 batalionu 6 Pułku Strz[elców] Kres[owych] 15.VIII. 1940 Madiswil (1940)
  • Jednodniówka 3 komp. c.k.m. 6 Kres[owego] P[ułku] S[trzelców] P[ieszych] : 11 XI 1918 - 11.XI 1940 (1940)
  • Szwajcaria i my. Garść spostrzeżeń, wrażeń i uwag z internowania w Szwajcarii (1942)
  • Czwarty rok... Jednodniówka odcinka Graubünden (1942)
  • Graubünden – dwa lata internowania (1943, współautor: Zdzisław Smoczyński)

Przypisy

  1. ↑ ssdmf.info
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 87 z 29 sierpnia 1924 roku, s. 495.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 166, 407.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 34, 274.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 106, 548.
  6. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 1 lipiec 1933 r. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1933, s. 113.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 125.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 9.
  9. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1935, s. 85.
  10. ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 23, Fundacja CDCN, Kraków 2003, ISBN 978-83-7188-691-1, s. 476.
  11. ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 29, Fundacja CDCN, Kraków 2006, ISBN 978-83-7188-899-1, s. 34, 421.
  12. ↑ Adam Vetulani, Poza płomieniami wojny ..., s. 21, 31, 32, 34, 35, 51, 54, 241.
  13. ↑ Spuścizna Leona Marchwickiego. issuu.com. [dostęp 2015-07-08].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP