Leon Nowosilski

Leon Mikołaj Korwin-Nowosilski
podpułkownik dyplomowany artylerii podpułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

22 października 1898
Ryga

Data śmierci

6 grudnia 1967

Przebieg służby
Lata służby

do 1947

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Leon Mikołaj Korwin-Nowosilski (ur. 22 października 1898 w Rydze, zm. 6 grudnia 1967) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Leon Mikołaj Nowosilski urodził się 22 października 1898 roku w rodzinie Adama Rafała Nowosilskiego, tytularnego generała brygady Wojska Polskiego, i Marii Wiktorii z Jankowskich.

W latach 1922–1924 był słuchaczem III Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko referenta w Oddziale Wyszkolenia[1]. W czasie studiów oraz w trakcie służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 3 dywizjonu artylerii konnej w Wilnie[2][3]. W kwietniu 1925 roku został przydzielony do Wojskowego Komisarza Kolejowego w Oddziale IV Sztabu Generalnego na stanowisko referenta[4]. 3 maja 1926 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 80. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. W 1928 roku pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Głównego w Warszawie[6]. W latach 1931–1933 odbył praktykę liniową w 7 pułku artylerii lekkiej w Częstochowie[7]. W sierpniu 1933 roku wrócił do Sztabu Głównego[8]. Przez kolejnych sześć lat zajmował stanowisko kierownika Referatu Operacyjno-Transportowego (Samodzielnego Referatu Planów) w Szefostwie Komunikacji Wojskowych. 27 czerwca 1935 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku szef Wydziału Operacyjno-Transportowego Szefostwa Komunikacji Sztabu Naczelnego Wodza.

Wiosnę 1940 roku spędził w Ośrodku Wyszkolenia Oficerów w Sables-d'Or-les-Pins, w Bretanii, gdzie 23 marca opracował „Spostrzeżenia, dotyczące przygotowań i działań wojennych w zakresie komunikacji”.

Na emigracji został księdzem Zgromadzenia Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Zmarł 6 grudnia 1967 roku.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 569.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 803, 825, 1502.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 56, 722, 748.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 23 kwietnia 1925 roku, s. 218.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 130.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 437, 468.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 191, 675.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 199.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 68.
  10. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  11. ↑ M.P. z 1939 r. nr 57, poz. 100 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  12. ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  13. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie