Leon Piasecki

Leon Piasecki
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

26 marca 1889
Pysząca

Data śmierci

10 września 1957

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Salezjanie

Śluby zakonne

1916

Prezbiterat

21 czerwca 1921

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Leon Piasecki SDB (ur. 26 marca 1889 w Pyszącej[1], zm. 10 września 1957) – polski duchowny rzymskokatolicki, teolog, salezjanin, misjonarz.

Życiorys

Syn Wojciecha i Marii z domu Osińskiej. Chrztu św. udzielił mu ks. Piotr Wawrzyniak w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Śremie. W 1908 został przyjęty do gimnazjum salezjanów w Daszawie, po trzech latach rok uczył się w Oświęcimiu, po czym 20 lipca 1912 rozpoczął nowicjat w Radnej (późniejsza Jugosławia). 15 sierpnia 1913 złożył śluby czasowe. Po nauce w Radnej, w 1916 zdał maturę w Białej oraz złożył śluby wieczyste. Podczas I wojny światowej przebywał w domu rodzinnym po zwolnieniu z wcześniejszego powołania do armii Cesarstwa Niemieckiego. Po wojnie uczył się nadal w Oświęcimiu. 14 czerwca 1919 otrzymał święcenia niższe. Następnie studiował teologię w Foglizzo we Włoszech, gdzie otrzymał subdiakonat i diakonat. Po powrocie do Polski 21 czerwca 1921 otrzymał sakrament święceń. Następnie złożył podanie o wysłanie na misje i 19 sierpnia 1922 został skierowany do Indii.

Od 1923 do 1940 pracował w miejscowości Guwahati w stanie Asam[2] w dolinie rzeki Brahmaputra oraz w Dibrugarh. Podczas swojego pobytu prowadził korespondencję z Polską nadsyłając doniesienia na temat swojej pracy, które publikowano w prasie. Ponadto w Indiach wydawany był periodyk „Wiadomości Salezjańskie”. W trakcie swojej pracy jeden raz został wysłany na urlop, podczas której w 1933 odwiedził ojczyznę i rodzinny dom. Podczas II wojny światowej i przystąpieniu Włoch do działań po stronie III Rzeszy w 1940, Leon Piasecki wraz z innymi salezjanami w Indiach został internowany przez Brytyjczyków i od tego czasu działał w Kalkucie. Po wojnie pracował w Bandel, od 1953 w Sonada, gdzie istniało seminarium. Od października 1955 posługiwał w Dum Duma ok. 80 km od Dibrugarh. We wrześniu 1957 został skierowany do Digboi, gdzie zmarł. 10 września 1957 jadąc rowerem został najechany przez ciężarówkę, po czym zmarł w wyniku odniesionych obrażeń.

11 września 1957 został pochowany przy katedrze Najświętszego Serca w Dibrugarh, której budowę wcześniej prowadził przez 18 lat. W okresie swojej pracy misyjnej w Indiach przyczynił się do powstania sześciu kaplic, kościoła i sierocińca[3].

11 listopada 1937 otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[4].

Dwie siostry Leona Piaseckiego także wstąpiły do zakonu.

Przypisy

  1. ↑ Stanisław Zieliński, Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich : podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci - pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 356.
  2. ↑ Z Assam (Indje wsch.) w rezydencji misyjnej Ganhati. „Pokłosie Salezjańskie”, s. 7, Nr 2 z 1932. Pomocnicy Salezjańscy. 
  3. ↑ Działalność misyjna polskich salezjanów. pila.salezjanie.pl. [dostęp 2015-03-30].
  4. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu propagandy polskiej zagranicą”.

Bibliografia