Leon Prusak

Leon Prusak (Prussak) (ur. 14 września 1889 w Płocku, zm. 21 lutego 1968 w Łodzi) – polski lekarz neurolog i psychiatra.

Życiorys

Syn Karola[1]. Studiował na Uniwersytecie w Berlinie i Uniwersytecie w Saratowie, dyplom lekarski otrzymał 28 września 1915 roku. Następnie powołany do armii rosyjskiej, początkowo walczył na froncie, potem pracował w szpitalu zakaźnym. Od 1918 do 1932 roku praktykował w Warszawie na oddziale neurologicznym Szpitala na Czystem pod kierunkiem Edwarda Flataua, a po 1932 u Władysława Sterlinga. Jednocześnie pracował jako lekarz kasy chorych i w poliklinice Samuela Goldflama na ul. Granicznej[2]. Po wybuchu II wojny światowej ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego, został ranny podczas ratowania chorych w Mińsku Mazowieckim i ponownie podczas gaszenia pożaru filii Szpitala Ujazdowskiego. Potem ukrywał się pod przybranym nazwiskiem, był więziony na Pawiaku w 1943 roku. Po wojnie w Łodzi, w 1947 został ordynatorem oddziału neurologicznego Szpitala w Kochanówce. Był również konsultantem w Szpitalu Zakaźnym im. Biegańskiego. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1955)[1], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1965), odznaką Za wzorową pracę w służbie zdrowia (1965), Odznaką Honorową miasta Łodzi (1966).

Był żonaty z Salomeą Bau. Zmarł w 1968 roku, został pochowany na Cmentarzu Doły[3].

Dorobek naukowy Prusaka stanowi około 30 prac w języku polskim, niemieckim i francuskim, w tym (wspólnie z żoną) monografia o powikłaniach neurologicznych w przebiegu kiły. Wspólnie z żoną publikował na temat rodzinnych postaci stwardnienia rozsianego: opisali występowanie u rodziców chorych drżenia zamiarowego. Opisał także poronne postacie stwardnienia rozsianego i nowe objawy przydatne w diagnostyce różnicowej choroby[4].

Wybrane prace

  • Horwiz K., Prussak L. Sprawozdanie z działalności oddziałów psychjatrycznych w 1920 i 1921 r. ze szczególnym uwzględnieniem ruchu chorych. Kwartalnik Kliniczny Szpitala Starozakonnych 1 (4), s. 207-219, 1922
  • Wizel A., Prussak L. O leczeniu bezwładu postępującego szczepieniem zimnicy na mocy własnych doświadczeń. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 1 (3), s. 93–98, 1924
  • Wizel A., Prussak L. Le traitement de la paralysie générale par l′inoculation du paludisme. Encéphale 20, s. 99–109, 1925
  • Bau-Prussak S., Prussak L. Über epileptische Anfälle bei der multiplen Sklerose. Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie 122 (1), s. 510-524, 1929 DOI: 10.1007/BF02876656
  • Zur Behandlung des durch die Meningitis epidemica bedingten Hydrocephalus. Therapie der Gegenwart, 1929
  • Prussak L., Mesz N. Ueber Die Idiopathische Osteopsathyrose. Acta Radiologica 2, s. 175-193, 1930
  • Zur Frage des familiären Vorkommens der multiplen Sklerose. Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie 137 (1), s. 415-431, 1931 DOI: 10.1007/BF02864149
  • Ein Fall von Hypophysentumor mit ungewöhnlichem Verlauf. Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie 142 (1), s. 420-429, 1932
  • Prussak L., Stein W. L′accès paralytique simulant l'encéphalite épidémique. Revue neurologique 66, s. 645, 1936
  • Sterling W., Prussak L., Wolff M. Objaw Meesa i jego modyfikacja demarkacyjno-uciskowa w zapaleniu wielonerwowym. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 13 (6/7), s. 107–114, 1936
  • Bau-Prusakowa S., Prusak L. Choroby układu nerwowego na tle kiły. Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Lekarskich, 1951

Przypisy

  1. ↑ a b Uchwała Rady Państwa z dnia 19 lipca 1955 r. nr 0/1280. M.P.1955.96.1286
  2. ↑ Radomska M., Strzałko M. Dr med. Leon Prusak (1889-1968). Neurologia i Neurochirurgia Polska 2 s. 227-228, 1969
  3. ↑ Dziennik Łódzki 23 nr 47 (24.2.1968)
  4. ↑ Eufemiusz Herman: Historia neurologii polskiej. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1975, s. 249