Leonard Witold Maringe

Ten artykuł od 2015-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Leonard Witold Stanisław Maringe

Data i miejsce urodzenia	7 grudnia 1890 Smolina
Data i miejsce śmierci	12 czerwca 1966 Warszawa
Zawód, zajęcie	inżynier
Odznaczenia

Leonard Witold Stanisław Maringe (ur. 7 grudnia 1890 w Smolinie, zm. 12 czerwca 1966 w Warszawie) – polski inżynier, rolnik, ekonomista.

Życiorys

Początkowo uczęszczał do gimnazjum w Kaliszu, lecz w 1905 za aktywny udział w strajku szkolnym był czasowo aresztowany i musiał przenieść się do gimnazjum Konopczyńskiego w Warszawie. W 1914 ukończył studia w Instytucie Rolniczym w Gembloux w Belgii. Praktykę rolną zdobył w majątku Wojciecha Wyganowskiego.

Od 1919 był właścicielem majątku Lenartowo. W 1920 brał udział w wojnie z bolszewikami, za co został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. W 1934 został dyrektorem, a później prezesem Biura Ekonomicznego Organizacji Rolniczych oraz Przemysłu Rolnego w Poznaniu. Był członkiem zarządu Związku Rolników z Wyższym Wykształceniem.

W latach 1939–1945 działał w konspiracji. Był dyrektorem Departamentu Rolnictwa w Delegaturze Rządu na Kraj. Bezpośrednio po wojnie został pełnomocnikiem ministra rolnictwa dla akcji siewnej w poznańskiem i na ziemi lubuskiej. Od 1946 pełnił funkcję dyrektora Państwowych Nieruchomości Ziemskich.

W 1949 aresztowany wraz z innymi osobami z centrali PNZ i oskarżony o działalność na szkodę Państwa Polskiego. Razem z nim zostali oskarżeni: L. Kempisty, W. Englicht, F. Sommer, K. Papara, A. Potworowski i L. Slaski. Proces miał charakter polityczny i był skierowany przeciwko byłym ziemianom. W 1951 został skazany na dożywocie. Karę pozbawienia wolności odbywał w zakładzie karnym we Wronkach. W trakcie 7 letniego pobytu w więzieniu pisał różne rozprawy z dziedziny agrotechniki i organizacji gospodarstw publikowanych pod pseudonimem W. Smoliński.

W 1956 zrehabilitowany rozpoczął pracę, jako kierownik Pracowni Badań Ekonomiki i Organizacji Produkcji Rolnej PAN. Od 1957 był doradcą ministra rolnictwa.

Był autorem i współautorem wielu książek i artykułów^[1]. Został pochowany na Powązkach w grobowcu rodzinnym Borettich i Maringe'ów (kwatera 4-1-29)^[2].

Grób rodzinny Borettich i Maringe'ów na cmentarzu Powązkowskim

Życie prywatne

Był synem Leonarda (1857–1933) i Zuzanny z Kożuchowskich (1861–1939)^[3]. Jego żoną była Zofia Wyganowska. Jego synowie Andrzej i Leszek (ur. 1923, który został ranny na Woli), polegli w powstaniu warszawskim.

Przypisy

Bibliografia

• StanisławS. Szenic StanisławS., Cmentarz Powązkowski w Warszawie 1790-1850, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, ISBN 83-06-00281-4, OCLC 830142644 .
• Janina Leskiewiczowa (red.) Ziemianie polscy XX wieku. Słownik biograficzny. Część 3. DiG, Warszawa 1996, ISBN 83-85490-60-4;
• Maria Ginter, Pół wieku wspomnień, Muza SA, Warszawa 1999, ISBN 83-7200-576-1;
• Polski Słownik Biograficzny Tom XX. Zeszyt 84, PAN 1975;
• Tomasz Osiński, "Klika obszarnicza". Ziemianie w polityce personalnej Państwowych Nieruchomości Ziemskich (1946-1949) w Pamięć i Sprawiedliwość - pismo naukowe poświęcone historii najnowszej 2(20) 2012 Warszawa. Red. naczelny Sławomir Poleszak ISSN 1427-7476.

Linki zewnętrzne

• Pełna biografia Leonarda Witolda Maringe