Leoncjusz (Lebiedinski)
| Iwan Lebiedinski | |
| Metropolita moskiewski | |
.jpg) | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 22 stycznia 1822 |
| Data i miejsce śmierci | 1 sierpnia 1893 |
| Metropolita moskiewski | |
| Okres sprawowania | 1891–1893 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne | 17 maja 1847 |
| Diakonat | 8 czerwca 1847 |
| Prezbiterat | 18 czerwca 1847 |
| Chirotonia biskupia | 13 marca 1860 |
| Data konsekracji | 13 marca 1860 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||
| Miejsce | |||||||
| |||||||
| |||||||
Leoncjusz, imię świeckie Iwan Aleksiejewicz Lebiedinski, ros. Иван Алексеевич Лебединский (ur. 22 stycznia 1822 w Nowej Kalicie, zm. 1 sierpnia 1893 w Czerkizowie) – rosyjski biskup prawosławny.
Był synem kapłana prawosławnego. Ukończył seminarium duchowne w Woroneżu z wyróżniającymi się wynikami. W 1843 wstąpił do Petersburskiej Akademii Duchownej. 17 maja 1847, w czasie studiów, złożył śluby zakonne z imieniem Leoncjusz. 8 czerwca tego samego roku został hierodiakonem, zaś dziesięć dni później hieromnichem[1]. Po uzyskaniu dyplomu akademii został w niej zatrudniony jako wykładowca i pomocnik rektora, po czym w tym samym roku 1847 przeniesiony do seminarium duchownego w Kijowie jako profesor teologii. 20 marca 1851 wyznaczono go inspektorem tegoż seminarium, zaś w roku następnym – inspektorem Kijowskiej Akademii Duchownej. W 1853 otrzymał godność archimandryty. W latach 1856–1857 pełnił obowiązki rektora seminarium duchownego we Włodzimierzu, przez następny rok był przełożonym monasteru św. Antoniego w Niżnym Nowogrodzie i rektorem seminarium duchownego w tym mieście, wreszcie w 1859 został rektorem Petersburskiej Akademii Duchownej[1].
W 1860 miała miejsce jego chirotonia na biskupa pomocniczego eparchii petersburskiej z tytułem biskupa rewelskiego. Rok później wyjechał do Paryża, by poświęcić wniesiony tam prawosławny sobór św. Aleksandra Newskiego. Był pierwszym rosyjskim hierarchą prawosławnym, który odbył wizytę duszpasterską do kraju Europy zachodniej[1]. 20 grudnia 1863 został przeniesiony na katedrę podolską. W swojej działalności w guberni podolskiej wspierał działalność bractw cerkiewnych, inicjował odbieranie katolikom kościołów i ich adaptację na cerkwie, domagał się również zamknięcia katolickiego seminarium duchownego w Kamieńcu Podolskim i skasowania diecezji kamienieckiej. 8 kwietnia 1873 mianowany arcybiskupem, zaś w roku następnym przeniesiony do eparchii chersońskiej[1].
16 listopada 1875 mianowany arcybiskupem chełmsko-warszawskim, na co miała wpływ zyskana przez niego wcześniej opinia skutecznego propagatora prawosławia na terenach zamieszkanych przez katolików[1]. W momencie przyjazdu do Warszawy otrzymał zadanie zakończenia procesu reorganizacji eparchii (eparchia chełmsko-warszawska powstała w tym samym roku, przekształcona z warszawsko-nowogieorgijewskiej, po wcieleniu do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego byłej unickiej diecezji chełmskiej)[2]. Na urzędzie zastąpił arcybiskupa Joannicjusza, prawdopodobnie zmuszonego do wyjazdu z Warszawy wskutek konfliktu z wpływowym środowiskiem duchownych przybyłych na zaproszenie władz carskich z Galicji w celu przygotowania masowej konwersji unitów chełmskich na prawosławie. Arcybiskup Leoncjusz odnosił się do Galicjan równie negatywnie (był zdania, że sprawę konwersji należało powierzyć duchowieństwu miejscowemu), jak jego poprzednik i w 1882 doprowadził do odwołania z Chełmszczyzny ich lidera, biskupa lubelskiego Marcelego. Po tym wydarzeniu duchowieństwo przybyłe z Galicji przestało odgrywać istotną rolę w życiu Kościoła prawosławnego na ziemiach zaboru rosyjskiego[3].
Arcybiskup Leoncjusz kontynuował wznoszenie na terenie Kraju Nadwiślańskiego cerkwi prawosławnych, przekształcił unickie seminarium duchowne w Chełmie w prawosławne, założył również monaster Narodzenia Matki Bożej w Leśnej i doprowadził do uzyskania przez inny klasztor, w Jabłecznej, statusu monasteru I klasy[1]. Zainicjował wydawanie w Warszawie od 1877 pisma Chołmsko-Warszawskij Jeparchialnyj Wiestnik[2]. W ramach reorganizacji eparchii podzielił ją na 18 dekanatów w miejsce dotychczasowych dwóch[4]. Jako arcybiskup warszawski Leoncjusz (Lebiedinski) uczestniczył w procesie nawracania na prawosławie unitów, w tym akceptował administracyjne zmuszanie ich do zmiany wyznania (czego nie popierał jego poprzednik)[5].
W 1882 stanął na czele synodalnej komisji ds. szkół parafialnych[6].
17 listopada 1891 został metropolitą moskiewskim. Zmarł w 1893 i został pochowany w soborze Zaśnięcia Matki Bożej w obrębie Kremla moskiewskiego[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Biogram w bazie prawosławia rosyjskiego. [dostęp 2016-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
- ↑ a b A. Mironowicz, Kościół prawosławny..., s.53
- ↑ W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 232–233. ISBN 978-83-227-2672-3
- ↑ A. Mironowicz, Kościół prawosławny..., s.54
- ↑ A. Mironowicz, Kościół prawosławny..., ss.52–55
- ↑ red. Ch. Timberlake, Religious and Secular Forces in Late Tsarist Russia, University of Washington Press, Seattle and London 1992, ISBN 0-295-07198-3, s.190
Bibliografia
- A. Mironowicz, Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku, Białystok, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001. ISBN 83-7431-046-4
Media użyte na tej stronie
Russian Orthodox bishops assembled to celebrate the anniversary of bishopric kheirotonia of metropolitan Arsenius of Moscow. From the left: John (Pietin), Nectarios (Nadezhdin), Platon (Gorodetski), Arsenius (Moskvin), Dmitry (Muretov), Leontius (Lebedinsky), Theodosius (Makarevsky) and Porphirius (Uspensky)
Митрополит Леонтий (Лебединский)