Leone Brancaleone
| ||
| Kardynał prezbiter | ||
| Kraj działania | Państwo Kościelne | |
| Miejsce urodzenia | Sabina | |
| Data i miejsce śmierci | 25 sierpnia 1224 (Rzym?) | |
| Wyznanie | Katolickie | |
| Kościół | Rzymskokatolicki | |
| Inkardynacja | Kanonicy regularni św. Frygidiana | |
| Śluby zakonne | przed 1200 | |
| Diakonat | najpóźniej 3 czerwca 1200 | |
| Prezbiterat | 9 marca 1202 | |
| Kreacja kardynalska | 3 czerwca 1200 Innocenty III | |
| Kościół tytularny | S. Lucia in Septisolio (3 czerwca 1200) San Croce in Gerusalemme (9 marca 1202) | |
Leone Brancaleone (zm. 25 sierpnia 1224) – włoski duchowny katolicki. Był członkiem kongregacji kanoników regularnych San Frediano di Lucca. W czerwcu 1200 papież Innocenty III mianował go kardynałem diakonem S. Lucia in Septisolio, a w marcu 1202 promował go do rangi kardynała prezbitera Santa Croce in Gerusalemme. Sygnował bulle papieskie wydane między 4 lipca 1200 a 23 maja 1224. W 1204 był legatem papieskim w Bułgarii, gdzie wynegocjował z carem Kałojanem unię tego kraju z Rzymem i koronował go na króla według ceremoniału łacińskiego. W 1207 i 1209 służył jako legat w Niemczech, gdzie razem z kardynałem Ugolino z Ostii próbował mediować między dwoma pretendentami do tronu Ottonem z Saksonii i Filipem Szwabskim. Legat w Lombardii (wspólnie z kardynałem Raniero Capocci) latem 1216 roku. Był przyjacielem Franciszka z Asyżu oraz protektorem wspólnoty waldensów, którzy pod wodzą Duranda z Huesca w 1208 pojednali się z Kościołem Katolickim.
Bibliografia
- Werner Maleczek, Papst und Kardinalskolleg von 1191 bis 1216, Wiedeń 1984, s. 137-139
- The Cardinals of the Holy Roman Church