Leonid Fiedoruk

Leonid Fiedoruk

Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski złoto Warszawa 1938 rzut dyskiem złoto Poznań 1939 rzut dyskiem srebro Chorzów 1937 rzut dyskiem srebro Warszawa 1938 pchnięcie kulą srebro Poznań 1939 pchnięcie kulą brąz Białystok 1935 pchnięcie kulą Halowe mistrzostwa Polski srebro Przemyśl 1937 pchnięcie kulą

Leonid Fiedoruk (ur. 17 lipca 1914 w Janowie k. Bielska Podlaskiego, zm. 8 sierpnia 1944 pod Ankoną^[1]) – polski lekkoatleta, specjalista pchnięcia kulą i rzutu dyskiem, podporucznik broni pancernych Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Był mistrzem Polski w rzucie dyskiem w 1938 i 1939, wicemistrzem w rzucie dyskiem w 1937 i pchnięciu kulą w 1938 i 1939 oraz brązowym medalistą w pchnięciu kulą w 1935^[2]. Był też srebrnym medalistą halowych mistrzostw Polski w pchnięciu kulą w 1937^[3].

Trzykrotnie ustanawiał rekordy Polski: w rzucie dyskiem 46,36 m (8 sierpnia 1937, Warszawa) i 46,98 m (5 czerwca 1938, Wilno)^[4], a także w rzucie dyskiem oburącz 77,15 (15 maja 1938, Warszawa)^[1]. 20 sierpnia 1939 w Grodnie uzyskał w rzucie dyskiem rezultat 47,10 m, ale nie został on zatwierdzony jako rekord Polski z powodu wybuchu II wojny światowej.

W latach 1936-1939 wystąpił w siedmiu meczach reprezentacji Polski (11 startów), odnosząc 2 zwycięstwa indywidualne.

Rekordy życiowe^[1]:

• pchnięcie kulą – 14,79 m (19 września 1936. Warszawa)
• rzut dyskiem – 47,10 m (10 sierpnia 1939, Grodno)

Był zawodnikiem klubów: Cresovia Grodno (1931-1933), Strzelec Wilno (1934), Pocztowe PW Wilno (1935-36) i Warszawianka (1936-1939).

Ukończył Szkołę Podchorążych Broni Pancernych w Modlinie (1936-1937). W kampanii wrześniowej uczestniczył w stopniu sierżanta podchorążego rezerwy w składzie 8 batalionu pancernego. 13 września 1939 otrzymał promocję na stopień podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 września.

Wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, był więziony w Kozielsku, Juchnowie (Pawliszczew Bor) i obozu jenieckiego NKWD w Griazowcu. Wstąpił do Armii Andersa, opuścił z nią ZSRR. Służył w 4 pułku pancernym „Skorpion”. Walczył w kampanii afrykańskiej i kampanii włoskiej, m.in. w bitwie o Monte Cassino. Został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Poległ pod Ankoną 8 sierpnia 1944. Pochowany był na Polskim Cmentarzu Wojennym w Loreto], później ekshumowany^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 50-51. ISBN 83-9136-63-9-1.
• Bogdan Tuszyński: Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939–1945. Warszawa: Ars Print Productions, 1999, s. 254-255. ISBN 83-87224-12-X.
• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
• Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985.
• Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.