Leoninus

Leoninus Magister[1] (II poł. XII wieku w Paryżu) – francuski kompozytor epoki średniowiecza, kantor, kierownik chóru, zakonnik, przedstawiciel szkoły paryskiej. Uchodził za najwybitniejszego kompozytora muzyki organalnej[2].

Związany był z katedrą Notre-Dame. Komponował głównie 2-głosowe utwory, zebrane w dziele Magnus liber organi (Wielka księga organum).

Razem z Perotinusem (który był jego następcą i prawdopodobnie uczniem) próbował rozwiązać problemy rytmiczne związane z organum melizmatycznym, które było budowane na zasadzie nota contra notam (nuta przeciw nucie, czyli równe wartości rytmiczne we wszystkich głosach). Problem ten polegał na tym, że np. na 3 dźwięki w vox principalis (głos główny) przypada 5 dźwięków vox organalis (drugi głos). W tym celu wprowadzono schematy rytmiczne (były one podobne do stóp metrycznych starożytnych Greków), które poprawiły czytelność organum.

Znaczenie Leonina polega na wprowadzeniu nowego, jednakowo uporządkowanego rytmu w dopiero co kiełkującej polifonii[2].

Źródła/Bibliografia

  • Mała encyklopedia muzyki, Stefan Śledziński (red. naczelny), PWN, Warszawa 1981, ​ISBN 83-01-00958-6​

Przypisy

  1. ↑ LEONINUS - Encyklopedia Muzyki - RMF Classic, www.rmfclassic.pl [dostęp 2020-07-09].
  2. ↑ a b Bogusław Schäffer: Historia muzyki – style i twórcy. Poznań: Pro Sinfonika, 1979, s. 530.