Leontien van Moorsel

Leontien van Moorsel

Data i miejsce urodzenia	22 marca 1970 Boekel, Holandia
Wzrost	170 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Holandia Igrzyska olimpijskie złoto Sydney 2000 kolarstwo (Start wspólny) złoto Sydney 2000 kolarstwo (Indyw. na czas) złoto Sydney 2000 kolarstwo (Pościgowy indyw.) złoto Ateny 2004 kolarstwo (Indyw. na czas) srebro Sydney 2000 kolarstwo (Wyścig punktowy) brąz Ateny 2004 kolarstwo (Pościgowy indyw.) Mistrzostwa świata w kolarstwie szosowym złoto Utsunomiya 1990 Druż. na czas złoto Stuttgart 1991 Start wspólny złoto Oslo 1993 Start wspólny złoto Valkenburg 1998 Indyw. na czas złoto Verona 1999 Indyw. na czas srebro Valkenburg 1998 Start wspólny Mistrzostwa świata w kolarstwie torowym złoto Maebashi 1990 Pościgowy indyw. złoto Antwerpia 2001 Pościgowy indyw. złoto Kopenhaga 2002 Pościgowy indyw. złoto Stuttgart 2003 Pościgowy indyw. srebro Bordeaux 1998 Pościgowy indyw.

Leontine Martha Henrica Petronella "Leontien" Zijlaard-van Moorsel (ur. 22 marca 1970 w Boekel) – holenderska kolarka torowa i szosowa, sześciokrotna medalistka olimpijska i jedenastokrotna medalistka mistrzostw świata.

Kariera

Pierwszy sukces Leontien van Moorsel osiągnęła w 1989 roku, kiedy została mistrzynią Holandii w kolarstwie szosowym. Rok później odniosła pierwsze sukcesy międzynarodowe, zdobywając złote medale w jeździe drużynowej na czas na mistrzostwach świata w Utsunomiya oraz w indywidualnym wyścigu na dochodzenie podczas mistrzostw świata w Maebashi. W 1991 roku zdobyła złoto w wyścigu ze startu wspólnego na mistrzostwach w Stuttgarcie, a rok później miał miejsce jej olimpijski debiut. Na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie była ósma w indywidualnym wyścigu na dochodzenie, a w szosowym wyścigu ze startu wspólnego zajęła 23. miejsce. W 1993 roku zdobyła kolejny tytuł mistrzyni świata, wygrywając wyścig ze startu wspólnego podczas mistrzostw świata w Oslo.

Holenderka musiała się jednak wycofać z czynnego kolarstwa w związku z anoreksją, w wyniku której straciła ok. 20 kg^[1]. Pokonała jednak chorobę i wróciła do sportu w 1997 roku, zdobywając mistrzostwo kraju w wyścigu indywidualnym na dochodzenie. W 1998 roku zdobyła kolejne tytuły międzynarodowe: na mistrzostwach świata w Valkenburgu zdobyła złoty medal w jeździe indywidualnej na czas oraz srebro w wyścigu ze startu wspólnego, ulegając jedynie Litwince Dianie Žiliūtė. Ponadto na mistrzostwach świata w Bordeaux była druga w indywidualnym wyścigu na dochodzenie, za Australijką Lucy Tyler-Sharman. Podczas mistrzostw świata w Weronie w 1999 roku obroniła tytuł wywalczony rok wcześniej w jeździe indywidualnej na czas. Największe sukcesy van Moorsel osiągnęła na igrzyskach olimpijskich w Sydney w 2000 roku. We wszystkich swoich startach zdobyła medale, w tym aż trzy złote: w indywidualnej jeździe na czas, w wyścigu ze startu wspólnego oraz w indywidualnym wyścigu na dochodzenie. Ponadto wywalczyła srebrny medal w wyścigu punktowym, ustępując tylko Włoszce Antonelli Bellutti.

W latach 2001, 2002 i 2003 trzykrotnie z rzędu zdobywała złote medale mistrzostw świata w kolarstwie torowym w indywidualnym wyścigu na dochodzenie. W 2004 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Atenach, gdzie w swoim pierwszym starcie, wyścigu szosowym ze startu wspólnego, upadła we wczesnym etapie, co pozbawiło ją szans na obronę tytułu wywalczonego w Sydney. Ostatecznie van Moorsel nie ukończyła tych zawodów. Na tych samych igrzyskach wystąpiła także w jeździe indywidualnej na czas, w której była najlepsza, wyprzedzając o ponad 20 sekund Amerykankę Dede Demet-Barry i Szwajcarkę Karin Thürig. Co więcej, w wyścigu indywidualnym na dochodzenie Leontien zdobyła brązowy medal, przegrywając tylko z Sarą Ulmer z Nowej Zelandii oraz Katie Mactier z Australii. Po tych igrzyskach postanowiła zakończyć karierę. Na arenie krajowej zdobyła 35 medali, w tym 18 złotych.

Linki zewnętrzne

• Profil na cyclingwebsite.com (ang.)
• Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-13)]. (ang.)

Przypisy