Leopold Kozłowski-Kleinman

Leopold Kozłowski-Kleinman
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 listopada 1918
Przemyślany

Pochodzenie

żydowskie

Data i miejsce śmierci

12 marca 2019
Kraków

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka filmowa, teatralna, rozrywkowa

Zawód

pianista, kompozytor, dyrygent

Odznaczenia
Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Krzyż Partyzancki
Leopold Kozłowski (2004)
Nowy cmentarz żydowski,
grób Leopolda Kleinmana Kozłowskiego.

Leopold Kozłowski-Kleinman (ur. 26 listopada 1918 w Przemyślanach, zm. 12 marca 2019 w Krakowie[1]) – polski pianista, kompozytor, dyrygent; ostatni przedstawiciel przedwojennych klezmerów w Polsce, zwany ostatnim klezmerem Galicji.

Życiorys

Urodził się w rodzinie żydowskiej, 26 listopada 1918[2]. Podczas Holocaustu stracił rodziców. W obozie pracy w Kurowicach należał do obozowej orkiestry. Uratował się wraz z bratem Adolfem dzięki ucieczce. Trafił do żydowskiego oddziału partyzanckiego Abrama Bauma „Bunia”.

W 1944 wziął udział w obronie Hanaczowa przed bojownikami Ukraińskiej Powstańczej Armii. W trakcie jednego z napadów Ukraińcy zamordowali jego brata. Oddział, którego był członkiem, wszedł z czasem w struktury Armii Krajowej. Po wyzwoleniu wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego, gdzie dosłużył się stopnia pułkownika.

Ukończył konserwatorium we Lwowie w klasie fortepianu (1941) i dyrygenturę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. Założył i przez 23 lata kierował Zespołem Pieśni i Tańca Krakowskiego i Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Był kierownikiem muzycznym pierwszego Festiwalu w Kołobrzegu. W 1968 przymusowo przeszedł do rezerwy. W latach 70. XX w. był kierownikiem muzycznym Teatru Żydowskiego w Warszawie i cygańskiego zespołu Roma oraz konsultantem muzycznym zespołu Rzeszowiacy z Mielca.

W 1991 z Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie poprowadził, w synagodze Tempel na krakowskim Kazimierzu, pierwszy koncert piosenek żydowskich. Rok później, w Hotelu Klezmer Hois przy Szerokiej na Kazimierzu, zagrał swój pierwszy klezmerski koncert na fortepianie[3].

Skomponował muzykę do filmów: Austeria w reż. Jerzego Kawalerowicza (1983), I skrzypce przestały grać (1988) i Skrzypce Rotszylda (1988); jako aktor zagrał m.in. w Liście Schindlera Stevena Spielberga, gdzie był także konsultantem muzyki gettowej, twórca opracowania muzycznego do polskiej sekwencji miniserialu Wichry wojny w reżyserii Dana Curtisa z Ali MacGraw i Robertem Mitchumem, autor ilustracji muzycznej do sekwencji cygańskiej filmu Jerzego Skolimowskiego Wiosenne wody z Nastassją Kinski.

Opracował muzycznie sześć polskich wersji musicalu Skrzypek na dachu. Wielokrotnie koncertował w całej Europie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Związku Radzieckim i Izraelu.

Był wnukiem Pejsacha Brandweina, który wraz z tuzinem swoich muzykujących synów założył najsłynniejszą w Galicji kapelę klezmerską. Wszyscy mieli profesjonalne wykształcenie muzyczne. Kapela braci Brandweinów grała nawet u marszałka Józefa Piłsudskiego i na dworze cesarza Franciszka Józefa. Jeden z wujów Leopolda Kozłowskiego – klarnecista Naftule Brandwein – uważany był w Ameryce za „króla” muzyki klezmerskiej.

W 2002 w Synagodze Tempel odbył się koncert „Rodzynki z migdałami”, w wykonaniu powiększonego składu zespołu Leopolda Kozłowskiego. Koncert był zarejestrowany przez Telewizję Polską i wielokrotnie przez nią emitowany. Także w 2002 artyści, pod dyrekcją Leopolda Kozłowskiego, nagrali dwupłytowy album (w języku polskim i jidysz) zatytułowany Leopold Kozłowski. Ostatni klezmer Galicji. Uzyskał on status złotej płyty[4].

W 2008 został odznaczony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”[5].

28 maja 2014 środowisko artystyczne i mieszkańcy Krakowa nadali artyście tytuł: „Honorowego Obywatela Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa”[6].

Przez ponad 20 lat Leopold Kozłowski współpracował z Jackiem Cyganem, z którym stworzył wiele piosenek żydowskich. Koncertował ze śpiewającymi aktorami: Martą Bizoń, Katarzyną Jamróz, Kamilą Klimczak, Renatą Świerczyńską, Katarzyną Zielińską, Andrzejem Rogiem i skrzypaczką Haliną Jarczyk. Wraz z nimi brał udział we wszystkich edycjach Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie, zwłaszcza w koncercie pieśni i piosenek żydowskich, który jest ukoronowaniem każdego, trwającego 14 dni, festiwalu. Artysta współpracował też z wybitnymi muzykami instrumentalistami – także profesorami Akademii Muzycznej w Krakowie. Są to: Kazimierz Moszyński – flet, Andrzej Godek – klarnet, Andrzej Czechowski – puzon, Mirosław Płoski – waltornia, Halina Jarczyk – skrzypce, Michał Półtorak – skrzypce, Beata Płoska – altówka, Michał Kiska – wiolonczela, Józef Michalik – kontrabas, Sławek Berny – perkusja i Konrad Mastyło – fortepian.

W 2016 został wydany dwupłytowy album piosenek żydowskich Leopold Kozłowski-Kleinman i Przyjaciele. „Memento Moritz”.

Był bohaterem dwóch filmów dokumentalnych: The Last Klezmer (reż. Yale Storm, 1994) i Ostatni klezmer (reż. Janusz Majewski, 2017).

18 marca 2019 został pochowany na nowym cmentarzu żydowskim w Krakowie. Ceremonię pogrzebową prowadzili: naczelny rabin Polski Michael Schudrich oraz Eliezer Gurary, rabin chasydzki ruchu Chabad-Lubawicz. Uczestniczyli w niej m.in.: przewodniczący krakowskiej gminy żydowskiej Tadeusz Jakubowicz, arcybiskup senior kardynał Stanisław Dziwisz, archiprezbiter Kościoła Mariackiego ksiądz Dariusz Raś, senator Jerzy Fedorowicz, Janusz Makuch, Jacek Cygan i Don Vasyl.

Filmografia

  • 2014: Kabaret śmierci
  • 1999: Voyages (Podróże) – pianista Dav Rosinski
  • 1993: Dwa księżyce – Żyd w bożnicy
  • 1993: Lista Schindlera – inwestor Andrzej Farber
  • 1985: War and Love (Wojna i miłość) – lider zespołu[7]

Seriale dokumentalne

  • 2017: udział w serialu dokumentalnym Z Andrusem po Galicji – odc. 11[8][9]

Przypisy

  1. Nie żyje „ostatni klezmer Galicji” Leopold Kozłowski-Kleinman. krakow.pl, 2019-03-12. [dostęp 2019-03-12]. (pol.).
  2. Musica Galiciana: kultura muzyczna Galicji w kontekście stosunków polsko-ukraińskich (od doby piastowsko-książęcej do roku 1945) 2008, t. 10 (s. 42).
  3. Beata Matkowska-Święs: Krakowskie gadanie. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2001, s. 54–67. ISBN 83-08-03165-X.
  4. Złote płyty CD przyznane w 2006 roku, ZPAV [dostęp 2020-06-26].
  5. Leopold Kozłowski wyróżniony Złotą Glorią Artis. histmag.org, 11 lipca 2008. [dostęp 2016-12-30].
  6. „Ostatni klezmer Galicji” kończy 100 lat. Onet.pl Kraków, 2018-11-25. [dostęp 2018-11-29]. (pol.).
  7. Leopold Kozłowski w bazie filmpolski.pl
  8. Z Andrusem po Galicji – odc. 11. youtube.com.
  9. Z Andrusem po Galicji: Kraków – odc. 11. rzeszow.tvp.pl.

Bibliografia

  • Wywiad z Leopoldem Kozłowskim. [dostęp 2009-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 maja 2010)].
  • Muzyka, która ratuje życie. [dostęp 2009-12-03].
  • Leon Tadeusz Błaszczyk, Żydzi w kulturze muzycznej ziem polskich w XIX I XX wieku. Słownik biograficzny, Warszawa: Stowarzyszenie Żydowski Instytut Historyczny w Polsce, 2014, s. 143, ISBN 978-83-939735-1-4.
  • Jacek Cygan, Klezmer. Opowieść o życiu Leopolda Kozłowskiego-Kleinmana, Wydawnictwo Austeria, Kraków, Budapeszt 2009
  • Musica Galiciana: kultura muzyczna Galicji w kontekście stosunków polsko-ukraińskich (od doby piastowsko-książęcej do roku 1945) 2008, t. 10

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

POL Za Warszawę 1939-1945 BAR.svg
Baretka: Medal za Warszawę 1939-1945
POL Krzyż Partyzancki BAR.svg
Baretka: Krzyż Partyzancki
Leopold-Kozlowski-w-Busku.jpg
Autor: Fenek89, Licencja: CC BY-SA 4.0
Leopold Kozłowski występujący trzeciego dnia XIII Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego im. Krystyny Jamroz w Busku-Zdroju.
POL Medal Zwycięstwa i Wolności BAR.svg
Baretka: Złoty Medal Zwycięstwa i Wolności
Jewish New Cemetery, grave of Leopold Kleinman Kozłowski (Polish last klezmer), 55 Miodowa street, Krakow, Poland.jpg
Autor: Zygmunt Put, Licencja: CC BY-SA 4.0
Nowy cmentarz żydowski, grób Leopolda Kleinmana Kozłowskiego, ul. Miodowa 55, Kraków
Leopold kozlowski.jpg
Autor: User:Pibwl, Licencja: CC BY-SA 4.0
Leopold Kozłowski podczas Wieczoru Żydowskiego 4 lipca 2004 w dawnej synagodze w Pińczowie.