Leopold Müller
| ||
 podpułkownik dyplomowany piechoty | ||
| Data urodzenia | 2 stycznia 1892 | |
| Data i miejsce śmierci | 18 lutego 1935 Warszawa | |
| Przebieg służby | ||
| Siły zbrojne |  Armia Austro-Węgier, Wojsko Polskie, | |
| Jednostki | 37 Łęczycki Pułk Piechoty, Biuro Ścisłej Rady Wojennej, 4 Dywizja Piechoty, 55 Poznański Pułk Piechoty, Wyższa Szkoła Wojenna, SRW w MR | |
| Stanowiska | szef sztabu dywizji, zastępca dowódcy pułku, wykładowca, kierownik referatu w ministerstwie | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | |
| Odznaczenia | ||
   | ||
Leopold Stanisław Müller (ur. 2 stycznia 1892, zm. 18 lutego 1935 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 2 stycznia 1892 roku. Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu porucznika[1]. W stopniu kapitana ukończył II Kurs Normalny w Wyższej Szkole Wojennej od 1920 do 1921. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Później awansowany do stopnia majora Sztabu Generalnego piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. Do jesieni 1923 jako oficer nadetatowy 37 pułku piechoty z Kutna służył w Oddziale IIIa w Biurze Ścisłej Rady Wojennej[3]. Był współautorem, wydanej przez 1923 przez Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, kilkutomowej publikacji pt. Almanach oficerski na rok 1923/24[4]. Następnie został awansowany na stopień podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[5]. Z dniem 15 października 1923 został przydzielony do dowództwa 4 Dywizji Piechoty w Toruniu na stanowisko szefa sztabu[6][7]. Z dniem 1 lipca 1925 został przeniesiony do Oddziału III Sztabu Generalnego[8]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z Biura Ogólno Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych do 55 pułku piechoty w Lesznie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9][10]. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony do Wyższej Szkole Wojennej na stanowisko wykładowcy[11]. Zasiadł w komitecie redakcyjnym Towarzystwa Polskiej Wiedzy Wojskowej[12]. W 1932 był kierownikiem Samodzielnego Referatu Wojskowego w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Państwowych[13]. Do śmierci pracował w Biurze Wojskowym Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych[14].
Zmarł 18 lutego 1935 w Warszawie[14][15]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A10-8-12)[15].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (31 grudnia 1923)[16]
- Złoty Krzyż Zasługi (przed 1932)
- Medal Niepodległości (9 listopada 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)[17][18]
Przypisy
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 79.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 403.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 69, 233.
- ↑ W skład Komitetu Redakcyjnego „Almanachu oficerskiego na rok 1923/24”, poza Leopoldem Müllerem, wchodzili ówcześni oficerowie Sztabu Generalnego: pułkownik Tadeusz Kutrzeba, komandor podporucznik Karol Firich, major Stanisław Krzysik i major Józef Wiatr.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 345.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 584.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 66, 217.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 65 z 18 czerwca 1925 roku, s. 329.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 69, 165.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 381.
- ↑ Medal pamiątkowy Polska Marynarka Wojenna 1998. [dostęp 2015-05-01].
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19, 428.
- ↑ a b Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 5, s. 37, 21 marca 1935.
- ↑ a b Lista pochowanych. Stanisław Muller. um.warszawa.pl. [dostęp 2018-03-31].
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 35.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 111, 19 marca 1934.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.