Leopold Stanisław Kronenberg

Leopold Stanisław Kronenberg

portret pędzla Leopolda Horowitza
Data i miejsce urodzenia	24 marca 1812 Warszawa, Księstwo Warszawskie
Data i miejsce śmierci	5 kwietnia 1878 Nicea, Francja
Miejsce spoczynku	Cmentarz ewangelicko-reformowany w Warszawie
Zawód, zajęcie	bankier, inwestor, finansista
Narodowość	polska

Leopold Kronenberg 1861 – fotografia Karola Beyera

Nieistniejący Pałac Kronenberga w Warszawie

Pierwotna siedziba Banku Handlowego przy obecnej ul. Romualda Traugutta 7/9 w Warszawie

Gmach główny fabryki tytoniu i tabaki Kronenberga w 1867 roku

Kaplica rodzinna Kronenbergów na warszawskim cmentarzu ewangelicko-reformowanym, miejsce pochówku Leopolda Stanisława Kronenberga

Leopold Stanisław Kronenberg (ur. 24 marca 1812^[1] w Warszawie, zm. 5 kwietnia 1878 w Nicei)^[2] – polski bankier, inwestor i finansista żydowskiego pochodzenia, jeden z przywódców „białych” przed powstaniem styczniowym. Nobilitowany, baron Imperium Rosyjskiego, członek dworianstwa. Przechrzta chrześcijański. Członek rodziny Kronenbergów.

Życiorys

Pochodził z zamożnej rodziny rabinów żydowskich. Jego ojciec, pochodzący z Wyszogrodu, Samuel Eleazar Kronenberg (1773-1826) prowadził działalność bankową w Warszawie. Matką była Tekla z domu Levi (1775-1848)^[3]. Leopold Stanisław Kronenberg miał siedmioro rodzeństwa: Ludwika, Rozalię, Stanisława Salomona, Dorotę (matkę Seweryna Loewensteina), Marię, Henryka Andrzeja i Władysława Alfonsa.

Po ukończeniu gimnazjum pijarskiego na Żoliborzu i maturze w Liceum Warszawskiem Leopold Kronenberg studiował na Akademii Praktyczno-Technicznej w Hamburgu oraz na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie. Zakończywszy studia w 1832, wrócił do kraju i zajął się prowadzeniem interesów. W 1846 przyjął chrzest w kościele ewangelicko-reformowanym^[4].

Był żonaty z Ernestyną Rozalią Leo (1827-1893), córką Leopolda Augusta Leo, podobnie jak on zasymilowanego Żyda wyznania luterańskiego. Mieli razem sześcioro dzieci:

• Stanisława Leopolda (1846-1894), przedsiębiorcę,
• Władysława Edwarda (1848-1892), muzyka i filantropa,
• Leopolda Juliana (1849-1937) bankiera,
• Teklę Julię (1851-1852)
• Marię Różę (1854-1944), żonę najpierw Karola Zamoyskiego, a potem Gustawa Taube, prowadzącą w Warszawie znany salon literacki
• Rozalię (ur. 1857), żonę Aleksandra Orsetti.

Jego własnością był Pałac Kronenberga przy placu Małachowskiego w Warszawie i leżące koło Włocławka Pałac w Brzeziu i Pałac w Wieńcu.

Działalność gospodarcza

W 1833 Kronenberg został wpisany na listę kupców warszawskich. Zakres jego działalności gospodarczej obejmował wiele dziedzin, z których najważniejszą okazała się bankowość.

Dzięki pewnemu poparciu administracji cesarskiej zdobył fortunę na dzierżawie monopolu tytoniowego^[5]. W 1860 założył w Warszawie wielką fabrykę tytoniu, zatrudniającą 700 robotników. Wprowadził do Polski w zaborze rosyjskim kapitał francuski: Crédit Lyonnais i Crédit Mobilier. W 1851 założył własny dom bankowy pod firmą Leopold Kronenberg, kredytujący głównie przemysł i rolnictwo. Apogeum swej działalności w bankowości osiągnął w 1870 roku, kiedy założył w Warszawie Bank Handlowy. Oprócz bankowości Kronenberga bardzo interesowało rolnictwo. Utrzymywał związki z ziemianami, brał udział w różnych inicjatywach propagujących unowocześnienie rolnictwa. Opowiadał się za oczynszowaniem chłopów. Właśnie z tą przestrzenią działalności Kronenberga wiąże się jego późniejsza działalność polityczna.

Kronenberg inwestował w transport kolejowy. Sfinansował budowę m.in. tzw. Kolei Nadwiślańskiej. Inwestował również w przemysł. Oprócz wspomnianego już tytoniowego, także cukrowniczy i górniczo-hutniczy. Był on udziałowcem spółek górniczych, hutniczych i cukrowniczych. Wybudował on wiele cukrowni, a w 1870 był inicjatorem powstania Warszawskiego Towarzystwa Fabryk Cukru.

Był członkiem Komisji Umorzenia Długu Krajowego, Rady Przemysłowej Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych Królestwa Polskiego. Był członkiem zarządu Giełdy Warszawskiej, Starszym Zgromadzenia Kupców, prezesem Rady Zarządzającej Kolei Warszawsko-Terespolskiej. Założył Bank Handlowy w Warszawie, Towarzystwo Kredytowe miasta Warszawy, Kasę Przemysłowców, Warszawskie Towarzystwo Ubezpieczeń od Ognia, Towarzystwo Kopalń Węgla i Zakładów Hutniczych. Sprawował funkcję prezesa wydziału Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynnego. Był właścicielem dóbr Wieniec i Strugi.

Leopold Kronenberg prowadził też działalność wydawniczą. Od 1859 wydawał „Gazetę Codzienną”, przemianowaną w 1861 na „Gazetę Polską”. Było to pismo o zabarwieniu liberalno-demokratycznym, którego redaktorem był Józef Ignacy Kraszewski.

Leopold Kronenberg zbudował w latach 1868–1871 w Warszawie przy pl. Ewangelickim (obecny pl. Małachowskiego) monumentalny pałac, który spłonął we wrześniu 1939 i został rozebrany w 1962.

Działalność polityczna

Działalność polityczna L.S.Kronenberga opierała się na, bliskich części ziemiaństwa i burżuazji, poglądach konserwatywno-liberalnych i akceptacji rzeczywistości w jakiej znalazły się ziemie polskie pod zaborem rosyjskim po Powstaniu listopadowym. Był on jednym z nielicznych zwolenników znienawidzonego przez ówczesne społeczeństwo Aleksandra Wielopolskiego. „Biały bankier”, jak nazywano Kroneneberga, poruszał się sprawnie po środowisku majętnych ziemian oraz warszawskiej elity i intelektualistów, tzw. millenerów. Właśnie w tych kręgach zaczęła się formować myśl polityczna „białych”, opowiadających się za rozsądną pracą organiczną a dopiero w dalszej kolejności odzyskaniem niepodległości. 27 lutego 1861 był jednym z inicjatorów powołania Delegacji Miejskiej, utworzonej dla uśmierzenia nastrojów rewolucyjnych po krwawym stłumieniu manifestacji patriotycznej przez wojsko rosyjskie^[6]. Działania te doprowadziły do powołania w 1861 Delegacji Miejskiej – kierownictwa partii „białych”, w składzie której znalazł się m.in. Kronenberg.

Po wybuchu powstania styczniowego i przejęciu władzy przez „czerwonych”, „Biały bankier” zabiegał o zachowanie przewagi „białych” w rządzącym krajem Rządzie Narodowym. Po powstaniu styczniowym zrezygnował z aktywniejszych form działalności politycznej. Szczycił się przyjaźnią Józefa Ignacego Kraszewskiego, którego sprowadził z Żytomierza do Warszawy i zatrudnił w Gazecie Polskiej. Kraszewski opisał konflikt Kronenberga z Blochem w jednej ze swoich powieści przedstawiając swojego przyjaciela w bardzo pozytywnym świetle. Odznaczony przez imperatora Rosji Orderem św. Włodzimierza i dziedzicznym szlachectwem nadanym mu 1868^[7].

Za osiągnięcie życia Kronenberga uważa się utworzenie w 1875 Szkoły Handlowej w Warszawie.

Zmarł trzy lata później w Nicei. Pochowany został w kaplicy rodzinnej Kronenbergów na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie (kwatera E-2-3)^[8].

Przypisy

Bibliografia

• Jadwiga i Eugeniusz Szulcowie, Cmentarz Ewangelicko-Reformowany w Warszawie, Warszawa 1989
• K.Bem, Reformowani Konwertyci, Jednota 7-8/2007
• Kazimierz Reychman: Szkice genealogiczne, Serja I. Warszawa: Hoesick F., 1936, s. 111–115.

Rodzina Kronenbergów