Lepnica biała

Lepnica biała
Ilustracja
Morfologia
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

goździkopodobne

Rząd

goździkowce

Rodzina

goździkowate

Rodzaj

lepnica (d. bniec)

Gatunek

lepnica biała

Nazwa systematyczna
Silene latifolia Poir.
Voy. Barbarie 2: 165 1789[3]
Synonimy
  • Melandrium album (Mill.) Garcke
  • Melandrium latifolium (Poir.) Maire
  • Lychnis pratensis Raf.[3]
Pokrój
Kwiat ♂
Owoce i nasiona
Nasiona

Lepnica biała[4], lepnica szerokolistna[5], bniec biały[6], bniec łąkowy[7] (Silene latifolia Poir.) – gatunek rośliny należący do rodziny goździkowatych.

Rozmieszczenie geograficzne

Rodzimy obszar występowania tego gatunku obejmuje Europę, zachodnią Azję i północną Afrykę. Wprowadzony i zadomowiony został w Ameryce Północnej[8]. Rozprzestrzeniła się także w innych rejonach świata i obecnie występuje również w Azji Wschodniej (Sachalin, Korea, Japonia), Ameryce Południowej (Wenezuela), niektórych krajach Afryki, w Australii i na Nowej Zelandii[9]. W Polsce jest pospolita na całym niżu i w niższych położeniach górskich[10]. Według niektórych źródeł jest w Polsce archeofitem[11].

Morfologia

Łodyga
Prosto wzniesiona, rozgałęziona, dorasta do 1 m wysokości. Miękko owłosiona, w obrębie kwiatostanu gruczołowato owłosiona. Rozgałęzia się u podstawy, ale nie tworzy płonnych różyczek liściowych[10].
Liście
Ulistnienie naprzeciwległe. Dolne liście jajowate, zwężone ku nasadzie, długości do 10 cm, krótkoogonkowe, zebrane w różyczki liściowe. Górne liście lancetowate, siedzące. Liście są całobrzegie i miękko owłosione[10].
Kwiaty
Duże, o średnicy 2–3 cm, o białej koronie i głęboko wciętych płatkach, przeważnie jednopłciowe, osadzone na szeroko rozgałęzionych szypułkach. Szypułki różnej długości, wyrastają z kątów liści lub na szczytach pędów. Kwiaty żeńskie mają większe kielichy, rozdęte i beczułkowate, słupek z 5 znamionami, kielichy mają 20 brązowych prążków. Kwiaty męskie o smuklejszych, walcowatych lub butelkowatych kielichach, które mają 10 brązowych prążków. Kielichy przeważnie bladozielone, czasem białawe, o ciemnozielonych lub czerwonawych nerwach, gruczołowato owłosione[12].
Owoce
Siedząca, jednokomorowa torebka o 5–10 wyprostowanych ząbkach. Szare nasiona o długości do 1,5 mm, silnie brodawkowane, zebrane w jajowatej torebce okrytej trwałym, brązowym kielichem[12][10].
Korzeń
Palowy, przeważnie gruby, rozgałęziony, rośnie na głębokość ponad 1 m. Zawiera węglowodany i saponiny, w większych ilościach jest trujący[13].

Biologia i ekologia

Rozwój
Roślina jednoroczna, sporadycznie dwuletnia lub wieloletnia. Zimują różyczki liściowe[10]. Kwitnie od czerwca do września, kwiaty zapylane są przez ćmy. Otwierają się dopiero wieczorem, wydzielając silny zapach. Mały przykoronek uniemożliwia dojście drobnym owadom do nektaru[12]. Rozmnaża się przez nasiona, ale także wegetatywnie przez pączki na korzeniach[14].
Siedlisko
Rośnie głównie na siedliskach ruderalnych (przydroża, nieużytki) i jako chwast na polach uprawnych, szczególnie w uprawach koniczyny, lucerny, roślin okopowych i zbóż. Występuje od niżu po położenia górskie. Preferuje gleby żyzne, bogate w azot[10]. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla SCl. Artemisietea[15].
Genetyka i zmienność
Liczba chromosomów 2n = 54. Łatwo krzyżuje się z lepnicą dwupienną (Silene dioica), tworząc krzyżówkę S. × dubia o różowych kwiatach[4].
Korelacje międzygatunkowe
Jest chętnie zjadana przez zwierzęta (m.in. krowy, owce, kozy)[16]. Pasożytują na niej niektóre gatunki grzybów: Puccinia behenis powodujący rdzę, Erysiphe buhrii powodujący mączniaka prawdziwego, Microbotryum lychnidis-dioicae, Thecaphora saponariae, Aphanomyces cochlioides, Ramularia lychnidicola, Ascochyta cookei oraz żerują niektóre muchówki[17].

Zastosowanie

Roślina lecznicza

W średniowieczu i renesansie korzeń lepnicy białej był używany jako roślina lecznicza. W medycynie zaprzestano jego używania już w XVI wieku, w medycynie ludowej stosowano go jeszcze do XVIII wieku[16].

Surowiec zielarski
Korzeń lepnicy białej (Herba et Radix Melandrii albi seu Lychnidis lub Radix Saponariae albae) – zarówno korzeń, jak i ziele zawierają saponiny trójterpenowe (gipsogenina, kwas kwilajowy, polifenole, sterole – ekdysteroidy (np. ekdyzon, 2-dezoksy-20-hydroksyekdyzon) i flawonoidy (apigenina, izowiteksyna i luteolina). Korzeń działa silniej niż ziele[16].
Działanie
Silnie przeciwzapalne, anaboliczne, hamujące reakcje autoimmunologiczne, moczopędne, odtruwające krew, wzmagające krążenie limfy, oczyszczające węzły i grudki limfatyczne z antygenów, antyalergiczne, żółciopędne, lekko rozwalniające przy dłuższym stosowaniu (ponad 2–3 tygodnie), wykrztuśne, wzmagające ruchy migawkowe w drogach oddechowych, wzmagające perystaltykę jelit i żołądka[16].
Zastosowanie
Według Henryka Różańskiego nadaje się do leczenia reumatyzmu, chorób autoimmunologicznych, alergii, stanów zapalnych węzłów chłonnych, zastojów limfy, obrzęków limfatycznych, gruźlicy węzłów chłonnych, choroby Hashimoto, zapalenia płuc, opłucnej, gardła, krtani, oskrzeli, kaszlu, zakażeń układu oddechowego. obniżonego popędu płciowego u mężczyzn, artretyzmu. chorób śledziony, a także do degradacji biofilmu w układzie moczowym, pokarmowym i oddechowym (ale w połączeniu z ziołami fitoncydowymi lub antybiotykami), wspomaga też przyrost masy ciała. Zewnętrznie do leczenia łuszczycy, trądziku różowatego, atopowego zapalenia skóry[16].

Roślina jadalna

Według Łukasza Łuczaja lepnice są roślinami trującymi[18]. Henryk Różański podaje jednak, że na Ukrainie i Białorusi zjadano w niewielkich ilościach ziele lepnicy białej (zapewne w okresach głodu). W ilości do 30 g ziela dziennie nie powoduje zatruć. W Polsce lepnica biała nigdy nie była spożywana[16].

Zwalczanie

Jako chwast w uprawach lepnica biała pojawia się dość rzadko, jednak gdy już występuje, zalecane jest jej zwalczanie. Rozkrzewia się silnie i konkuruje z roślinami uprawnymi o składniki pokarmowe, wodę i światło. Młode siewki może zagłuszyć. Usunąć z korzeniami ją trudno, gdyż sięgają do głębokości około 1 m, po skoszeniu zaś łatwo odrasta z pączków na szyjce korzeniowej[14].

Zapobiega się zachwaszczeniu pola przez używanie do siewu nasion oczyszczonych z chwastów, czyszczenie maszyn rolniczych z chwastów, płodozmian, prawidłowe zabiegi agrotechniczne przed założeniem uprawy, niszczenie chwastów w okolicach pól uprawnych. W ogródkach przydomowych można ją usuwać ręcznie przez wyrywanie wraz z korzeniem. Gdy na plantacji pojawi się w dużej ilości konieczne jest zwalczanie chemiczne. W programie ochrony roślin nie wyznaczono specjalnych preparatów do zwalczania lepnicy białej. Należy do tego celu używać herbicydów przeznaczonych do zwalczania chwastów dwuliściennych[14].

Star of life.svg Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Przypisy

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Caryophyllales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website [online], Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-10-07] (ang.).
  3. a b The Plant List. [dostęp 2018-03-16].
  4. a b Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  5. Wiesław Gawryś: Słownik roślin zielnych łacińsko-polski. Officina Botanica, Kraków 2008, s. 168.
  6. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  7. Jakub Mowszowicz: Pospolite rośliny naczyniowe Polski. Wyd. czwarte. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 280. ISBN 83-01-00129-1.
  8. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-02-05].
  9. Discover Life Maps. [dostęp 2018-03-16].
  10. a b c d e f Barbara Sudnik-Wójcikowska: Rośliny synantropijne. Warszawa: Multico, 2011. ISBN 978-83-7073-514-2. OCLC 948856513.
  11. B. Tokarska-Guzik, Z. Dajdok, M. Zając, A. Zając, A. Urbisz, W. Danielewicz: Rośliny obcego pochodzenia w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem gatunków inwazyjnych. Warszawa: Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, 2012. ISBN 978-83-62940-34-9.
  12. a b c Ursula Stichmann-Marny, Erich Kretzschmar: Przewodnik. Rośliny i Zwierzęta. Warszawa: Multico, 1997, s. 284. ISBN 83-7073-092-2.
  13. Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. ISBN 83-02-00607-6.
  14. a b c Bniec biały, lepnica biała – opis, zwalczanie i występowanie. [dostęp 2018-03-16].
  15. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  16. a b c d e f Henryk Różański. Bniec biały – Melandrium album (Miller) Garcke w praktycznej fitoterapii. [dostęp 2018-03-16].
  17. Malcolm Storey: Silene latifolia Poir. (White Campion). [w:] BioInfo (UK) [on-line]. [dostęp 2018-03-16].
  18. Łukasz Łuczaj: Dzikie rośliny jadalne Polski. Przewodnik survivalowy. Chemigrafia, 2004. ISBN 83-904633-5-0.

Media użyte na tej stronie

Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Star of life.svg

The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.

Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.
Silene latifolia 9641.JPG
Autor: Walter Siegmund (talk), Licencja: CC BY-SA 3.0
Bladder Campion, White Campion
Silene latifolia-seeds-1.jpg
Silene latifolia : Simientes maduras
Silene latifolia Sturm18.jpg

Silene latifolia subsp. alba (Mill.) Greuter & Burdet, syn. Silene alba (Mill.) E.H.L.Krause

Original Description
Weisses Liedweich, Silene alba