Lesław Koćwin

Lesław Koćwin
Państwo działania

 Polska

Data urodzenia

1941

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: polityka gospodarcza, historia Niemiec, międzynarodowe stosunki gospodarcze
Alma Mater

Wyższa Szkoła Ekonomiczna we Wrocławiu
Uniwersytet Wrocławski

Habilitacja

18 czerwca 1993

Profesura

5 marca 2004

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Wrocławski
Uniwersytet Opolski
Uniwersytet Zielonogórski

Odznaczenia
Medal Komisji Edukacji Narodowej

Lesław Koćwin (ur. 1941) – polski politolog, ekonomista, nauczyciel akademicki, profesor doktor habilitowany, działacz społeczny i polityczny.

Życiorys

Ukończył studia ekonomiczne w Wyższej Szkole Ekonomicznej we Wrocławiu oraz studia z zakresu nauk politycznych na Uniwersytecie Wrocławskim. Uzyskał na tej uczelni tytuł doktora, a w 1993 habilitację. W 2004 prezydent RP nadał mu tytuł naukowy profesora[1].

W latach 60. został wykładowcą Uniwersytetu Wrocławskiego, a następnie Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze. Pełnił także funkcję kierownika Zakładu Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych i Politycznych na Wydziale Ekonomii i Zarządzania oraz zastępcy dyrektora, a następnie dyrektora Instytutu Zarządzania Uniwersytetu Zielonogórskiego[2].

Następnie został wykładowcą na Wydziale Historyczno-Pedagogicznym Uniwersytetu Opolskiego oraz kierownikiem Katedry Stosunków Międzynarodowych na Wydziale Zarządzania Wyższej Szkoły Zarządzania „Edukacja” we Wrocławiu.

Pełni wiele funkcji w organizacjach społecznych i naukowych m.in.: prezesa Freundeskreis Wittig-Haus, przewodniczącego Stowarzyszenia „Dom Europejski Dolny Śląsk. Polsko-Niemiecka Wspólnota Robocza” we Wrocławiu, prezesa Polskiej Rady Ruchu Europejskiego oraz prezesa Towarzystwa Naukowego Prawa Ochrony Środowiska. Jest także przewodniczącym rady naukowej czasopisma „Ziemia Kłodzka” oraz członkiem: Sekcji Stałej Polsko-Czeskiej Komisji Nauk Humanistycznych, Centrum Badań Śląskoznawczych i Bohemistycznych – Uniwersytet Wrocławski.

W 2004 wstąpił do Samoobrony RP[3], z listy której bez powodzenia ubiegał się o mandat deputowanego w wyborach do Parlamentu Europejskiego w tym samym roku (otrzymał 1274 głosy)[4][5]. Następnie opuścił to ugrupowanie.

Odznaczenia

W 2009 został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej[6].

Publikacje

  • Polacy i Niemcy na Ziemi Kłodzkiej 1991–2000. Pamięć – teraźniejszość – przyszłość, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2002,
  • Vertreibung? Aussiedlung? Das gemeinsame Schicksal der Bewohner der Grafschaft Glatz, Abfassung, wraz z B. Kobzarska-Bar, Görlitz-Dresden 2001,
  • Dostosowanie zarządzania polskimi przedsiębiorstwami i instytucjami non-profit do norm i standardów Unii Europejskiej', Zielona Góra 2002,.
  • Polacy i Niemcy: zapis dialogu o anatemie wypędzenia między obecnymi i dawnymi mieszkańcami Ziemi Kłodzkiej w: Wypędzenie? – Wysiedlenie? Polska i niemiecka wspólnota anatemy wypędzenia, Jauernick-Buschbach, Niemcy, 2000
  • Joseph Wittig i nasze czasy. Nowa Ruda 2003,
  • Turystyka w strategii miast i gmin Ziemi Kłodzkiej, Wyższa Szkoła Zarządzania „Edukacja”, Wrocław 2004,
  • Ekonomika integracji europejskiej, Uniwersytet Zielonogórski, Zielona Góra 2004,
  • Joseph Wittig. Człowiek – Religia – Kultura; Joseph Wittig. Mensch – Religion – Kultur, Uniwersytet Zielonogórski 2005,
  • Przedsiębiorstwo w otoczeniu międzynarodowym, Uniwersytet Zielonogórski, Zielona Góra 2006.

Przypisy

  1. ↑ Nominacje profesorskie w Pałacu Prezydenckim. prezydent.pl, 2 kwietnia 2004. [dostęp 2010-11-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca 2016)].
  2. ↑ Nasi kandydaci – województwo dolnośląskie i opolskie. samoobrona.org.pl, 25 maja 2004. [dostęp 2022-05-07].
  3. ↑ Obwieszczenie Okręgowej Komisji Wyborczej we Wrocławiu z dnia 21 maja 2004 r. o okręgowych listach kandydatów na posłów do Parlamentu Europejskiego zarejestrowanych w okręgu wyborczym nr 12. pkw.gov.pl. [dostęp 2022-05-07].
  4. ↑ Kandydaci Samoobrony do Parlamentu Europejskiego. samoobrona.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-04-27)].samoobrona.org.pl
  5. ↑ Serwis PKW – Wybory 2004
  6. ↑ Odznaczenia dla pracowników UO. gazeta.pl, 29 października 2009.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie