Leszek Żukowski

Leszek Żukowski Antek
Leszek Żukowski (2017)
major
Data i miejsce urodzenia	11 lutego 1929 Kutno
Przebieg służby
Lata służby	1942–1944
Siły zbrojne	Armia Krajowa
Jednostki	Szare Szeregi, batalion Chrobry I, batalion Łukasiński
Główne wojny i bitwy	powstanie warszawskie
Późniejsza praca	inżynier, nauczyciel akademicki
Odznaczenia

Leszek Stanisław Żukowski, ps. „Antek” (ur. 11 lutego 1929 w Kutnie^[1]) – polski inżynier, specjalizujący się w technologii drewna, nauczyciel akademicki, profesor nauk technicznych. Żołnierz Szarych Szeregów i Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego oraz więzień obozów koncentracyjnych. Major WP w stanie spoczynku, w latach 2013–2020 prezes Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

Życiorys

Syn Wacława i Marii. Jego matka była nauczycielką, a ojciec kierownikiem młyna Państwowych Zakładów Zbożowych.

Do 1939 ukończył pięć oddziałów Szkoły Powszechnej nr 2 w Kutnie. W 1940 jego rodzina została wysiedlona z rodzinnego miasta i przeniosła się do Warszawy. Żukowski kontynuował tam naukę w ramach tajnych kompletów^[1]. Od sierpnia 1942 działał pod pseudonimem Antek w Szarych Szeregach^[2]. Brał udział w powstaniu warszawskim. Walczył m.in. w rejonie Ogrodu Krasińskich, Arsenału i Pasażu Simonsa. Był strzelcem oraz łącznikiem^[3]. Stolicę opuścił we wrześniu wraz z ludnością cywilną^[2]. Został następnie osadzony w obozie koncentracyjnym Flossenbürg. Pracował w fabryce samolotów Messerschmitt, a potem w kamieniołomach. W kwietniu 1945 został ewakuowany przed frontem w ramach marszu śmierci do obozu koncentracyjnego w Dachau. Miesiąc później, po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie, został przewieziony do ośrodka we Freimann na rekonwalescencję. Od września 1945 kontynuował naukę w Szkole Polskiej w Wildflecken, a od czerwca 1946 w Polskiej Wyższej Szkole Technicznej w Esslingen koło Stuttgartu. Do Polski powrócił w czerwcu 1947^[1].

W 1952 ukończył studia na Wydziale Technologii Drewna Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie^[1]. Następnie został asystentem w Instytucie Badawczym Leśnictwa w Warszawie. W latach 1957–1970 pracował w Laboratorium Branżowym Płyt Pilśniowych w Czarnej Wodzie, przekształconym w Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Płyt Drewnopochodnych, zajmował tam stanowisko zastępcy kierownika. W latach 1970–1979 był zatrudniony w Zjednoczeniu Przemysłu Budowy Maszyn Ciężkich w Warszawie jako kierownik działu studiów. Później został dyrektorem technicznym polsko-kubańskiego biura projektów w Hawanie^[1].

Uzyskiwał kolejne stopnie naukowe (doktora i doktora habilitowanego). W 1986 otrzymał tytuł naukowy profesora^[4]. Pracował m.in. w Instytucie Badawczym Leśnictwa i przedsiębiorstwach przemysłowych. Od 1979 do czasu przejścia na emeryturę w 1995 był nauczycielem akademickim w SGGW. Kierował na tej uczelni Katedrą Organizacji, Ekonomiki i Projektowania Zakładów Przemysłu Drzewnego oraz Wydziałem Technologii Drewna^[1]. W pracy naukowej specjalizował się w zagadnieniach z zakresu projektowania, organizacji i ekonomiki zakładów przemysłu drzewnego, technologii tworzyw drzewnych^[4].

Był przewodniczącym rady naukowej Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Stolarki Budowlanej „Stolbud”, członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów oraz członkiem prezydium Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa^[4].

Od czasu przejścia na emeryturę zaangażowany w działalność organizacji społecznych^[1]. Działacz m.in. w Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie i Fundacji Polskiego Państwa Podziemnego. W 2013 został prezesem Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, zrezygnował z tej funkcji w 2020^[5].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2013)^[1][6]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2005)^[7]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1991)
• Warszawski Krzyż Powstańczy (1982)
• Krzyż Partyzancki (1983)
• Krzyż Armii Krajowej (1986)
• Krzyż Oświęcimski (1988)
• Odznaka „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego” (1983)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1989)
• Medal „Pro Memoria” (2005)
• Medal „Pro Patria” (2012)
• Medal „Pro Bono Poloniae” (2018)^[8][9]
• Złota Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla SGGW” (1995)
• Srebrny Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” (1995)
• Medal „Milito Pro Christo” (2017)^[10]
• Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2015)^[11]

Publikacje książkowe

• Projektowanie zakładów przemysłu drzewnego. Warszawa: 1985. ISBN 978-83-00-01949-6.
• Wspomnienia młodocianego więźnia obozu koncentracyjnego. W: Relacje i wspomnienia obywateli polskich z pracy niewolniczej i przymusowej na rzecz III Rzeszy 1939–1945. Warszawa: 2005. ISBN 83-87049-21-2.
• Flossenbürg: przewodnik (i nie tylko). Warszawa: 2014. ISBN 978-83-62855-24-7.

Przypisy