Leszek Żukowski
| ||
Leszek Żukowski (2017) | ||
major | ||
Data i miejsce urodzenia | 11 lutego 1929 Kutno | |
Przebieg służby | ||
Lata służby | 1942–1944 | |
Siły zbrojne | Armia Krajowa | |
Jednostki | Szare Szeregi, batalion Chrobry I, batalion Łukasiński | |
Główne wojny i bitwy | powstanie warszawskie | |
Późniejsza praca | inżynier, nauczyciel akademicki | |
Odznaczenia | ||
|
| ||
Data i miejsce urodzenia | 11 lutego 1929 Kutno | |
Prezes Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej | ||
Okres | od 2013 do 2020 | |
Poprzednik | Stanisław Oleksiak | |
Następca | Hanna Stadnik (p.o.) |
Leszek Stanisław Żukowski, ps. „Antek” (ur. 11 lutego 1929 w Kutnie[1]) – polski inżynier, specjalizujący się w technologii drewna, nauczyciel akademicki, profesor nauk technicznych. Żołnierz Szarych Szeregów i Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego oraz więzień obozów koncentracyjnych. Major WP w stanie spoczynku, w latach 2013–2020 prezes Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
Życiorys
Syn Wacława i Marii. Jego matka była nauczycielką, a ojciec kierownikiem młyna Państwowych Zakładów Zbożowych.
Do 1939 ukończył pięć oddziałów Szkoły Powszechnej nr 2 w Kutnie. W 1940 jego rodzina została wysiedlona z rodzinnego miasta i przeniosła się do Warszawy. Żukowski kontynuował tam naukę w ramach tajnych kompletów[1]. Od sierpnia 1942 działał pod pseudonimem Antek w Szarych Szeregach[2]. Brał udział w powstaniu warszawskim. Walczył m.in. w rejonie Ogrodu Krasińskich, Arsenału i Pasażu Simonsa. Był strzelcem oraz łącznikiem[3]. Stolicę opuścił we wrześniu wraz z ludnością cywilną[2]. Został następnie osadzony w obozie koncentracyjnym Flossenbürg. Pracował w fabryce samolotów Messerschmitt, a potem w kamieniołomach. W kwietniu 1945 został ewakuowany przed frontem w ramach marszu śmierci do obozu koncentracyjnego w Dachau. Miesiąc później, po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie, został przewieziony do ośrodka we Freimann na rekonwalescencję. Od września 1945 kontynuował naukę w Szkole Polskiej w Wildflecken, a od czerwca 1946 w Polskiej Wyższej Szkole Technicznej w Esslingen koło Stuttgartu. Do Polski powrócił w czerwcu 1947[1].
W 1952 ukończył studia na Wydziale Technologii Drewna Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie[1]. Następnie został asystentem w Instytucie Badawczym Leśnictwa w Warszawie. W latach 1957–1970 pracował w Laboratorium Branżowym Płyt Pilśniowych w Czarnej Wodzie, przekształconym w Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Płyt Drewnopochodnych, zajmował tam stanowisko zastępcy kierownika. W latach 1970–1979 był zatrudniony w Zjednoczeniu Przemysłu Budowy Maszyn Ciężkich w Warszawie jako kierownik działu studiów. Później został dyrektorem technicznym polsko-kubańskiego biura projektów w Hawanie[1].
Uzyskiwał kolejne stopnie naukowe (doktora i doktora habilitowanego). W 1986 otrzymał tytuł naukowy profesora[4]. Pracował m.in. w Instytucie Badawczym Leśnictwa i przedsiębiorstwach przemysłowych. Od 1979 do czasu przejścia na emeryturę w 1995 był nauczycielem akademickim w SGGW. Kierował na tej uczelni Katedrą Organizacji, Ekonomiki i Projektowania Zakładów Przemysłu Drzewnego oraz Wydziałem Technologii Drewna[1]. W pracy naukowej specjalizował się w zagadnieniach z zakresu projektowania, organizacji i ekonomiki zakładów przemysłu drzewnego, technologii tworzyw drzewnych[4].
Był przewodniczącym rady naukowej Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Stolarki Budowlanej „Stolbud”, członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów oraz członkiem prezydium Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa[4].
Od czasu przejścia na emeryturę zaangażowany w działalność organizacji społecznych[1]. Działacz m.in. w Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie i Fundacji Polskiego Państwa Podziemnego. W 2013 został prezesem Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, zrezygnował z tej funkcji w 2020[5].
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2013)[1][6]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2005)[7]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1991)
- Warszawski Krzyż Powstańczy (1982)
- Krzyż Partyzancki (1983)
- Krzyż Armii Krajowej (1986)
- Krzyż Oświęcimski (1988)
- Odznaka „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego” (1983)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1989)
- Medal „Pro Memoria” (2005)
- Medal „Pro Patria” (2012)
- Medal „Pro Bono Poloniae” (2018)[8][9]
- Złota Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla SGGW” (1995)
- Srebrny Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” (1995)
- Medal „Milito Pro Christo” (2017)[10]
- Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2015)[11]
Publikacje książkowe
- Projektowanie zakładów przemysłu drzewnego. Warszawa: 1985. ISBN 978-83-00-01949-6.
- Wspomnienia młodocianego więźnia obozu koncentracyjnego. W: Relacje i wspomnienia obywateli polskich z pracy niewolniczej i przymusowej na rzecz III Rzeszy 1939–1945. Warszawa: 2005. ISBN 83-87049-21-2.
- Flossenbürg: przewodnik (i nie tylko). Warszawa: 2014. ISBN 978-83-62855-24-7.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Prof. dr hab. Leszek Żukowski. armiakrajowa.org.pl. [dostęp 2014-07-11].
- ↑ a b Leszek Stanisław Żukowski. 1944.pl. [dostęp 2014-07-11].
- ↑ Prof. Żukowski: przeżył Flossenburg i Marsz Śmierci. konin24.info, 21 kwietnia 2014. [dostęp 2017-11-22].
- ↑ a b c Prof. dr hab. Leszek Stanisław Żukowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2018-08-02] .
- ↑ 8. Zebranie Plenarne Zarządu Głównego. armiakrajowa.org.pl, 8 września 2020. [dostęp 2020-11-03].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 listopada 2013 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2014 r. poz. 489 – pkt 1.).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 maja 2005 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2005 r. nr 64, poz. 873 – pkt 15.).
- ↑ L. Żukowski i Z. Wawer wśród odznaczonych Medalem Pro Bono Poloniae. dzieje.pl, 2 września 2018. [dostęp 2018-09-03].
- ↑ Leszek Żukowski i Zbigniew Wawer wśród odznaczonych Medalem Pro Bono Poloniae. rdc.pl, 2 września 2018. [dostęp 2018-09-03].
- ↑ Zakończenie obchodów 75. rocznicy przekształcenia Związku Walki Zbrojnej w Armię Krajową. kombatanci.gov.pl, 19 lutego 2017. [dostęp 2017-08-02].
- ↑ Federalny Krzyż Zasługi dla weteranów powstania warszawskiego. dzieje.pl, 16 kwietnia 2015. [dostęp 2016-08-27].
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Partyzancki
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .
Baretka: Medal "Pro Bono Poloniae".
Baretka: Medal "Milito Pro Christo" – ustanowiony i nadawany przez Ordynariat Polowy Wojska Polskiego od 2001.
Baretka: Warszawski Krzyż Powstańczy
Baretka: Krzyż Oświęcimski
Autor: Platforma Obywatelska RP, Licencja: CC BY-SA 2.0
Mjr Leszek Żukowski, profesor nauk technicznych.
Baretka: Order Zasługi RFN – Krzyż Zasługi na Wstędze.
Autor:
Kolekcja należy do muzeum: Muzeum użytkownika pieczarek
[na:] myvimu.com, Licencja: CC BY-SA 2.0Odznaka Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego
Baretka Medalu "Pro Memoria"