Leszek Bańkowski

Leszek Bańkowski
major audytor major audytor
Data i miejsce urodzenia

17 lipca 1879
Mościska

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1921

Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

12 Dywizja Piechoty

Stanowiska

sędzia

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych

Leszek Bańkowski (ur. 17 lipca 1879 w Mościskach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski sędzia, major audytor Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 17 lipca 1879 w Mościskach[1][2]. Jego rodzicami byli związany z Kołomyją Seweryn Bańkowski (1845–1928, c.k. urzędnik) i Maria z domu Kopystyńska (zm. 1912)[3][1], zaś stryjem Włodzimierz Bańkowski (1851–1940, nauczyciel)[4]. Jego rodzeństwem byli Zenon Bańkowski (1877–1947, sędzia Sądu Najwyższego) i Maria Bańkowska (1891–1924, powieściopisarka)[3]. Rodzina Bańkowskich była pierwotnie wyznania greckokatolickiego, lecz jej przedstawiciele wychowywali się w języku polskim i wspierali polskie działania patriotyczne i niepodległościowe[5][6][7].

Leszek Bańkowski w 1906 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytet Franciszkańskiego we Lwowie[1]. Podczas I wojny światowej służył w c. i k. armii[1]. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej wstąpił do c. k. służby sądowniczej. Do 1918 był sędzią w Zabłotowie[8]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego[1]. Był przydzielony do Ekspozytury Oddziału Informacji Defensywnej w Kołomyi, odbywał służbę w sądach polowych w Kołomyi i 12 Dywizji Piechoty[1]. W 1921 został zwolniony z czynnej służby wojskowej[1]. Został awansowany do stopnia majora w korpusie oficerów rezerwy sądowych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[9][10]. Od 1930 był w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Czortków[1] (w 1934 jako major pospolitego ruszenia z korpusu oficerów sądowych)[11][1].

W okresie II Rzeczypospolitej pracował jako sędzia[1].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[1]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[1].

Jego żoną była Ewa z domu Dobek (ur. 1886 w Wierzbowie, zm. 1980 w Londynie)[3]. Jego córkami były Jadwiga Bańkowska (1907–1994, zakonnica Sacre Coeur), Aniela Bańkowska (ur. 1912, po mężu Agopsowicz), Anna (ur. 1914, po mężu Tunikowska)[3].

Upamiętnienie

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[13].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Leszka Bańkowskiego w Radomiu[14].

Odznaczenie

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 13. [dostęp 2016-10-17].
  2. ↑ Leszek Bańkowski. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2016-10-17].
  3. ↑ a b c d Bańkowski – strona rodzinna. Seweryn Bańkowski. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2016-10-18].
  4. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 3, nr 52 z 29 marca 1896. 
  5. ↑ Henryk Kopia: Spis nauczycieli szkół średnich w Galicyi oraz polskiego gimnazyum w Cieszynie. Lwów: Towarzystwo Nauczycieli Szkół Wyższych, 1909, s. 4.
  6. ↑ Tadeusz Chmielewski. Złoty wiek sanockiego gimnazjum. „Podkarpacie”, s. 9, nr 34 z 21 sierpnia 1986. 
  7. ↑ Tadeusz Chmielewski. Włodzimierz Bańkowski – zasłużony pedagog sanockiego gimnazjum. „Rocznik Sanocki”. VI, s. 285, 1988. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka. 
  8. ↑ a b Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 1037.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1094.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 989.
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 295.
  12. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  13. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2016-10-17].
  14. ↑ Lista Bohaterów zgłoszonych w Programie „Katyń ... ocalić od zapomnienia”. Stowarzyszenie Parafiada. [dostęp 2019-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-01)].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
AUT KuK Friedensbande BAR.png
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 4.0
Baretka: wstążka dla części odznaczeń cywilnych oraz niektórych odznaczeń wojskowych nadawanych w czasie pokoju (Friedensbande) dla odznaczeń austro-węgierskich: