Leszek Jan Malinowski

Leszek Malinowski

Orland

Data i miejsce urodzenia	9 kwietnia 1925 Wilno
Data i miejsce śmierci	6 marca 2010 Bydgoszcz
Przebieg służby
Lata służby	do 1945
Jednostki	3 Wileńska Brygada AK
Stanowiska	partyzant
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	wicekurator oświaty
Odznaczenia

Leszek Jan Malinowski ps. Orland (ur. 9 kwietnia 1925 w Wilnie; zm. 6 marca 2010 w Bydgoszczy). Żołnierz Armii Krajowej.

Syn Stanisława i Janiny z Bronowskich^[1]. Rodzice wywodzili się ze środowiska ziemiańskiego. Ojciec był właścicielem majątku Słobódka w gminie Szumsk, matka - majątku Hołoblewszczyzna, gmina Holszany.

Lata okupacji

Uczył się w Wilnie. Początkowo w „Dziecko Polskie” – Szkoła im. Tadeusza Czackiego oraz w Szkole oo. Jezuitów. Do gimnazjum uczęszczał do oo. Jezuitów. Po zamknięciu tej szkoły przez władze sowieckie, przeniósł się do Gimnazjum i Liceum im. Zygmunta Augusta. Egzamin dojrzałości zdał w 1942 roku na tajnych kompletach^[1]. Podjął też studia konspiracyjne. Wstąpił do Związku Walki Zbrojnej. Służył w 3 plutonie 2 kompanii Brygady „Szczerbca”. Uczestniczył o Wilno w ramach operacji „Ostra Brama”^[1].

Po rozbrojeniu partyzantki wileńskiej został internowany w Miednikach. Z miejsca internowania uciekł. Jesienią i zimą ukrywał się w Seminarium Duchownym w Wilnie^[1].

Okres powojenny

W lutym 1945 roku wyjechał do Lublina. Tam kontynuował studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Pełnił jednocześnie obowiązki asystenta w Katedrze Historii Sztuki^[1]. Uczył też w miejscowej szkole budowlanej. W latach 1945 – 46 był kurierem Komendy Okręgu Wileńskiego AK do sztabu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Był organizatorem Komórki Przerzutu Zagrożonych. Wielokrotnie przeprowadzał transporty przez granicę^[1].

Od jesieni 1946 roku mieszkał w Bydgoszczy. W 1950 roku uzyskał dyplom magistra historii sztuki w Lublinie, a w parę miesięcy później – magistra filologii polskiej w Toruniu. W latach 1947 – 1977 pracował w Bydgoszczy jako nauczyciel, dyrektor, naczelnik wydziału w Kuratorium i wicekurator. Do partii nie należał i w życiu politycznym tamtych lat udziału nie brał^[1].

Od 1958 do 1995 roku wykładał w Wyższej Szkole Pedagogicznej^[2]. Doktorat ukończył w 1962 roku i objął stanowisko docenta.

Jest autorem ponad 100 publikacji. Był założycielem i wieloletnim prezesem zarządu Nauczycielskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, Prezesem oddziału bydgoskiego Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, redagował i wydawał „Wileńskie Rozmaitości", Książki Biblioteki Wileńskich Rozmaitości, „Pamiętnik Okręgu Wileńskiego AK”. Był pierwszym prezesem Środowiska Wileńsko – Nowogródzkiego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Bydgoszczy, przewodniczącym Komisji Historycznej Okręgu Wileńskiego SZZAK, członek Komisji Historycznej Zarządu Głównego ŚZŻAK^[2].

Odznaczenia

Pierwotny wykaz orderów i odznaczeń podano za: Danuta Szyksznian Jak dopalał się ogień biwaku. s. 407

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Armii Krajowej
• Krzyż Partyzancki
• Medal Wojska

Przypisy

Bibliografia

• Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”, 2009. ISBN 978-83-88038-68-6.