Leszek Kozłowski

Leszek Kozłowski
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1929
Krosno

Data i miejsce śmierci

31 lipca 1983
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

19471983

Siły zbrojne

Orzeł LWP.jpg Ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

dowódca 9 DZ i 7 Dywizji Desantowej, komendant Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Grób Leszka Kozłowskiego na Wojskowych Powązkach

Leszek Kozłowski (ur. 29 lipca 1929 w Krośnie, zm. 31 lipca 1983 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 29 lipca 1929 roku w Krośnie w rodzinie robotniczej; syn Jana. Po ukończeniu siedmiu klas szkoły powszechnej w Piekiełku od 1 listopada 1944 do 28 lutego 1945 pracował jako robotnik w Zakładach Farmaceutycznych w Tarchominie. Od 1 marca 1945 do 24 kwietnia 1947 – uczeń gimnazjum mechanicznego w Skawiencicach. Przerwał naukę i ochotniczo wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Ukończył zaocznie Liceum Ogólnokształcące w Warszawie i zdał maturę. W 1951 roku zawarł związek małżeński z Danutą Kraśniej. Miał z tego związku dwie córki: Bożenę i Kamilę.

W Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki dokonał wielu zmian organizacyjnych i personalnych. Rozbudował i zmodernizował bazę dydaktyczną oraz unowocześnił infrastrukturę. Opinie za okres służby w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych wystawione przez szefa Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego – gen. broni Wojciecha Barańskiego – są pozytywne. W ostatnim okresie życia przebywał w szpitalu w związku z ciężką chorobą. Zmarł 31 lipca 1983 roku w Warszawie. Został pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie (kwatera B4-9-2)[1].

5 września 1983 został skreślony z ewidencji generałów i admirałów[2].

10 października 1983 gen. broni Florian Siwicki, w zastępstwie Ministra Obrony Narodowej, wyróżnił go pośmiertnie wpisem do „Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich[3].

Przebieg służby według zeszytu ewidencyjnego[4]

  • 25.IV.47 – ochotniczo wstępuje do LWP, Wojskowa Komenda Rejonowa Racibórz – Koźle.
  • 25.IV.47-30.VIII.47 – elew w 3 szkolnym pułku czołgów.
  • 30.VIII.47-27.II.48 – starszy pisarz kancelarii ogólnej w Głównym Inspektoracie Broni Pancernej.
  • 28.II.48-30.III.48 – starszy pomocnik kierownika referatu czołgowego w Centralnej Składnicy Sprzętu Pancernego.
  • 31.III.48-29.IX.48 – magazynier żywnościowy w Wojskowym Sanatorium Przeciwgruźliczym.
  • 30.IX.48-11.IX.49 – podchorąży Oficerskiej Szkoły Piechoty Nr 1 (ukończył z wynikiem bardzo dobrym)..
  • 12.IX.49-1.XI.50 – dowódca plutonu strzeleckiego w 27 zmotoryzowanym pułku piechoty (por.).
  • 2.XI.50-4.VII.51 – kurs dowódców kompanii w Wyższej Szkole Piechoty (ukończył z wynikiem bardzo dobrym).
  • 4.VII.51-12.1.52 – kierownik kreślarni w Głównym Inspektoracie Wyszkolenia Bojowego (kpt.).
  • 13.I.52-14.II.52 – kierownik kreślarni Wydziału Ogólnego w Głównym Inspektoracie Wyszkolenia Bojowego (kpt.).
  • 15.II.52-27.II.52 – adiutant zastępcy szefa Głównego Zarządu Wyszkolenia Bojowego (kpt.).
  • 28.II.52-23.VIII.52 – pomocnik szefa Wydziału w Głównym Zarządzie Wyszkolenia Bojowego (mjr).
  • 24.VIII.52-16.IV.54 – pomocnik szefa Oddziału Wyszkolenia Oficerów i Sztabów w Głównym Zarządzie Wyszkolenia Bojowego.(mjr).
  • 17.IV.54-2.XI.54 – pomocnik szefa Wydziału Oficerów i Sztabów w Głównym Zarządzie Wyszkolenia Bojowego (mjr).
  • 3.XI.54-30.IX.57 – słuchacz Fakultetu Ogólnowojskowego Akademii Sztabu Generalnego WP (ukończył z wynikiem bardzo dobrym).
  • 1.X.57-4.XI.57 – w dyspozycji dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego.
  • 5.XI.57-4.VIII.58 – dowódca kompanii piechoty zmotoryzowanej w 1 Praskim pułku zmechanizowanym. (kpt.).
  • 5.VIII.58-7.IX.60 – dowódca batalionu piechoty zmotoryzowanej w 1 Praskim pułku zmechanizowanym (mjr).
  • 8.IX.60-28.IX.61 – szef sztabu 3 pułku zmechanizowanego 1 Dywizji Zmechanizowanej (ppłk).
  • 29.IX.61-11.II.62 – szef sztabu – zastępca dowódcy 3 pułku zmechanizowanego (ppłk).
  • 12.II.62-8.I.63 – dowódca 3 pułku zmechanizowanego 1 Dywizji Zmechanizowanej (płk).
  • 9.I.63-30.IX.66 – szef sztabu – zastępca dowódcy 3 Dywizji Zmechanizowanej.
  • 1.X.66-20.VII.67 – słuchacz podyplomowego kursu operacyjno-strategicznego przy ASG WP.
  • 21.VII.67-15.IV.68 – szef Wydziału II Doskonalenia Taktycznego Oddziału I Operacyjnego w sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego. (płk).
  • 16.IV.68-19.VIII.70 – p.o. szefa Oddziału I Operacyjnego w sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego (płk).
  • 20.VIII.70-23.IX.70 – szef Oddziału I Operacyjnego w sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego (płk).
  • 24.IX.70-21.IX.72 – p.o. dowódcy 9 Dywizji Zmechanizowanej (gen. bryg.).
  • 22.IX.72-2.VIII.73 – dowódca 9 Dywizji Zmechanizowanej (gen. bryg.).
  • 3.VIII.73-29.III.78 – dowódca 7 Dywizji Desantowej (gen. bryg.).
  • 30.III.78-31.VII.83 – komendant Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych (gen. bryg.).

Awanse

  • podporucznik – 1949
  • porucznik – 1951
  • kapitan – 1954
  • major – 1958
  • podpułkownik – 1962
  • pułkownik – 1967
  • generał brygady – 1975

Życie prywatne

Mieszkał we Wrocławiu. Pochowany w Warszawie wraz z żoną Hanną Eulalią Pijewską-Kozłowską (1933-2009). Miał dwie córki[5][1],.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].
  2. Zeszyt ewidencyjny – CAW TAP 1783/90/31. Rozkaz personalny Nr 0135 z dnia 5 września 1983 r. wydany na podstawie odpisu skróconego aktu zgonu wydanego przez USC Warszawa – Praga Południe w dniu 1 sierpnia 1983 r.
  3. Rozkaz Nr 25/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 października 1983 r. w sprawie wyróżnienia wpisem do „Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich” (Dziennik Rozkazów MON z 1983 roku, poz. 63).
  4. W nawiasie podano stopień według etatu.
  5. J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943−1990, tom II: I–M, s. 276, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, ISBN 978-83-7611-801-7.

Bibliografia

  • J. Panas – Komendanci Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych w latach 1943–1991, Wyd. Wrocław (Uniwersytet – Wydział Nauk Społecznych) 1992 r., s. 79–83.
  • Ibid. Zeszyt ewidencyjny – CAW TAP 1783/90/31.
  • Żołnierz Wolności, nr 182 z 3 sierpnia 1983 r., s. 2.
  • Cz. Grzelak – Wyższa Szkoła Piechoty w Rembertowie 1948-1954, Warszawa 1984 r., s. 170.
  • J. Kuropieska – Od października do marca, Warszawa 1992 r., s. 190.
  • J. Kuropieska – Wspomnienia 1957-1968, Warszawa 1994 r., t. II, s. 176.
  • Polska Zbrojna, z 18 października 1993 r., s. 4.
  • Wojsko Ludowe, nr 12 z 1983 r., s. 10.

Media użyte na tej stronie

POL Medal 30-lecia Polski Ludowej BAR.svg
Baretka: Medal 30-lecia Polski Ludowej
POL Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny BAR.svg
Baretka: Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
POL Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny BAR.svg
Baretka: Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
POL Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju BAR.svg
Baretka: Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju.
POL Srebrny Medal za Zasługi dla Obronności Kraju BAR.svg
Baretka: Srebrny Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".
POL Brązowy Medal za Zasługi dla Obronności Kraju BAR.svg
Baretka: Brązowy Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".
General Leszek Kozłowski's grave.JPG
Autor: Shalom, Licencja: CC BY-SA 4.0
General Leszek Kozłowski's grave at Warsaw Military Cemetery.
POL Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny BAR.svg
Baretka: Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
Leszek Kozłowski.jpg
gen. bryg. Leszek Kozłowski (1929-1983)