Leszek Lindner
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Profesor nauk o ziemi | |
Specjalność: geologia czwartorzędu, stratygrafia, paleogeografia, kartografia geologiczna | |
Alma Mater | |
Doktorat | 1968 |
Habilitacja | 1975 |
Praca naukowa | |
Wydział | Wydział Geologii UW |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Leszek Lindner (ur. 10 lipca 1938 w Warszawie) – polski geolog i polarnik, specjalista w zakresie geologii czwartorzędu, stratygrafii, paleogeografii oraz kartografii geologicznej. Profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, wieloletni wiceprzewodniczący Komitetu Badań Czwartorzędu PAN i członek Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów[1].
Życiorys
W 1963 ukończył studia na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. Obronił pracę magisterską Czwartorzęd obszaru położonego między Żarnowcem a Charsznicą napisaną pod kierunkiem prof. dr. hab. Stefana Zbigniewa Różyckiego. Doktoryzował się w 1968 na tym samym wydziale, na podstawie rozprawy Stratygrafia plejstocenu i paleogeomorfologia północno-zachodniego obrzeżenia Gór Świętokrzyskich napisanej również pod kierunkiem prof. Różyckiego [2]. Stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał w 1975 na podstawie pracy Zlodowacenia plejstoceńskie w zachodniej części Gór Świętokrzyskich[2].
Zawodowo związany z Wydziałem Geologii Uniwersytetu Warszawskiego [1]. W latach 1976-2010 kierował Zakładem Geologii Czwartorzędu. W latach 1981-1984 pełnił funkcję Zastępcy Dyrektora, a w latach 1984-1987 Dyrektora Instytutu Geologii Podstawowej. Obecnie jest profesorem emerytowanym[2].
Wypromował 6 doktorów, 70 magistrów i 4 licencjatów[2].
Prowadził badania na Spitsbergenie, w Afganistanie, Uzbekistanie, Ukrainie i Białorusi oraz w wielu rejonach Polski. Jest autorem lub współautorem 418 publikacji naukowych, w tym kilkunastu monografii. Jest współautorem i redaktorem naukowym pierwszego polskiego podręcznika do geologii czwartorzędu Czwartorzęd. Osady, metody badań, stratygrafia [2].
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1988) i Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1995)[2].