Leszek Piotrowski

Leszek Piotrowski
Data i miejsce urodzenia

16 lipca 1938
Rybnik

Data i miejsce śmierci

2 marca 2010
Ciechocinek

Zawód, zajęcie

polityk, prawnik

Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Stanowisko

senator I i II kadencji (1989–1993), poseł na Sejm III kadencji (1997–2001), wiceminister sprawiedliwości (1997–1999)

Partia

Porozumienie Centrum

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Leszek Piotrowski (ur. 16 lipca 1938 w Rybniku, zm. 2 marca 2010 w Ciechocinku) – polski prawnik, adwokat, polityk, senator I i II kadencji, poseł na Sejm III kadencji.

Życiorys

Jego ojciec, Władysław Piotrowski był przed wojną adwokatem, a potem oficerem Armii Krajowej i delegatem rządu londyńskiego na Górny Śląsk.

Leszek Piotrowski ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim, został sędzią, następnie adwokatem. W PRL bronił opozycjonistów, m.in. Adama Słomkę. W czasie stanu wojennego internowano go do 22 lipca 1982 (przebywał w Katowicach, Strzelcach Opolskich, Uhercach i Rzeszowie Załężu).

W 1988 był współorganizatorem strajków górniczych w Jastrzębiu-Zdroju, uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu.

W latach 1989–1993 zasiadał w Senacie I i II kadencji, uzyskując mandat z ramienia Komitetu Obywatelskiego i Porozumienia Obywatelskiego Centrum z województwa katowickiego[1]. Pełnił też mandat posła III kadencji z listy Akcji Wyborczej Solidarność[2]. W latach 1997–1999 z rekomendacji Porozumienia Centrum był sekretarzem stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka.

Odwołano go z tej funkcji w kwietniu 1999 za wysłanie do premiera listu, w którym skrytykował minister Hannę Suchocką, zarzucając jej m.in. nieudolny nadzór nad prokuraturą i brak efektów śledztwa w sprawie inwigilacji prawicy. Wkrótce w wywiadzie dla „Gazety Wyborczej” w artykule zatytułowanym Olek, nie podpisuj! apelował do prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego o zawetowanie zmian przepisów w Kodeksie karnym dotyczących pornografii. Na skutek kontrowersyjnych wypowiedzi odszedł z klubu parlamentarnego AWS i Porozumienia Polskich Chrześcijańskich Demokratów.

Praktykował jako adwokat. Był jednym z pełnomocników oskarżycieli posiłkowych w procesie przeciwko osobom związanym z pacyfikacją Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek”, był obrońcą Ryszarda Boguckiego, skazanego na 25 lat pozbawienia wolności za współudział w zabójstwie domniemanego szefa gangu pruszkowskiego Andrzeja Kolikowskiego („Pershinga”) oraz Marka M. ps. „Oczko”, który został skazany na 13 lat za kierowanie grupą przestępczą o charakterze zbrojnym oraz za zlecenie zabójstwa.

W wyborach w 2005 startował bez powodzenia do Senatu jako kandydat Partii Centrum, do której należał. W 2006 został radnym sejmiku województwa śląskiego z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego z okręgu rybnickiego. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bezskutecznie kandydował do Sejmu jako bezpartyjny z listy PSL w okręgu katowickim. Następnie wstąpił do PSL i z jego listy bez powodzenia kandydował w 2009 do Parlamentu Europejskiego.

Od kwietnia 2007 był pełnomocnikiem męża Barbary Blidy w sprawie jej śmierci.

Po ciężkiej chorobie zmarł 2 marca 2010 w sanatorium w Ciechocinku[3]. Pogrzeb Leszka Piotrowskiego odbył się w parafii św. Antoniego w Syryni. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Rybniku[4].

Odznaczenia

W 2012 prezydent Bronisław Komorowski pośmiertnie odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[5].

Przypisy

  1. ↑ Leszek Piotrowski. senat.pl. [dostęp 2017-03-29].
  2. ↑ Strona sejmowa posła III kadencji. [dostęp 2017-03-29].
  3. ↑ Leszek Piotrowski nie żyje. gazeta.pl, 2 marca 2010. [dostęp 2017-03-29].
  4. ↑ Pożegnano mecenasa Leszka Piotrowskiego. interia.pl, 8 marca 2010. [dostęp 2021-12-21].
  5. ↑ M.P. z 2012 r. poz. 997.

Bibliografia