Leszek Pisz

Leszek Pisz
Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1966 Dębica
Wzrost	167 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1977–1984 Wisłoka Dębica 1984–1986 Igloopol Dębica 1986 Legia Warszawa 0 (0) 1986 Igloopol Dębica 1987–1991 Legia Warszawa 94 (14) 1991–1992 Motor Lublin 33 (8) 1992–1996 Legia Warszawa 127 (31) 1996 PAE PAOK 11 (0) 1997–2000 AO Kawala 99 (27) 2000 Paniliakos AO 10 (0) 2001 Śląsk Wrocław 13 (1) 2002 Pogoń Staszów[1]
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1990–1996 Polska 14 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna Igloopol Dębica (młodzież)

Leszek Pisz (ur. 18 grudnia 1966 w Dębicy^[1]) – polski piłkarz, reprezentant kraju, obecnie trener i menadżer piłkarski.

Życiorys

Jest wychowankiem Wisłoki Dębica, z której na dwa lata przeniósł się do Igloopolu. Z tego ostatniego przeniósł się do Legii Warszawa. Podczas czteroletniego pobytu w Warszawie odgrywał wiodącą role w zespole, jednak po przegranym 1:3 meczu o Superpuchar Polski z Lechem Poznań został przyłapany przez trenera Władysława Stachurskiego na piciu alkoholu razem z Dariuszem Czykierem i po sezonie musiał przenieść się do Motoru Lublin. Zagrał tam dobry sezon, jednak drużyna z Lublina spadła z ligi^[2]. Następnie powrócił do stolicy, gdzie przez kolejne cztery lata odnosił największe sukcesy w karierze, będąc najważniejszą postacią drużyny^[3].

W barwach stołecznej Legii grał w ekstraklasie przez dziewięć sezonów (1986–1991 i 1993–1996). Łącznie wystąpił w 221 spotkaniach, zdobywając 45 goli. Dał się zapamiętać jako znakomity wykonawca rzutów wolnych. Jako pierwszy zawodnik polskiego klubu strzelił dwie bramki w jednym meczu Ligi Mistrzów (później wyczyn powtórzyli Jacek Dembiński <Widzew> i Aleksandar Prijović <Legia>). Jest członkiem Galerii Sław Legii Warszawa^[3].

Przyczynił się do historycznego awansu polskiej drużyny do fazy grupowej Ligi Mistrzów, strzelając na wyjeździe w rewanżowym meczu ze szwedzkim IFK Goetborg wyrównującą bramkę (ostatecznie polska drużyna wygrała 2:1, a cały dwumecz 3:1). Bramkę strzelił głową, choć był najniższym zawodnikiem na boisku. W pierwszym meczu fazy grupowej z mistrzem Norwegii Rosenborgiem Trondheim strzelił dwie bramki, a polska drużyn wygrała na własnym stadionie 3:1^[4]. W sezonie 1995/96 łącznie zagrał 10 meczów w Lidzie Mistrzów i strzelił 3 bramki. Na boisku spędził 789 minut^[5].

Dobre występy w ćwierćfinale Ligi Mistrzów z mistrzem Grecji Panathinaikosem Ateny spowodowały, że piłkarz wyrobił sobie dobrą opinię i przez najbliższe cztery lata występował w klubach greckich: PAOK FC, AO Kawala i Paniliakos AO^[6].

Po powrocie do Polski występował w Śląsku Wrocław, do którego sprowadził piłkarza Janusz Wójcik – trener, z którym wcześniej współpracował w Legii^[6].

W pierwszej reprezentacji Polski rozegrał 14 meczów (jako zawodnik Legii dziewięciokrotnie, a jako gracz Motoru pięciokrotnie)^[3].

Po zakończeniu kariery osiadł w rodzinnej Dębicy i zajął się szkoleniem młodzieży^[7] oraz wyszukiwaniem zawodników jako skaut.

Życie prywatne

Jego bratem był inny piłkarz – Mieczysław Pisz^[1].

Sukcesy

Legia Warszawa

• 2 x Mistrzostwo Polski – 1994, 1995
• 4 x Puchar Polski – 1989, 1990, 1994, 1995
• 2 x Superpuchar Polski – 1989, 1994
• półfinał Pucharu Zdobywców Pucharów – 1991
• ćwierćfinał Ligi Mistrzów – 1996

AO Kavala

• uznany za najlepszego obcokrajowca w barwach klubu

Nagrody

• Piłkarz Roku według magazynu „Piłka Nożna” – 1995

Przypisy

Bibliografia

• Przemysław Bator: Legia: 100 lat. Warszawa: Grupa Wydawnicza Foksal, 2016, s. 60-61. ISBN 978-83-280-1922-5. OCLC 946445933.
• Kamil Wójkowski: Legia Warszawa w europejskich pucharach. Wyd. I. Żelechów: 2013. ISBN 978-83-61418-15-3.