Leszek Solski

Leszek Solski

Imię i nazwisko urodzenia	Leszek Kazimierz Solski
Data i miejsce urodzenia	23 listopada 1935 Baranowicze, Polska
Data i miejsce śmierci	10 kwietnia 2010 Smoleńsk, Rosja
Przyczyna śmierci	Katastrofa polskiego Tu-154 w Smoleńsku
Miejsce spoczynku	Cmentarz Srebrzysko
Zawód, zajęcie	inżynier budownictwa, działacz społeczny
Miejsce zamieszkania	Gdańsk, Sopot
Edukacja	Wydział Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej
Rodzice	Halina Kawecka Kazimierz Solski
Małżeństwo	Ewa Solska
Dzieci	Joanna, Hanna
Krewni i powinowaci	Adam Solski (stryj)
Odznaczenia

Grób Leszka Solskiego na Cmentarzu Srebrzysko

Leszek Kazimierz Solski (ur. 23 listopada 1935^[1] w Baranowiczach, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski działacz Rodzin Katyńskich.

Życiorys

Jego rodzicami byli: Halina, z domu Kawecka i kapitan Kazimierz Solski (1900-1940), oficer artylerii konnej w szeregach 9 Dywizjonu Artylerii Konnej Nowogródzkiej Brygady Kawalerii (był m.in. adiutantem gen. Władysława Andersa)^[2], aresztowany w 1939 przez NKWD, więziony w obozie w Kozielsku i 17 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu. Brat Kazimierza, major Adam Solski był osadzony wspólnie z nim obozie kozielskim i 9 kwietnia 1940 także został ofiarą zbrodni katyńskiej^[3].

Pod koniec II wojny światowej trafił przez obóz w Pruszkowie do Buchenwaldu, a następnie do obozu pracy w Lehrte koło Hanoweru, skąd wraz z matką został uwolniony dzięki staraniom jej szwagra^[4]. Po powrocie do Polski po wojnie zamieszkali w Toruniu.

Absolwent Wydziału Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej^[5].

Po przejściu na emeryturę oddawał się swoim hobby, zapisał się do Uniwersytetu Trzeciego Wieku, od końca lat 80 działał w ramach Rodzin Katyńskich. W 1990 dzięki wsparciu pracowników Biblioteki Politechniki Gdańskiej zorganizował w Gdańsku wystawę „Fotograficzne archiwum pamiątek po zamordowanych z Gdańskiej Rodziny Katyńskiej”, którą obejrzeli m.in. Ronald Reagan i Nancy Reagan^[6]. Później był współtwórcą epitafium katyńskiego w kościele św. Brygidy w Gdańsku^[7].

Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154 w Smoleńsku^[8], udając się wraz z polską delegacją na uroczystości 70. rocznicy zbrodni katyńskiej (w Katyniu zamordowani zostali jego ojciec Kazimierz i stryj Adam^[9]). 16 kwietnia 2010 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[10]. 22 kwietnia 2010 pochowano go w Alei Zasłużonych na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku-Wrzeszczu (rejon IV, taras I-1a-26)^[11].

Był żonaty z Ewą, z którą miał córki Joannę i Hannę^[12]. Mieszkali w Gdańsku, a przez ostatnie dwadzieścia lat w Sopocie^[13].

17 kwietnia 2011 w kościele „Gwiazda Morza” w Sopocie odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową^[14].

Przypisy

Bibliografia

• Barbara Stanisławczyk: Ostatni krzyk. Od Katynia do Smoleńska historie dramatów i miłości. Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2011. ISBN 978-83-7510-814-9.