Leszek Starzyński

Leszek Starzyński

Leszek Jerzy Dominowski

Malewa

porucznik
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1922 Kraków
Data i miejsce śmierci	21 października 1990 Kingston (Ontario)
Przebieg służby
Lata służby	1939–1949
Siły zbrojne	Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne, Armia Krajowa
Jednostki	Sztab Obrony Warszawy, 3 Dywizja Piechoty (PSZ), 1 Samodzielna Brygada Strzelców, Zgrupowanie „Radosław”, komenda Obszaru Warszawskiego AK
Stanowiska	radiotelegrafista radiostacji nr 13
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa obrona Warszawy (1939) powstanie warszawskie
Późniejsza praca	pracownik fizyczny na nocnej zmianie w fabryce żarówek
Odznaczenia

Leszek Starzyński vel Leszek Jerzy Dominowski pseud. „Malewa” (ur. 5 lutego 1922 w Krakowie, zm. 21 października 1990 w Kingston (Ontario)) – żołnierz Wojska Polskiego, oficer Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, porucznik łączności, cichociemny.

Życiorys

Ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie i zdał maturę w 1939 roku.

We wrześniu 1939 roku był ochotniczo gońcem motocyklowym swojego ojca w Sztabie Obrony Warszawy. Około 10 września, na polecenie stryja, prezydenta Warszawy zorganizował sekcję gońców motocyklowych, która funkcjonowała do kapitulacji Warszawy. W październiku rozpoczął działalność konspiracyjną, ale 4 kwietnia 1940 roku przekroczył granicę polsko-węgierską. 17 kwietnia dotarł do Francji, gdzie został skierowany do dywizjonu rozpoznawczego 3 Dywizji Piechoty. W czerwcu 1940 roku, nie zdążywszy na statek do Wielkiej Brytanii, udał się do nieokupowanej Francji i dopiero stamtąd 14 lipca dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do Oddziału Rozpoznawczego 1 Brygady Strzelców. Pierwszą połowę 1942 roku spędził na nauce w Szkole Podchorążych Łączności.

Zgłosił się do służby w kraju. W pierwszym kwartale 1943 roku odbył kurs polskiej szkoły wywiadu (pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej). Po przeszkoleniu w dywersji ze specjalnością w radiotelegrafii został zaprzysiężony 19 października 1943 roku i przerzucony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Transportu dokonano w nocy z 25 na 26 lipca 1944 roku w ramach operacji „Wildhorn III” („Most III”). Samolot Dakota wylądował na placówce odbiorczej „Motyl” między wsiami Wał-Ruda i Jadowniki Mokre. Cichociemni zostali zabrani przez odbierające jednostki do wsi Kwików, gdzie w domu Jana Walczaka zostali powitani przez kapelę ludową grającą im krakowiaka „Bartoszu! Bartoszu! Hej nie traćwa nadziei”.

Pozostawał w dyspozycji Komendy Głównej AK w Warszawie.

W czasie powstania warszawskiego od 3 sierpnia walczył w Zgrupowaniu Radosław, a od 5 sierpnia służył w Komendzie Warszawskiego AK, gdzie był radiotelegrafistą radiostacji nr 13 zlokalizowanej przy placu Napoleona i w kawiarni „Adria”.

Po upadku powstania był więziony w obozach jenieckich w Sandbostel i w oflagu X C w Lubece. Po uwolnieniu przez wojska angielskie 11 maja 1945 roku zameldował się w Oddziale VI NW w Londynie. Po demobilizacji 24 kwietnia 1947 roku wstąpił do PKPR, z którego został zwolniony 24 kwietnia 1949 roku.

Osiedlił się w Londynie. Ukończył studia na Wydziale Ekonomii i Handlu Polish University College w zakresie ekonomii ze statystyki. Pracował jako robotnik na nocnej zmianie w fabryce żarówek. W 1952 roku wyemigrował do Kanady, gdzie początkowo został zatrudniony w Urzędzie Federalnym w Ottawie, a od 1960 w prywatnych przedsiębiorstwach przemysłu metalowego, w Kingston (Ontario), Montrealu, Quebec i w latach 1977–1985 w Genewie. W 1985 roku przeszedł na emeryturę.

Był autorem wspomnień: Kartki z pamiętnika, Po obu stronach eteru i Chleb w zupie opublikowanych w książce Drogi cichociemnych... (wyd. I, II, III, Veritas, Londyn, 1954, 1961, 1972, Bellona, Warszawa, 1993, 2008).

Awanse

• podporucznik – 10 października 1943 roku
• porucznik – 11 czerwca 1946 roku, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1945 roku.

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
• Medal Wojska.

Życie rodzinne

Był synem Mieczysława, legionisty, brata prezydenta Warszawy, i Marii z domu Falkowskiej. Był dwukrotnie żonaty, z Polką i Dunką. Nie miał dzieci.

Bibliografia

• Starzyński Leszek. W: Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 195–198. ISBN 978-83-933857-0-6.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 414. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 241.

Linki zewnętrzne

• Biogram. elitadywersji.org