Leszek Wiśniowski

Leszek Wiśniowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1831
Sambor

Data i miejsce śmierci

27 listopada 1863
Włodzimierz

Narodowość

polska

Leszek Wiśniowski, także Wiśniewski, Wiszniewski (ur. 1831 w Samborze[1], zm. 27 listopada 1863 we Włodzimierzu) – dowódca oddziału powstania styczniowego.

Życiorys

Urodził się w 1831 w Samborze w rodzinie szlacheckiej Wiśniowskich herbu Prus. Jego ojciec Władysław był oficerem wojsk austriackich[2]. W 1849  walczył na Węgrzech. Był oficerem legionu polskiego, adiutantem generała Józefa Bema[3]. Za udział w powstaniu węgierskim, oddany do kompanii karnej w fortecy Komornie. Zbiegł stamtąd do Francji, gdzie poświęcił się naukom inżynierskim, i potem jako dyplomowany inżynier pracował przy budowie kolei żelaznej w Polsce Kongresowej do 1861. Z powodu udziału w manifestacji w 1861 uwięziony a potem wywieziony za granicę. Z Wrocławia udał się do Wiednia, gdzie przeciwstawił się ministrowi wojny. Pod wpływem rodaków uzyskał ułaskawienie. We Lwowie oddał się powołaniu nauczycielskiemu i dziennikarstwu.
Leszek Wiśniowski był żonaty z Heleną z Mitranowskich herbu Prus. Z tego związku syn, Leszek Stanisław, urodzony 14 grudnia 1858 w Warszawie[4].

W 1863, gdy wybuchło powstanie styczniowe, zorganizował oddział ochotników, na którego czele wkroczył na Wołyń, gdzie w okolicy miasteczka Świniuch (dziś rejon krzemieniecki), otoczony przez przeważające siły moskiewskie, po krótkiej walce, rozbity, przeszedł w Lubelskie pod dowództwo Jana Żalplachty, lecz opuścił jego oddziały w krytycznym momencie bitwy pod Tuczapami w Lubelskiem[5] 18/19 maja 1863 i wycofał się za Bug.

W lipcu, gdy zjawił się na Wołyniu został rozgromiony pod Korytnicami (lub Korytnicą 28 lipca[6]) i został ranny. W pobliżu granicy został ujęty w młynie przez naprowadzonych objeżdczyków i odstawiony do Włodzimierza. Wyrokiem moskiewskiego sądu wojennego we Włodzimierzu skazany na śmierć i rozstrzelany 27 listopada 1863.

Przypisy

  1. ↑ [1] Moje Kresy. Z Sambora w świat
  2. ↑ Teodor Żychliński, Złota Księga Szlachty Polskiej, Rocznik Pierwszy, Poznań w drukarni Jarosława Leitgebba 1879, str.346-347
  3. ↑ Jlustrowana Encyklopedja Trzaski, Ewerta i Michalskiego pod redakcją dr. Stanisława Lama, tom V, Warszawa 1928, str. 932
  4. ↑ Teodor Żychliński, Złota Księga Szlachty Polskiej, Rocznik Pierwszy, Poznań w drukarni Jarosława Leitgebba 1879,str.347
  5. ↑ Antoni Bogdański w Powstanie styczniowe - lista uczestników
  6. ↑ Elżbieta Orman, Rulikowski Józef (1838—1863) w Polski Słownik Biograficzny, Warszawa — Kraków: Polska Akademja Nauk 1991—1992, tom XXXІII/1, zeszyt 136, s. 72.

Bibliografia

  • Eligiusz Kozłowski (opr.), Zapomniane wspomnienia. Warszawa, 1981, s.489
  • Eligiusz Kozłowski, Od Węgrowa do Opatowa 3.02.1863 - 21.02.1864. Wybrane bitwy z Powstania Styczniowego. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1962.

Media użyte na tej stronie

Leszek Wiśniowski (I).jpg
Leszek Wiśniowski