Lew Mechlis
 | |
| Pełne imię i nazwisko | Lew Zacharowicz Mechlis |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1 stycznia?/ 13 stycznia 1899 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przynależność polityczna | |
 | |
| Odznaczenia | |
         | |
Lew Zacharowicz Mechlis, ros. Лев Захарович Мехлис (ur. 1 stycznia?/ 13 stycznia 1899 w Odessie, zm. 13 lutego 1953 w Moskwie) – sowiecki działacz państwowy i partyjny.
Urodził się w żydowskiej rodzinie urzędnika. Pracował jako nauczyciel. W latach 1907–1910 członek lewicowej partii syjonistycznej Poalej Syjon[1]. W czasie wojny domowej w Rosji wykonywał zadania partii bolszewickiej w Armii Czerwonej. W latach 1920–1921 na Krymie pomagał Rozalii Ziemlaczce mordować carskich oficerów, którzy oddali się do niewoli[2].
W latach 1921–1926 pracował na stanowiskach partyjnych i w radach. Po ukończeniu Instytutu Czerwonej Profesury w 1930 kierownik Wydziału Wydawnictw Komitetu Centralnego WKP(b), jednocześnie członek kolegium redakcyjnego gazety Prawda.
W latach 1937–1940 szef Głównego Zarządu Politycznego Armii Czerwonej. W latach 1940–1941 komisarz ludowy Kontroli Państwowej ZSRR. W 1941 znowu wyznaczony na szefa Głównego Zarządu Politycznego Armii Czerwonej. W maju 1942 przedstawiciel Stawki Najwyższego Naczelnego Dowództwa we Froncie Krymskim. Nie wywiązał się z zadania zorganizowania skutecznej obrony, za co był usunięty ze stanowiska. Podczas masakry w Teodozji zachęcał sowieckich żołnierzy do wymordowania rannych jeńców niemieckich w szpitalu wojskowym.
Dalej członek Rad Wojennych szeregu armii i frontów. W latach 1946–1950 minister Kontroli Państwowej ZSRR. Na 17 zjeździe WKP(b) wybrany na zastępcę członka Komitetu Centralnego, a na 18 i 19 zjazdach członkiem KC. W latach 1938–1952 członek Biura Organizacyjnego KC WKP(b).
Nazywany „Ponurym Demonem”, był jednym z najbardziej znienawidzonych ludzi w Armii Czerwonej[2]. Wyróżniał się skrajną nadgorliwością; jako szef Głównego Zarządu Politycznego od grudnia 1939 objeździł Syberię, wydając masowe wyroki śmierci na oficerów i komisarzy[3]. Gdy po ataku Niemiec na ZSRR żołnierze Wehrmachtu używali „żywych tarcz” z cywilnych mieszkańców ZSRR, Mechlis rozkazał Armii Czerwonej mordować cywilów seriami z karabinów maszynowych[3].
Deputowany i członek Prezydium Rady Najwyższej ZSRR 1 i 2 kadencji. Odznaczony 4 Orderami Lenina i 8 innymi orderami (m.in. Order Virtuti Militari IV klasy[4][5]) oraz medalami. Pochowany na Cmentarzu przy Murze Kremlowskim w Moskwie.
Przypisy
- ↑ S. Żerko, Biograficzny leksykon II wojny światowej, Poznań 2013, s. 265.
- ↑ a b Donald Rayfield: Stalin i jego oprawcy, Warszawa 2009, s. 349.
- ↑ a b Donald Rayfield: Stalin i jego oprawcy, Warszawa 2009, s. 350.
- ↑ 24 czerwca 1946 „za wybitne zasługi przy wyzwoleniu Polski spod okupacji niemieckiej” M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 210.
- ↑ Polish Order of the Virtuti Militari Recipients 1792-1992. [dostęp 2010-01-07].
Bibliografia
- Wielka Encyklopedia Radziecka, t. 16, s. 198, Wyd. 1974.
- Simon Sebag Montefiore: Stalin. Dwór czerwonego cara, Warszawa 2004.
- Donald Rayfield: Stalin i jego oprawcy, Warszawa 2009.
Media użyte na tej stronie
Ribbon bar for the Soviet decoration Order of Lenin. Drawn by Zscout370.
Ribbon bar of the Order of the Red Banner. The Soviet Union (USSR).
Order of Suvorov ribbon, class one
Ribbon bar for the Order of Kutuzov 1st Class (public domain by User:Zscout370)
Ribbon bar of the Order of the Red Star. The Soviet Union (USSR).
Ribbon bar of the Medal "For the Victory over Germany in the Great Patriotic War 1941–1945". The Soviet Union (USSR).
Ribbon bar of the Jubilee Medal "30 Years of the Armed Forces of the USSR".
Soviet officer Lev Zakharovich Mekhlis
Ribbon bar of the Jubilee Medal "XX Years of the Workers' and Peasants' Red Army"
Autor: ANRM, Fototeca, 39314, Licencja: Attribution
Nikita Khrushchev and Lev Zakharovich Mekhlis in Bessarabia.
автограф Льва Мехлиса. 1937.