Lewica Związkowa

Lewica Związkowa – nielegalna, klasowa centrala związków zawodowych kierowana przez Komunistyczną Partię Polski, działała od 1931 do 1935 roku, należała do związkowej Czerwonej Międzynarodówki. W jej skład wchodziły: związki rewolucyjne, opozycja w związkach reformistycznych oraz grupy lewicy w fabrykach. Lewica zdobyła oddziały związków klasowych: włókniarzy, szoferów, metalowców na Pradze, zarząd ZZK Warszawa Główna. Jej przedstawiciele występowali na zebraniach zwoływanych przez Związek Tramwajarzy PPS i ZZZ, brali aktywny udział we wszystkich posiedzeniach Warszawskiej Rady Zawodowej. Według materiałów KPP Lewica Związkowa w 1933 roku liczyła około 41 tysięcy członków, a wraz z Zachodnią Białorusią i Zachodnią Ukrainą 51 tysięcy[1]. W 1935 roku mocą uchwały KC KPP rozwiązana, jej członkowie rozpoczęli działalność w legalnych klasowych związkach zawodowych.

Przypisy

  1. ↑ Felicja Kalicka, Rozwój jednolitego frontu w 1933 r., [w:] Nina Zachariasz (red.), Z zagadnień jednolitego frontu KPP i PPS w latach 1933-1934., Warszawa: Książka i Wiedza, Zakład Historii Partii przy KC PZPR, 1967, s. 164.

Bibliografia

  • Encyklopedia Powszechna PWN, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1974-76, tom. 2