Lewis Call

Lewis Call
profesor nauk społecznych
Specjalność: filozofia, historia
Alma MaterUniwersytet Kalifornijski w San Diego
Doktorat1996
Uniwersytet Kalifornijski w Irvine
Nauczyciel akademicki
UczelniaKalifornijski Uniwersytet Stanowy w San Luis Obispo
Stanowiskoprofesor nadzwyczajny

Lewis Call – amerykański filozof, historyk i wykładowca związany z nurtem postanarchizmu. Najbardziej znany ze swojej książki Postmodern Anarchism wydanej w 2002, w której rozwija teorię postmodernistycznego anarchizmu na bazie myśli takich fiolozofów jak Friedrich Nietzsche czy pisarzy cyberpunkowych, jak William Gibson i Bruce Sterling[1].

Życiorys

Studia licencjackie ukończył w 1990 na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego. Następnie w 1992 ukończył studia magisterskie na Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine, a w 1996 na te samej uczelni[2] obronił doktorat z historii współczesnej Europy. Jego rozprawa doktorska nosiła tytuł: Nietzsche as Critic and Captive of Enlightenment (pol. Nietzsche jako krytyk i więzień oświecenia)[3].

Jest profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Historii Kalifornijskiego Uniwersytetu Stanowego w San Luis Obispo, gdzie wykłada historię intelektualną, ekonomię polityczną i historię technologii sieciowych. Call zajmuje również stanowisko zastępcy redaktora „Anarchist Studies„, międzynarodowego magazynu dotyczącego teorii anarchistycznej[1]. W 2005 otrzymał nagrodę Distinguished Lecturer Award od California Faculty Association (California Polytechnic Chapter)[2], a jego artykuł „Sounds Like Kinky Business to Me„: Subtextual and Textual Representations of Erotic Power in the Buffyverse[4] zdobył w 2008 od magazynu „Slayage„ nagrodę Mr. Pointy Award za Buffy studies[5].  

Jest miłośnikiem Taijiquan[1].

Poglądy

Lewisowi Callowi przypisuje się, wraz z Saulem Newmanem i Toddem Mayem, rozwijanie myśli postanarchizmu od jego korzeni we francuskiej postmodernistycznej i klasycznej myśli anarchistycznej[6]. Call próbował rozwinąć teorię postanarchistyczną poprzez prace Friedricha Nietzschego, odrzucając kartezjańską koncepcję „podmiotu”. Stąd możliwa jest radykalna forma anarchizmu: anarchizm stawania się. Taki anarchizm nie ma ostatecznego celu ani nie wpływa na „bycie”; nie jest to ostateczny stan rozwoju ani statyczna forma społeczeństwa, ale raczej staje się trwały, jako środek bez celu. Call krytykuje liberalne pojmowanie języka, świadomości i racjonalności z anarchistycznej perspektywy, argumentując, że są one nieodłączną częścią ekonomicznej i politycznej władzy w kapitalistycznej organizacji państwa[7].

Przypisy

  1. ↑ a b c Lewis Call, Postmodern Anarchism, Lexington Books, 2002, ISBN 0-7391-0522-1 [zarchiwizowane z adresu 2021-01-05] (ang.).
  2. ↑ a b Lewis Call, History Department [dostęp 2021-01-05] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-05] (ang.).
  3. ↑ Lewis Call, Nietzsche as Critic and Captive of Enlightenment, scrye.com, 1995 [dostęp 2021-01-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-26] (ang.).
  4. ↑ Lewis Call, "Sounds Like Kinky Business to Me": Subtextual and Textual Representations of Erotic Power in the Buffyverse, Slayage [dostęp 2021-01-05] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-05] (ang.).
  5. ↑ Mr. Pointy Award Nominations, 2008, Slayage, 28 października 2008 [dostęp 2021-01-05] [zarchiwizowane z adresu 2008-10-28] (ang.).
  6. ↑ Michael Glavin, Power, Subjectivity, Resistance: Three Works on Postmodern Anarchism, „New Formulation”, 2 (2), 2004.
  7. ↑ Edward J. Martin, Rev. of Postmodern Anarchism by Lewis Call, „Perspectives on Political Science”, 32 (3), 2003, DOI: 10.1080/10457090309604847, ISSN 1045-7097.

Linki zewnętrzne