Li Ao (polityk)

Li Ao
Li Ao podczas wizyty w Pekinie w 2005 roku
Data i miejsce urodzenia	25 kwietnia 1935 Harbin
Data i miejsce śmierci	18 marca 2018 Tajpej
Deputowany do Yuanu Ustawodawczego
Okres	od 2004 do 2008
Przynależność polityczna	bezpartyjny

Li Ao (chiń. 李敖; pinyin Lǐ Áo; ur. 25 kwietnia 1935 w Harbinie, zm. 18 marca 2018 w Tajpej^[1]) – tajwański pisarz, satyryk i eseista, niezależny polityk.

Życiorys

Urodził się w Harbinie^[2], po przejęciu władzy w Chinach przez komunistów w 1949 roku uciekł wraz z rodziną na Tajwan. Ukończył prawo i historię na Narodowym Uniwersytecie Tajwańskim^[3]. Po zakończeniu edukacji zajął się pisarstwem, opublikował w sumie ponad 100 książek, w tym dwie autobiografie^[4].

Działacz opozycji demokratycznej za czasów dyktatury Czang Kaj-szeka, był redaktorem zamkniętego w 1965 roku przez władze czasopisma Wenxing (文星), krytycznego wobec rządzącego Kuomintangu. Zdobył sobie popularność antyrządowymi satyrami. W 1972 roku skazany został na 10 lat więzienia za obronę dysydenta Peng Ming-mina^[5]. Zwolniony przedterminowo w 1976 roku^[6]. Po wyjściu z więzienia kontynuował działalność w opozycji demokratycznej, większość jego twórczości do 1991 roku była zakazana przez cenzurę^[3].

W 2000 roku był nominowany do Literackiej Nagrody Nobla za powieść Beijing Fayuansi (北京法源寺)^[7].

Związany był politycznie z obozem „Niebieskich”^[8][9], choć pozostawał bezpartyjny i zachowywał dystans wobec Kuomintangu. W wyborach prezydenckich w 2000 roku kandydował z poparciem Nowej Partii. Swojej kandydatury nie traktował jednak poważnie i w czasie kampanii wyborczej nawoływał do głosowania na Jamesa Soonga^[4]. Ostatecznie uzyskał zaledwie 0,13% głosów^[10]. W 2006 roku ubiegał się jako kandydat niezależny o urząd burmistrza Tajpej^[11]. W latach 2004–2008 deputowany do Yuanu Ustawodawczego (parlamentu)^[12]. W październiku 2006 roku rozpylił na sali posiedzeń gaz łzawiący, chcąc uniemożliwić debatę nad zakupem przez rząd Tajwanu broni od Stanów Zjednoczonych^[13].

Zdecydowany przeciwnik niepodległości Tajwanu i orędownik zjednoczenia wyspy z Chinami kontynentalnymi^[2]. Popierał formułę Jeden kraj, dwa systemy^[8]. Krytykował prezydenta Chen Shui-biana za niszczenie relacji chińsko-tajwańskich^[3]. W 2005 roku odbył 12-dniową podróż do Chińskiej Republiki Ludowej, wzbudzając konsternację gospodarzy apelem o zwiększenie wolności słowa w Chinach podczas gościnnego wykładu na Uniwersytecie Pekińskim^[14].

Przypisy