Licentia poetica
Licentia poetica, także: licencja poetycka, swoboda poetycka[1][2] – wyrażenie pochodzące z łaciny[1]; oznacza wolność twórczą i poetycką, dopuszczającą odstępstwa od norm językowych[3], reguł formalnych lub wierności w opisie faktów[3], zwłaszcza historycznych[4].
Zasada ta dopuszcza w twórczości literackiej maksymalną swobodę, np. tworzenie na potrzeby danego utworu innowacji słownych, stosowanie nigdzie indziej niespotykanych form wyrazowych czy też szczególne dopasowanie szyku wyrazów dla uzyskania efektu metrycznego bądź rytmicznego. W szerszym ujęciu licentia poetica odnosi się również do swobody w zakresie rzeczowości, przedstawiania faktów[3].
Terminem licentia poetica po raz pierwszy posłużył się Lucjusz Anneusz Seneka[1].
Przypisy
- ↑ a b c Kudělka 1983 ↓, s. 282.
- ↑ Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, wyd. III, s. 387, Poznań–Warszawa–Lublin, Księgarnia św. Wojciecha, 1958
- ↑ a b c Kudělka 1983 ↓, s. 283.
- ↑ Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 215. ISBN 978-83-233-4066-9.
Bibliografia
- Stanisław Sierotwiński, Słownik terminów literackich, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986.
- Věra Petráčková, Jiří Kraus, Akademický slovník cizích slov: [A - Ž], wyd. 1, Praga: Academia, 1998, ISBN 80-200-0607-9, OCLC 231714430 (cz.).
- Viktor Kudělka, Malý labyrint literatury: Pro čtenáře od 12 let, Albatros, 1983 (cz.).