Liga Kobiet Polskich
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data założenia | 1913 / 2001 |
| Nr KRS | 0000065044 |
| Przewodnicząca Zarządu Głównego | |
| Adres | ul. Mikołaja Kopernika 36/40, lok. 202-203 |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°14′17,2″N 21°01′13,6″E/52,238111 21,020444 | |
| Strona internetowa | |
Liga Kobiet Polskich – stowarzyszenie zrzeszające kobiety bez względu na światopogląd, przekonanie czy przynależność do innych organizacji społecznych, partii politycznych, kościołów lub związków wyznaniowych chcące działać na rzecz kobiet i ich rodzin (§ 1 statutu LKP). Została oficjalnie zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w 2001, odwołuje się do tradycji Ligi Kobiet Polskich założonej w 1913 roku.
Historia
Powstanie organizacji
Poprzedniczkami Ligi Kobiet Polskich były założona w 1913 roku w Warszawie Liga Kobiet Pogotowia Wojennego działająca na terenie zaboru rosyjskiego (głównie Królestwa Polskiego) i powstała w latach I wojny światowej Liga Kobiet Galicji i Śląska (zwana także Ligą Kobiet Naczelnego Komitetu Narodowego) prowadząca działalność w zaborze austriackim. Obie ligi połączyły się na odbytym w Warszawie w dniach 29–31 grudnia 1918 zjeździe zjednoczeniowym tworząc Ligę Kobiet Polskich[1].
Zjazd zjednoczeniowy w sprawach polityki bieżącej uchwalił: że kobiety Polki winny w imię dobra narodu, bezwzględnie współdziałać z akcją, mającą, na celu prowadzenie polityki samodzielnej, opartej na sile własnej – w przeciwstawieniu do polityki żądającej obcej interwencji w sprawach układu stosunków wewnętrznych w Polsce. Opowiedziano się również jako żądaniem na przyszły kongres pokojowy za Polską niepodległą i zjednoczoną z własnym wybrzeżem morskim, z uwzględnieniem czynnika etnograficznego i historyczno-kulturalnego. Określając charakter Ligi jako organizacji podkreślono, że etyka powinna być pierwszą zasadą i najistotniejszą podwaliną życia publicznego, stąd kobiety zjednoczone w Ligę Kobiet, wstępując na arenę życia politycznego, uznają za naczelne swoje zadanie wnieść do polityki ten czynnik dotąd w niej nie uwzględniany – czynnik etyczny[2].
W sprawie równouprawnienia Zjazd domagał się dla kobiet:
- Dopuszczenia do wszystkich stanowisk państwowych nie wyłączając najwyższych kierowniczych, z przeprowadzeniem zasady, że przy wyborze decydować ma nie płeć, ale odpowiednie uzdolnienie.
- Natychmiastowej rewizji prawa cywilnego w celu równouprawnienia kobiet i dzieci nieślubnych.
- Równej płacy za równą pracę.
- Ograniczeń ustawodawczych co do pracy kobiet (zakazów pracy nocnej, pracy podziemnej itp.), jako istot słabszych i matek przyszłego pokolenia. Zniesienia reglamentacji.
W sprawach społecznych solidaryzując się ze stronnictwami lewicy niepodległościowej przyjęto następujące postulaty:
- Ziemia należeć ma do tych co na niej pracują. Lasy przechodzą na własność państwa. Dobra martwej ręki, majoraty, donacje, własność większa, poza określonym maksimum posiadłości, wywłaszczone zostają za odszkodowaniem, w celu rozparcelowania ich między bezrolnych i małorolnych. Większe kompleksy gruntów w ręku państwa lub kooperatyw rolnych, zachowuje się celem przeprowadzenia gospodarstw wzorowych, podniesienia hodowli i przemysłu rolnego.
- Upaństwowienie lub ugminnienie zakładów użyteczności publicznej, a zwłaszcza komunikacji, kopalń, salin. — Fabryki powstające z inicjatywy prywatnej przejmuje państwo w miarę możności.
- Ochrona pracy i poprawa bytu robotników.
- Wszechstronna opieka społeczna dla wszystkich pracujących umysłowo lub fizycznie, ubezpieczenia na wypadek choroby, starości i niezdolności do pracy, nieszczęśliwych wypadków, bezrobocia i macierzyństwa, opieka państwowa nad opuszczonymi dziećmi. Nauka powszechna w granicach 7 klasowej szkoły ludowej.
Wybrano także Naczelny Zarząd zjednoczonej Ligi Kobiet Polskich. Weszły do niego Maria Dulębianka (przewodnicząca – Lwów), Anna Augustynowiczowa (Zakopane), Anna Bolesławska (Warszawa), Maria Błotnicka (z Krakowa), Józefa Błotnicka (Sambor), Maria Chmieleńska (Warszawa), Adela Domanusowa (Biała), Maria Dzieciołowska (Zakopane), Aniela Faliszewska (Baligród), Zofia Daszyńska Golińska (Warszawa), Julia Grundlachowa (Łódź), Maria Jaworska (Lwów), Wanda Jabłońska (Sambor), Zofia Janiszewska (Kalisz), Lucyna Konopacka (Warszawa), Jadwiga Kossobudzka (Włocławek), Maria Kelles Krauzowa (Radom), Maria Kelles Krauzowa (Lwów), Helena Kalmanowa (Żywiec), Zofia Moraczewska (Kraków), Michalina Mościcka (Lwów), Halina Piwowarowa (Dąbrowa Górnicza), Halina Pawlewska (Lwów), Maria Rudnicka (Piotrków), Maria Russocka (Limanowa), Halina Rapacka-Dzięciołowska (Warszawa), Helena Sujkowska (Warszawa), Jadwiga Szczawińska-Dawidowa (Warszawa), Władysława Weychert-Szymanowska (Kraków), Stanisława Tarnawiecka (Sanok), Helena Waniczkówna (Lwów), Helena Witkowska (Kraków)[2]. Ponadto sześć miejsc pozostało nieobsadzonych dla przedstawicielek okręgów które nie miały swoich przedstawicielek. W ramach Naczelnego Zarządu pracami Ligi kierować miały wydziały których było sześć: polityczno-oświatowy, organizacyjny, prasowy, opieki nad żołnierzem, opieki społecznej o równouprawnienia kobiet[3]. Utrzymano także podział na okręgi. Najniższą jednostką organizacyjną pozostało także koło.
Działalność w okresie międzywojennym
Do ówczesnych działaczek Ligi należały Zofia Moraczewska – żona premiera, Dorota Kłuszyńska – senator oraz Zofia Daszyńska-Golińska. Krytyka prowadzona przez kler katolicki i wyklęcie organizacji między innymi przez biskupa Adama Sapiehę spowodowało ograniczenie jej działalności oraz popularności[4].
Działalność w okresie PRL
15 sierpnia 1945 r. założono Społeczno-Obywatelską Ligę Kobiet. Do 1957 roku działała głównie w kierunku pozyskania najszerszych rzesz kobiet dla dzieła odbudowy i rozbudowy kraju, podnoszenia ich kwalifikacji zawodowych. Od 1957 r., nie rezygnując ze społeczno-politycznych założeń zajmuje się konkretnie pomocą dla kobiet w zakresie wychowania dzieci, prowadzenia gospodarstwa domowego, podnoszenia poziomu kultury w życiu rodzinnym (organizowanie zespołów usługowych, komitetów opiekuńczych, poradnictwo wszelkiego rodzaju, kluby). Liga Kobiet miała swoje przedstawicielki w Krajowej Radzie Kobiet - utworzonej w 1966 r.[5] i działającej przy Froncie Jedności Narodu, była też członkiem kilku międzynarodowych organizacji kobiecych. W 1971 liczyła 415,4 tys. członkiń[6]. W połowie lat 80. szacowano, że należy do niej 600 tysięcy kobiet (w większości jedynie formalnie). Do działaczek tej organizacji w okresie komunistycznym należały m.in. jej kolejne przewodniczące: Irena Sztachelska, Alicja Musiałowa, Stanisława Zawadecka, Maria Milczarek, Eugenia Kempara, Jadwiga Biedrzycka i Elżbieta Lęcznarowicz. Organy prasowe: „Zwierciadło” i biuletyn „Nasza Praca”[6].
Działalność współcześnie
W połowie lat 90. liczba członkiń spadła do około 5 tysięcy w 2001 roku. W latach 90. przewodniczącą Ligi była Izabela Jaruga-Nowacka.
W 2008 roku przewodniczącą Ligi została Elżbieta Jankowska, później zastąpiła ją Aldona Michalak.
Liga posiada oddziały terenowe (obecnie ok. 20), działając przede wszystkim w zakresie obrony praw kobiet i rodziny, pomocy kobietom w trudnych sytuacjach życiowych i edukacji.
Członkinie
Przypisy
- ↑ Joanna Dufrat, Kobiety w kręgu lewicy niepodległościowej. Od Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego do Ochotniczej Legii Kobiet (1908-1918/1919), Toruń 2001, ss. 292-307
- ↑ a b c d Uchwały przyjęte na zjeździe zjednoczonych Lig Galicji, Królestwa i Śląska w Warszawie dnia 29, 30 i 31 grudnia 1918 r., „Na posterunku”, rok III (1), 26 stycznia 1919, s. 4–5.
- ↑ Joanna Dufrat, Kobiety w kręgu lewicy niepodległościowej ..., s. 306
- ↑ Edward Pałyga, Polsko-watykańskie stosunki dyplomatyczne, Warszawa 1988, s.22.
- ↑ Front Jedności Narodu, [w:] Józef Czyżewski (red.), Słownik historii Polski, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1973, s. 101.
- ↑ a b Liga Kobiet, [w:] Józef Czyżewski (red.), Słownik historii Polski, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1973, s. 220, 221.
Bibliografia
- Edward Pałyga: Polsko-watykańskie stosunki dyplomatyczne. Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1988, s. tak. ISBN 83-202-0572-7.
Media użyte na tej stronie
(c) Mfloryan at pl.wikipedia, CC BY 2.5
Mapa Warszawy - podkład lokalizacyjny
(c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de
Location map of Poland
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Masovian Voivodeship. Geographic limits of the map:
- N: 53.55N
- S: 50.95 N
- W: 19.15 E
- E: 23.25 E
Uroczystość zorganizowana przez Ligę Kobiet w Łodzi (fot. z zasobu IPN, sygn. IPN Ld 480/2)
Działaczki Ligi Kobiet w trakcie obchodów święta 1 Maja w jednostce wojskowej w Dziwnowie w 1950 r. (fot. z zasobu IPN, sygn. IPN BU 2602/241)