Liga Obrony Praw Człowieka i Obywatela

Liga Obrony Praw Człowieka i Obywatela
Państwo

 Polska

Data założenia

1921

Zakończenie działalności

1937

brak współrzędnych

Liga Obrony Praw Człowieka i Obywatela – organizacja społeczna w II Rzeczypospolitej, założona w 1921[1] przez Witolda Giełżyńskiego, Stanisława Patka, Stanisława Posnera, Stanisława Thugutta i innych w celu obrony swobód demokratycznych i przeciwdziałania wszelkiemu uciskowi i nietolerancji. W latach 30. stała się organizacją o obliczu antyfaszystowskim, odegrała poważną rolę w kampanii o amnestię dla więźniów politycznych (1935). Organizowała protesty przeciwko dyskryminacji narodowościowej, masowym procesom politycznym, Berezie Kartuskiej, łamaniu swobód demokratycznych, pacyfikacjom w Małopolsce Wschodniej. Współdziałała z Czerwoną Pomocą w Polsce. W listopadzie 1937 została rozwiązana przez sanacyjne władze państwowe[2] pod zarzutem przekroczenia uprawnień statutowych[3][4].

Działacze

Czołowi działacze: Andrzej Strug, Wacław Barcikowski, Irena Kosmowska, Teodor Duracz, Zygmunt Szymanowski, Władysława Weychert-Szymanowska, Julian Maliniak, Dorota Kłuszyńska, Halina Krahelska, Wanda Wasilewska i inni. W Zagłębiu Dąbrowskim byli to: Tadeusz Michejda, Witold Wyspiański i inni[2].

Przypisy

  1. Statut Ligi Obrony Praw Człowieka i Obywatela zarejestrowany 23 lutego 1921 r.
  2. a b Liga Obrony Praw Człowieka i Obywatela, [w:] Józef Czyżewski (red.), Słownik historii Polski, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1973, s. 221, 222.
  3. Pismo Andrzeja Struga, przewodniczącego Zarządu Głównego Ligi, do Komisariatu Rządu na m.st. Warszawę, „Robotnik”, 23 kwietnia 1937, s. 3.
  4. Akt urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z 15 listopada 1937 r. do b. Zarządu Ligi Obrony Praw Człowieka i Obywatela, „Czarno na białem”, Nr 7 z 13 lutego 1938, s. 8.

Bibliografia

  • Encyklopedia Powszechna PWN, tom 2

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie