Liga Obrony Praw Człowieka i Obywatela
| Państwo | |
|---|---|
| Data założenia | 1921 |
| Zakończenie działalności | 1937 |
Liga Obrony Praw Człowieka i Obywatela – organizacja społeczna w II Rzeczypospolitej, założona w 1921[1] przez Witolda Giełżyńskiego, Stanisława Patka, Stanisława Posnera, Stanisława Thugutta i innych w celu obrony swobód demokratycznych i przeciwdziałania wszelkiemu uciskowi i nietolerancji. W latach 30. stała się organizacją o obliczu antyfaszystowskim, odegrała poważną rolę w kampanii o amnestię dla więźniów politycznych (1935). Organizowała protesty przeciwko dyskryminacji narodowościowej, masowym procesom politycznym, Berezie Kartuskiej, łamaniu swobód demokratycznych, pacyfikacjom w Małopolsce Wschodniej. Współdziałała z Czerwoną Pomocą w Polsce. W listopadzie 1937 została rozwiązana przez sanacyjne władze państwowe[2] pod zarzutem przekroczenia uprawnień statutowych[3][4].
Działacze
Czołowi działacze: Andrzej Strug, Wacław Barcikowski, Irena Kosmowska, Teodor Duracz, Zygmunt Szymanowski, Władysława Weychert-Szymanowska, Julian Maliniak, Dorota Kłuszyńska, Halina Krahelska, Wanda Wasilewska i inni. W Zagłębiu Dąbrowskim byli to: Tadeusz Michejda, Witold Wyspiański i inni[2].
Przypisy
- ↑ Statut Ligi Obrony Praw Człowieka i Obywatela zarejestrowany 23 lutego 1921 r.
- ↑ a b Liga Obrony Praw Człowieka i Obywatela, [w:] Józef Czyżewski (red.), Słownik historii Polski, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1973, s. 221, 222.
- ↑ Pismo Andrzeja Struga, przewodniczącego Zarządu Głównego Ligi, do Komisariatu Rządu na m.st. Warszawę, „Robotnik”, 23 kwietnia 1937, s. 3.
- ↑ Akt urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z 15 listopada 1937 r. do b. Zarządu Ligi Obrony Praw Człowieka i Obywatela, „Czarno na białem”, Nr 7 z 13 lutego 1938, s. 8.
Bibliografia
- Encyklopedia Powszechna PWN, tom 2
