Liga Północna

Włochy Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Włoch Ustrój polityczny Ustrój polityczny Włoch Konstytucja Konstytucja Włoch Władza ustawodawcza Parlament Izba Deputowanych Przewodniczący Senat Przewodniczący Władza wykonawcza Prezydent Premier Rząd Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Sąd Konstytucyjny Najwyższy Sąd Kasacyjny Najwyższa Rada Sądownictwa Rada Stanu Kontrola państwowa Trybunał Obrachunkowy Finanse Banca d’Italia Samorząd terytorialny Regiony Prowincje Gminy Samorząd terytorialny Partie polityczne Partie polityczne Partia Demokratyczna Forza Italia Ruch Pięciu Gwiazd Liga Północna Wybory Wybory parlamentarne: 2018 Wybory do PE: 2019 Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Włoch Wikiprojekt Polityka

Liga Północna (wł. Lega Nord) – włoska partia polityczna. Liderem partii jest Matteo Salvini. Od 2018 w wyborach partia używa skróconej nazwy Lega (pol. Liga).

Historia

Początki partii

Ruch sięga korzeniami do lat 70. XX wieku, kiedy to Umberto Bossi założył Północno-Zachodnią Unię Lombardii na Rzecz Autonomii, przekształconą z czasem w Ligę Lombardzką^[1] .Ruch postulował przekształcenie Włoch w konfederację autonomicznych regionów^[2]. Następnie w grudniu 1989 roku zawarto sojusz pomiędzy Ligą Lombardzką (wł. Lega Lombarda) i pięcioma innymi partiami działającymi na północy Włoch i postulującymi autonomię regionalną. Liga Lombardzka nawiązywała do średniowiecznego związku miast włoskich o tej samej nazwie. W skład koalicji poza Lega Lombarda weszły: Liga Veneta, Piemont Autonomista, L’Union Ligure, La Lega Emilia-Romagnola i Alleanza Toscana^[3]. Przywódcą partii w początkowym okresie był Umberto Bossi^[4]. Bossi był przychylny gospodarce wolnorynkowej, niechętnie patrzył na imigrację do Włoch, podkreślał mocno różnice pomiędzy bogatą, wysoko rozwiniętą północą Włoch a biednym południem^[4]. W wyborach lokalnych w 1990 roku w Lombardii Liga Lombardzka zdobyła aż 1.2 mln głosów, prawie 19% wszystkich głosów ważnych^[5]. Wszystkie partie lokalne będące częścią ligi zdobyły w sumie 4.4% głosów w skali kraju^[5].

Najważniejszym postulatem Ligi w 1990 roku był postulat podziału Włoch na trzy regiony: środkowy, północny i południowy. Na północy postulowano utworzenie Republiki Północnej, złożonej z Lombardii, Piemontu, Ligurii, Emilia-Romagna, Toskanii i Veneto^[6]. W myśl postulatów partii Republika Północna byłaby praktycznie całkowicie suwerenna i niepodległa, rząd centralny zlokalizowany w Rzymie zajmowałby się jedynie utrzymaniem armii i polityką zagraniczną^[7].

Lata 1992–2018

W wyborach w 1992 roku partia zdobyła 3.3 mln głosów (8.7%) i zdobyła 55 mandatów w parlamencie, na północy stała się drugą pod względem wielkości poparcia partią polityczną^[8].

W 1994 r. partia weszła w koalicje z Sojuszem Narodowym i Forza Italia, koalicja przyjęła nazwę Biegun Wolności^[9] i później weszła w skład rządu Silvio Berlusconiego. W 2001 r. ponownie znalazła się w koalicji, mając 30 (na 630) miejsc w izbie niższej włoskiego parlamentu i 17 (na 325) w senacie. W wyborach we Włoszech w 2006 r. do izby niższej (Camera dei Deputati) partia startując wspólnie z Ruchem dla Autonomii otrzymała 4,58% głosów i uzyskała 26 miejsc. W wyborach parlamentarnych w 2008 r. otrzymała 8,29% głosów.

W 2012 roku lider ugrupowania Umberto Bossi został oskarżony o nadużycia finansowe i podał się do dymisji, nowym przywódcą partii został Roberto Maroni^[10]. Odejście Bossiego i atmosfera skandalu otaczająca partie negatywnie odbiła się na wynikach partii, w wyborach w 2013 r. Liga zdobyła zaledwie 4,08% głosów^[11]. W 2013 roku nowym przywódcą Ligi został Matteo Salvini^[11]. Salvini porzucił separatyzm północy Włoch^[11]. Symbolicznym wyrazem zmiany nastawienia było usunięcie przymiotnika „północna” z plakatów i loga partii w 2018 roku^[12]. Salvini zdecydował o utworzeniu oddziału partii na południu Włoch^[12] i przeprosił mieszkańców południowych Włoch za to, że partia ich obrażała^[11].

W wyborach w 2018 r. partia osiągnęła najlepszy wynik w historii – 17,37%. Po wyborach Liga rozpoczęła negocjacje koalicyjne z Ruchem Pięciu Gwiazd. Rozmowy zakończyły się powołaniem nowego rządu z udziałem polityków Ligi – Matteo Salvini objął urząd ministra spraw wewnętrznych^[13].

Symbolika

Symbolem partii jest Alberto da Giussano, XII-wieczny włoski rycerz, który dowodził wojskami średniowiecznej Ligi Lombardzkiej w wojnie przeciwko Fryderykowi Barbarossie^[14].

Wyniki wyborcze

Przypisy

Bibliografia

• Roger Eatwell: Faszyzm: historia. Poznań: 1999. ISBN 83-7120-634-8.
• Anna Cento Bull, Mark Gilbert: The Lega Nord and the northern question in Italian politics. Houndmills, Basingstoke, Hampshire: 2001. ISBN 978-0-333-75068-1.
• bbc: Roberto Maroni new leader of Italy's Northern League. bbc.com, 2012-06-02. [dostęp 2018-10-11]. (ang.).Sprawdź autora:1.
• Stephanie Kirchgaessner: Matteo Salvini: a political chameleon thriving on fears. The Guardian, 2018-06-22. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
• Charlemagne: Matteo Salvini, Italy’s de facto leader, is instinctively authoritarian. The Economist, 2018-07-26. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).Sprawdź autora:1.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Ligi Północnej. leganord.org. [zarchiwizowane z tego adresu (1998-12-05)].