Ligota Turawska

Ligota Turawska

wieś
Drewniany kościół, który spłonął w 1945 r.
Państwo	Polska
Województwo	opolskie
Powiat	opolski
Gmina	Turawa
Liczba ludności (2007)	ok. 750
Strefa numeracyjna	77
Kod pocztowy	46-046[1]
Tablice rejestracyjne	OPO
SIMC	0504189
Położenie na mapie gminy Turawa Ligota Turawska
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Ligota Turawska
Położenie na mapie województwa opolskiego Ligota Turawska
Położenie na mapie powiatu opolskiego Ligota Turawska
50°47′09″N 18°11′03″E/50,785833 18,184167

Ligota Turawska (dodatkowa nazwa w j. niem. Ellguth Turawa) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie opolskim, w gminie Turawa, przy drodze wojewódzkiej nr 463.

Nazwa

W alfabetycznym spisie miejscowości na terenie Śląska wydanym w 1830 roku we Wrocławiu przez Johanna Knie wieś występuje pod obecnie stosowaną, polską nazwą Ligota turawska oraz nazwą niemiecką Ellguth Turawa^[2]. 12 listopada 1946 r. nadano miejscowości historyczną polską nazwę Ligota Turawska^[3].

Nazwa Ligota wywodzi się od słowa „lgota” oznaczającą w języku staropolskim ulgę (w brzmieniu niemieckim była to Ellguth lub Ellgot). Ligota oznacza osadę założoną na surowym korzeniu z zastosowaniem dla jej nowych mieszkańców ulgi na zagospodarowanie. Miejscowości o tej nazwie pełniły funkcję podobną do ówczesnych specjalnych stref ekonomicznych i były zwolnione z płacenia podatków, co miało zainicjować ich rozwój^[4].

Części wsi

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Ligota Turawska.

Historia

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1463 roku, kiedy to hrabia Adam Bies – w czwartek przed św. Jakubem, w obecności księcia Mikołaja z Opola, sprzedał wsie: Kotórz Wielki, Kotórz Mały, Kadłub z Ligotą za 422 marki Annie Schilhagen von Otmuth. Kolejnymi właścicielami Ligoty byli: Jan Kunowic, Wacław Srbacz, Krzysztof Sparchowic, Katarzyna Kokorz, Katarzyna Siedlnicka, Jan Dubrawka, Mikołaj Blankowsky i Anna Barbara von Gaszyn.

Mieszkańcy Ligoty Turawskiej w zamierzchłych czasach należeli do parafii w Kotorzu Wielkim. Konsekracja ligockiego kościoła nastąpiła 27 listopada 1629 roku. Aktu tego dokonał Johannes Balthasar – sufragan wrocławski. Kościół spłonął w wyniku podpalenia w 1945 roku. Od 1813 r. Ligota stała się samodzielną jednostką, jednak nadal podlegającą proboszczowi w Kotórzu Wielkim. Jako parafia usamodzielniła się w 1891 roku. Obecny kościół konsekrowano 19 lipca 1936 roku.

Pierwsze informacje o istnieniu szkoły w Ligocie Turawskiej sięgają końca XVII wieku. Była to wówczas 1-klasowa szkoła przykościelna. Kolejny budynek z 2 izbami lekcyjnymi pojawił się w drugiej połowie XVIII wieku. Natomiast obiekt funkcjonujący do dzisiaj zbudowano w pierwszych latach dwudziestego stulecia.

W pierwszej połowie XVIII wieku Ligotę zamieszkiwało 19 chłopów, 3 chłopów posiadających jedynie 1-łanowe gospodarstwa, 7 pracowników najemnych w ogrodnictwie, 5 ogrodników i kilku posiadaczy owiec. Miejscowość zamieszkiwało 37 rodzin. W drugiej połowie XIX wieku Ligota posiadała folwark, kościół katolicki i szkołę. Zamieszkiwało ją 23 chłopów, 10 zagrodników i 6 chałupników. Dalszy rozwój Ligoty Turawskiej związany był z budową Jeziora Turawskiego. Przesiedlono wówczas do Ligoty mieszkańców miejscowości znajdujących się na obszarze zalewowym.

18 maja 2004 r. o godz. 10:00 w Ligocie Turawskiej została otwarta Wiejska Izba Regionalna. Pomysł utworzenia małego wiejskiego muzeum wielokrotnie był tematem posiedzeń Rady Sołeckiej i Grupy Odnowy Wsi, ale dopóki nie było stosownego lokalu, wszystko kończyło się na planach. Dopiero nieodpłatne użyczenie pomieszczeń przez Małgorzatę i Henryka Paniczów w ich prywatnym domu pozwoliło na realizację tego przedsięwzięcia. Nadrzędnym zadaniem Wiejskiej Izby Regionalnej jest ocalenie od zniszczenia pamiątek przeszłości, resztek kultury materialnej najbliższego regionu. Ekspozycja obejmuje 3 pomieszczenia w budynku i wystawę dawnych narzędzi i maszyn rolniczych na wolnym powietrzu. W pomieszczeniach można obejrzeć sprzęt gospodarstwa domowego ułatwiający prace w domu i obejściu, pamiątki rodzinne ze szkła, porcelany i ceramiki, bieliznę stołową i pościelową z wyprawy ślubnej panny młodej, obrazy świętych oraz wiele innych przedmiotów, w których zamknięty jest wycinek historii miejscowości. Odrębne miejsce zajmuje również wystawa rękodzielnictwa ludowego poświęcona przede wszystkim tradycji dożynkowej – koronom żniwnym. Ligocka Wiejska Izba Regionalna została zgłoszona do konkursu „Piękna Wieś Opolska 2004” i otrzymała wyróżnienie w kategorii „najlepszy projekt Odnowy Wsi”.

Przypisy

Bibliografia

• Johann GeorgJ.G. Knie Johann GeorgJ.G., Alphabethisch-Statistisch-Topographische Uebersicht aller Dörfer, Flecken, Städte und andern Orte der Königl. Preuß. Provinz Schlesien ..., Breslau: Graß, Barth und Comp., 1830, OCLC 751379865  (niem.).

Linki zewnętrzne

• Strona internetowa parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Ligocie Turawskiej