Lilith

John Collier: „Lilith” (1892), The Atkinson Gallery, Anglia.
Lilith. Rycina ze schrobenhausenowskiego warsztatu Carla Poellath.
Postać „Królowej nocy” na terakotowej sumeryjskiej tabliczce z Ur pochodzącej z II tysiąclecia p.n.e., obecnie w zbiorach Muzeum Brytyjskiego. Postać trzyma w dłoniach symbole sprawiedliwości, a po obu jej stronach znajdują się sowy i lwy[1]. Według niektórych badaczy (np. E. Kraeling) relief przedstawia Lilit[2]. Hipoteza ta jest jednak współcześnie kwestionowana i w przedstawionej postaci dostrzega się raczej jedną z głównych bogiń mezopotamskich panteonów[3].

Lilith – w folklorze żydowskim upiorzyca groźna dla kobiet w ciąży i niemowląt w pierwszych tygodniach ich życia[4][5]; uważana za pierwszą żonę biblijnego Adama, wywodząca się najprawdopodobniej z tradycji mezopotamskiej.

Lilith w mitologii

Istnieje wiele odmian mitu o Lilith: Hieronim łączył ją z grecką Lamiąlibijską królową związaną z Zeusem. Gdy Zeus porzucił Lamię, Hera porwała jej dzieci, co z kolei było powodem porywania obcych dzieci przez Lamię.

Jej pierwotne akadyjskie imię brzmiało „Lilitu”, a tłumaczenie z hebrajskiego, „לילית” brzmi „Lilith”, „Lillith” lub „Lilit”. Lilitu to żeński demon w mitologii babilońsko-asyryjskiej[6].

Jej imię pochodzi być może od hebrajskiego słowa lulti oznaczającego „lubieżność”, a nie, jak często się uważa, od lajla oznaczającego „noc”[7].

Lilith w Biblii

Imię Lillith występuje w Starym Testamencie, Księga Izajasza 34:14: Biblia gdańska (1632):

14 Tam się będą potykały dzikie zwierzęta z koczkodanami, i pokusa jedna drugiej ozywać się będzie; tam leżeć będzie jędza, a znajdzie sobie odpocznienie.

Biblia Tysiąclecia:

14 Zdziczałe psy spotkają się z hienami i kozły będą się przyzywać wzajemnie; co więcej, tam Lilit przycupnie i znajdzie sobie zacisze na spoczynek.

W Wulgacie występuje w miejsce „Lilith” słowo „Lamia” natomiast w Septuagincieonokentauroi, co oznacza mityczne stworzenie będące hybrydą osła i człowieka[8].

W 2009 roku Judith M. Blair postawiła tezę, że hebr. słowo „Lilith” oznacza typ sowy[9].

Lilith w późniejszej tradycji żydowskiej

Imię Lilith występuje również w Rękopisach z Qumran – w ustępach opartych na Księdze Izajasza oraz w różnych miejscach Talmudu i Zoharu. Niektóre midrasze podają, iż wężem, który skusił Ewę do skosztowania zakazanego owocu, była w istocie Lilith, a nie sam szatan[7].

Wszystkie przypadki wystąpienia Lilith we wczesnej literaturze rabinicznej można zebrać w kilka grup. Po pierwsze, są to miejsca, w których Lilith zostaje zaprezentowana jako bliżej nieokreślony nocny demon, np. w traktacie talmudycznym Szabbat 151b mówi się, iż każdy, kto śpi samotnie w pustym domu jest narażony na atak Lilith. Druga grupa zawiera opisy wizualne Lilit, np. Nidda 24b porównuje kształt poronionego płodu do Lilit z uzasadnieniem, że jedno i drugie posiada skrzydła a Eruwin 100b mówi o Lilit jako o istocie posiadającej długie włosy. Trzecia grupa wystąpień zawiera kilka przypadków trudnych do sklasyfikowania. W midraszu Wajjikra rabba 16:25 o Lilit mówi się jako o pożerającej swoje własne dzieci; w Gittin 69a-b wzmiankuje się istnienie „strzałki Lilit” – najprawdopodobniej fulgurytu wykorzystywanego w magii ludowej jako środek przeciwgorączkowy, a Bawa batra 73a-b przytacza opowieść o niezwykle zręcznym demonie Horminie będącym synem Lilit[10].

Oprócz powyższych fragmentów, które posługują się hebrajskim terminem lilit, istnieje jeszcze kilka ustępów, które odegrały rolę w późniejszej tradycji. Po pierwsze są to dwie wzmianki o lilin – istotach, które interpretuje się jako nocne demony. Jest tak w Eruwin 18b, gdzie można przeczytać, że ojcem różnego rodzaju demonów (hebr. ruchot we-szedim we-lilin) jest Adam oraz w traktacie Sanhedrin 109a, według którego budowniczowie wieży Babel zostali zamienieni w demony. Po drugie, kolekcja Midrasz rabba zawiera dwukrotnie wzmiankę o „pierwszej Ewie” (hebr. Chawwa ha-riszona) w Bereszit rabba 18:4 i 22:7, czyli o kobiecie, której Bóg nie zdążył dokończyć w procesie stworzenia a która później została wykorzystana w mitologii Lilit[10].

Lilith jako pierwsza żona Adama

Tradycja o Lilith jako pierwszej żonie Adama – mimo swojej ogromnej popularności w różnego rodzaju opracowaniach[11][12] – ma bardzo ubogie podstawy w źródłach starożytnych i średniowiecznych. Pierwsza potwierdzona literacko wzmianka o istnieniu hipotetycznej poprzedniczki Ewy znajduje się w midraszu Bereszit rabba 18:4 pochodzącym z późnej starożytności:

Wtedy Adam rzekł: tym razem [jest to kość z mojej kości i ciało z mojego ciała] (Rdz 2:23). Rabbi Jehuda syn Rabbiego powiedział: na początku, gdy [Bóg] mu stworzył [kobietę], [Adam] spojrzał na nią i zobaczył, że jest pełna śluzu i krwi. [Bóg więc] odprowadził ją sprzed niego, po czym stworzył ją drugi raz, dlatego więc jest napisane tym razem[13].

Tekst midraszu bazuje na fakcie istnienia dwóch tradycji antropogenetycznych obecnych w dwóch opisach stworzenia świata znajdujących się na początku Księgi Rodzaju, odpowiednio w Rdz 1:1-2:3 oraz 2:4-2:25. Według pierwszego wariantu pierwszy mężczyzna i pierwsza kobieta zostali stworzeni równocześnie i w ten sam sposób (Rdz 1:26-28), natomiast według drugiego – Adam zostaje stworzony z ziemi (Rdz 2:7) a kobieta – z jego żebra (Rdz 2:20-23). Tradycja przekazana przez rabinów w Bereszit rabba 18:4 pozwoliła na pogodzenie tych dwóch wizji[13].

Rzeczony midrasz jednak nie posługuje się imieniem „Lilith” a pierwszym źródłem, które wprost tak nazywa poprzedniczkę Ewy, jest Alfabet ben Syracha – średniowieczny pseudoepigraf o rubasznym i satyrycznym wydźwięku. Głównym bohaterem kompozycji jest Jezus ben Syrach, domniemany autor Mądrości Syracha, którego dzieje zostają tutaj bezwzględnie wyszydzone, podobnie zresztą innych postaci biblijnych[14]. Sama narracja o Lilith zostaje wpleciona w nieco bardziej rozbudowaną opowieść o losach Jezusa ben Syracha na dworze króla Nabuchodonozora II, gdzie pełni on funkcję lekarza i znachora. Gdy pewnego dnia syn Nabuchodonozora zapada na ciężką chorobę, Jezus ben Syrach sporządza odpowiedni amulet oraz przedstawia jego tzw. historiolę, tj. opowieść mityczną mającą być gwarantem skuteczności amuletu:

Najmłodszy syn króla [Nabuchodonozora] zachorował. Król rzekł więc do [ben Syracha]: [sporządź] lekarstwo dla mojego syna, albo cię zamorduję! [Ben Syrach] natychmiast usiadł i przygotował mu amulet z bożym imieniem. Spisał w nim [również] imiona aniołów odpowiedzialnych za uleczenie [oraz narysował] ich podobizny. Gdy Nabuchodonozor ujrzał ów amulet, zapytał: kim oni są? Ben Syrach odparł: to aniołowie odpowiedzialni za uleczenie: Senoy, Sansenoy i Semangelof.

Gdy Święty, niech będzie błogosławiony, stworzył pierwszego człowieka, [był on] samotny. Rzekł więc: niedobrze człowiekowi być samemu (Rdz 2:18). Stworzył mu więc kobietę z ziemi, jak jego, i nazwał ją „Lilit”. [Adam i Lilit] od razu [jednak] zaczęli się ze sobą kłócić. [Lilit] powiedziała: nie będę leżeć na dole! Adam zaś odparł: [ani ja] nie będę leżeć na dole, lecz na górze, ponieważ twoje miejsce jest na dole a moje na górze! [Lilit na to] rzekła: oboje jesteśmy równi, ponieważ oboje [zostaliśmy stworzeni] z ziemi! [Kłócili się tak] a jedno nie słuchało drugiego.

Gdy więc Lilit [pojęła, co się dzieje], wypowiedziała [sekretne] imię boskie, [uniosła się] w powietrze i odfrunęła. Adam [tymczasem] stanął do modlitwy przed swoim stwórcą i rzekł: Władco świata! Kobieta, którą mi podarowałeś, uciekła ode mnie! Święty, niech będzie błogosławiony, natychmiast wysłał za nią owych trzech aniołów [których imiona były spisane na amulecie ben Syracha], by sprowadzili ją z powrotem. Dodał też: lepiej, żeby zechciała wrócić. Jeśli nie, będzie musiała wziąć na siebie [jarzmo] śmierci swoich synów – każdego dnia stu z nich [zginie].

[Aniołowie] opuścili go, udali się za nią i dogonili ją na głębokim morzu, [pośród] wzburzonych wód, w których zginą Egipcjanie (Wj 14–15). Powtórzyli jej [boskie] słowa, ona jednak nie chciała wrócić. Zagrozili jej: utopimy cię w morzu! Odparła im: zostawcie mnie w spokoju! Czyż nie zostałam stworzona właśnie po to, by dręczyć noworodki chorobą i słabością? Od narodzin do ósmego dnia będę mieć nad nim władzę, jeśli to chłopiec i od narodzin do dwudziestego dnia, jeśli to dziewczynka.

[Aniołowie], gdy usłyszeli jej słowa, [wciąż] nalegali, by ją zabrać. Ona [jednak] przysięgła im, w imię boga żywego i prawdziwego: za każdym razem, gdy tylko ujrzę was, wasze imiona lub wasze figury na amulecie, nie zawładnę dzieckiem [chronionym przez ten amulet]! Wzięła też na siebie [jarzmo] śmierci jej synów – stu spośród nich [zginie] każdego dnia. Dlatego też codziennie umiera stu spośród demonów i dlatego też pisze się imiona [aniołów] na amulecie należącym do małych dzieci. [Lilit], gdy tylko je ujrzy, przypomina sobie o swojej przysiędze a dziecko zdrowieje[13].

Istnieją różne interpretacje powyższego mitu. Według niektórych badaczy stanowi on coś w rodzaju manifestu feministycznego czyniącego z Lilith żeńską siłę przeciwstawiającą się męskiej supremacji[15][16]. Inni badacze z kolei zwracają uwagę na z gruntu prześmiewczy charakter całej kompozycji, jak i samej opowieści, co czyni ją mało przekonującym „manifestem”[14]. Wreszcie niektórzy zwracają uwagę na liczne podobieństwa między Lilith z Alfabetu ben Syracha a postacią Ewy odmalowaną na gruncie wczesnej literatury rabinicznej, gdzie jawi się ona jako zła i zepsuta kobieta. Ten ostatni wątek znajduje swoje rozwinięcie w alternatywnym zakończeniu opowieści o Lilith w niektórych późniejszych manuskryptach Alfabetu ben Syracha:

[Lilit] odrzekła jednak [aniołom]: nie mogę wrócić, ponieważ napisano w Torze: jej pierwszy mąż, który ją odesłał, nie będzie mógł jej wziąć z powrotem, by była jego żoną po tym, gdy się już zanieczyściła (Pwt 24:4) – to znaczy, po tym, gdy spał z nią [ktoś] inny. A ze mną spał już wielki demon.

[Aniołowie] powiedzieli: nie damy ci spokoju, póki nie przyjmiesz na siebie [jarzma] śmierci twoich synów – stu spośród nich [zginie] każdego dnia. [Lilit] zgodziła się i dlatego też codziennie umiera stu demonów. [Aniołowie] powiedzieli również: przysięgnij nam, że jeśli w którymkolwiek miejscu dostrzeżesz nasze imiona lub nasze podobizny, nie będziesz mieć prawa tam wejść – do domu, w którym znajduje się nowonarodzony[13].

Niektórzy badacze twierdzą, że owym wielkim demonem był Samael znany m.in. jako niebiański oskarżyciel Izraela (midrasz Szemot rabba 18:5; 21:7), podżegacz w reiteracji opowieści o ofierze z Izaaka (midrasz Bereszit rabba 56:4–5) oraz „zepsuty” odpowiednik Adama w Zoharze (m.in. 1:19b–20a i 1:148a–148b)[17].

Lilith jako porywaczka dzieci

Echa tradycji o Lilith obecnej w Alfabecie ben Syracha oraz efekt inspiracji mitem o Lamii można odnaleźć w historiolach żydowskich amuletów pochodzących już z nowożytności, a które służyć miały ochronie kobiet w okresie ciąży, jak i w trakcie samego porodu. Artefakty te miały zapewnić również noworodkom bezpieczeństwo – by nie porwała ich Lilith[18].

Zobacz też

Przypisy

  1. Relief „Królowa nocy” na stronie Muzeum Brytyjskiego..
  2. Emil Kraeling. A Unique Babylonian Relief. „Bulletin of the American Schools of Oriental Research”. 67, s. 16–18, 1937. JSTOR: 3218905. 
  3. Pauline Albenda. The „Queen of the Night” Plaque: A Revisit. „Journal of the American Oriental Society”. 125 (2), s. 171–190, 2005. JSTOR: 20064325. 
  4. Kopaliński, hasło Lilith, Słownik mitów i tradycji kultury (1987), s. 599.
  5. Ginzberg, Legendy żydowskie (1997), s. 59.
  6. Roman Zając: Kim była Lilith?. Ekumeniczny Serwis Informacyjny Kosciol.pl, 15 kwietnia 2004. [dostęp 2012-01-17].
  7. a b James R. Lewis: The Dream Encyclopedia. Visible Ink Press, 2010, s. 136–137. ISBN 978-1-57859-269-2.
  8. Hasło: onokentauroi na portalu Theoi – Greek Mythology [30. VIII 2015].
  9. Judith M. Blair De-Demonising the Old Testament – An Investigation of Azazel, Lilith, Deber, Qeteb and Reshef in the Hebrew Bible. Forschungen zum Alten Testament 2 Reihe, Mohr Siebeck 2009 ISBN 3-16-150131-4.
  10. a b Wojciech Kosior, A Tale of Two Sisters: The Image of Eve in Early Rabbinic Literature and Its Influence on the Portrayal of Lilith in the Alphabet of Ben Sira, „Nashim: A Journal of Jewish Women’s Studies & Gender Issues” (32), 2018, s. 112–130, DOI10.2979/nashim.32.1.10 [dostęp 2018-08-05].
  11. Lilith, [w:] M. Bunson, The Vampire Encyclopedia, New York 1993.
  12. R. Lesses, Lilith, [w:] L. Jones (red.), Encyclopedia of Religion, wyd. 2, t. 8, Detroit 2005, s. 5458–5460.
  13. a b c d Wojciech Kosior, Magiczne i niemagiczne funkcje mitu o Lilit w Alfabecie ben Syracha. Wprowadzenie, przekład i komentarz, „Maska. Magazyn antropologiczno-społeczno-kulturowy nr 33”, 2017, s. 81–92.
  14. a b G. Orr, The Medieval Alpha Beta de Ben Sira I (“Rishona”): A Parody on Rabbinic Literature or a Midrashic Commentary on Ancient Proverbs?, Amsterdam 2009, s. 49–94.
  15. B. Black-Koltuv, The Book of Lilith, Berwick Maine 1986.
  16. [1]Spoto S.I., The Figure of Lilith and the Feminine Demonic in Early Modern Literature, Edinburgh 2012.
  17. Joseph Dan, Samael, Lilith, and the Concept of Evil in Early Kabbalah, „AJS Review”, 5, 1980, s. 17–40, JSTOR1486451.
  18. M. Folmer, A Jewish Childbirth Amulet for a Girl, [w:] M.F.J. Baasten (red.), Studies in Hebrew Literature and Jewish Culture. Presented to Albert van der Heide on the Occasion of his Sixty-Fifth Birthday, Dordrecht 2007.

Media użyte na tej stronie

Lilith (Carl Poellath).jpg
Lilith. Rycinia ze schrobenhausenowskiego warsztatu Carla Poellath
Lilith Periodo de Isin Larsa y Babilonia.JPG
Famous relief from the Old Babylonian period (now in the British museum) called the "Burney relief" or "Queen of the Night relief". The depicted figure could be an aspect of the goddess Ishtar, Mesopotamian goddess of sexual love and war. However, her bird-feet and accompanying owls have suggested to some a connection with Lilitu (called Lilith in the Bible), though seemingly not the usual demonic Lilitu.