Lingua latina per se illustrata

Lingua latina per se illustrata – kurs i zestaw podręczników języka łacińskiego opracowany przez duńskiego nauczyciela języków obcych i lingwistę Hansa Henninga Ørberga, wykorzystujący bezpośrednią metodę nauczania.

Historia

Ørberg rozpoczął prace nad podręcznikiem przed drugą wojną światową, wzorując się na metodzie opracowanej przez Artura Jensena. Pierwszy tom podręcznika ukazał się w r. 1955 pod tytułem Lingua Latina secundum naturae rationem explicata. Podręcznik ukazał się w ostatecznej wersji w r. 1990 pod tytułem Lingua Latina per se illustrata[1]. Podręcznik został odebrany jako rewolucyjny i zyskał dużą popularność[2].

Metoda Ørberga

Główną zasadą metody jest legere, agere neque convertere umquam (czytać, działać, nic nie tłumaczyć). Teksty, opracowane od zupełnych podstaw[3], skonstruowane są w taki sposób, że ich treść najczęściej nie wymaga objaśnień w ojczystym języku ucznia, a słownictwo tłumaczone jest za pomocą słów już poznanych bądź za pomocą rysunków. Wszelkie uwagi towarzyszą tekstowi i są zawarte na marginesie na wysokości danego zagadnienia w tekście. Sposób ten ma skłonić ucznia do oduczenia się postrzegania łaciny przez pryzmat ojczystego języka bądź jakiegokolwiek innego[1]. Ørberg odchodzi również od stosowania uświęconych tradycją tabelek z odmianami, zamieszczając paradygmaty tylko na końcu podręcznika, bez ujęcia tabelarycznego[4]. Zamieszczony w podręczniku słownik jest listą wyrazów z precyzyjnymi danymi pozwalającymi na szybkie dotarcie do miejsca, w którym dane słowo zostało użyte i objaśnione[5].

Zastosowanie i użytkowanie kursu

Metodą Ørberga posługuje się Accademia Vivarium Novum, działająca w Rzymie i założona przez włoskiego filologa klasycznego Luigiego Miraglię. W Polsce podręcznik stosowany jest na pierwszym roku filologii klasycznej Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, a także w kilku liceach ogólnokształcących[1].

Części składowe kursu

  • Pars I: Familia Romana
  • Pars II: Roma Aeterna
  • Indices
  • Colloquia Personarum
  • Exercitia Latina I et II
  • Grammatica Latina
  • Plautus: Amphitryo
  • Caesar: De Bello Gallico
  • Petronius: Cena Trimalchionis

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Marcin Loch. „Latine loquor!” — czyli „żywa łacina” jako metoda dydaktyczna. „Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae”. 2 (XXV), s. 146-147, 2015. ISSN 0302-7384. 
  2. ↑ Jan-Piet Knijf: Latin (ang.). [dostęp 2017-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-28)].
  3. ↑ Ørberg 1991 ↓, s. 7.
  4. ↑ Ørberg 1991 ↓, s. 310.
  5. ↑ Ørberg 1991 ↓, s. 313.

Bibliografia

  • Hans Henning Ørberg: Lingua Latina per se illustrata pars I Familia romana. Grenaa: Domus Latina, 1991. ISBN 87-997016-5-0.