Linie Fraunhofera

Linie Fraunhofera

Linie Fraunhofera – zestaw linii spektralnych, które otrzymały swoją nazwę po niemieckim fizyku Josephie von Fraunhoferze (1787-1826). Linie te były pierwotnie obserwowane jako ciemne kształty w optycznym widmie Słońca.

Angielski chemik William Hyde Wollaston w 1802 roku był pierwszą osobą, która zauważyła pewne ciemne struktury w widmie słonecznym. W 1814 r. Fraunhofer niezależnie odkrył te linie za pomocą pryzmatu i rozpoczął ich systematyczną analizę oraz dokładne pomiary długości fal im odpowiadających. W sumie stwierdził istnienie ponad 570 linii i nazwał podstawowe linie literami od A do K, zaś słabsze – pozostałymi literami alfabetu.

Gustav Kirchhoff i Robert Bunsen odkryli później, że każdy pierwiastek chemiczny jest związany z zestawem linii spektralnych i wydedukowali, że ciemne linie widoczne w widmie Słońca są spowodowane przez pierwiastki, które znajdują się w wyższych warstwach tej gwiazdy. Jednak niektóre z zaobserwowanych struktur były wynikiem absorpcji promieniowania przez tlen cząsteczkowy w atmosferze ziemskiej.

Poniższa tabela przedstawia najważniejsze linie Fraunhofera i pierwiastki, z którymi one są związane:

Linie Fraunhofera: C, F, G', h są to odpowiednio linie emisyjne alfa, beta, gamma i delta z serii Balmera wodoru. Obecnie nazwą Linie Fraunhofera określa się także prążki leżące poza widzialną częścią światła (ultrafiolet, podczerwień), a powodowane przez to samo zjawisko.

Z powodu dobrze określonych długości fali linii Fraunhofera, są one często używane do charakteryzowania przenikalności elektrycznej i magnetycznej, jak i dyspersyjnych własności danego materiału optycznego.