Linky Boshoff

Delina „Linky” Boshoff

Państwo	Południowa Afryka
Data i miejsce urodzenia	12 listopada 1956 Queenstown
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1973
Zakończenie kariery	1977
Trener	Delene Boshoff, Louis Nel
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	1
Najwyżej w rankingu	8 (lipiec 1974)[1]
Roland Garros	QF (1977)
Wimbledon	QF (1974)
US Open	3R (1975)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	16
Najwyżej w rankingu	1 (1976)
Roland Garros	SF (1976)
Wimbledon	SF (1976)
US Open	W (1976)

Delina Ann „Linky” Boshoff–Mortlock (ur. 12 marca 1956 w Queenstown) – południowoafrykańska tenisistka. Mistrzyni wielkoszlemowego US Open 1976 w grze podwójnej, finalistka French Open 1976 w grze mieszanej, reprezentantka kraju w Pucharze Federacji. Boshoff była znana ze swojej wytrwałości, taktycznej gry i temperamentu podczas meczów, zawsze dawała z siebie wszystko. „Uwielbiam konkurować – powiedziała – ale nie sądzę, żeby chodziło o wygrywanie i przegrywanie. Chodzi o stawienie czoła wyzwaniu najlepiej jak potrafisz i poczucie spełnienia, bez względu na wynik”^[1].

Kariera tenisowa

Linky Boshoff na koniec marca 1972 roku wygrała swój inauguracyjny mecz seniorski w pierwszej rundzie zawodów w Johannesburgu z Marianne Kindler 6:3, 6:4. Odpadła w kolejnym spotkaniu z Susan Minford 1:6, 0:6. W 1973 roku rozpoczęła regularne starty w zawodach tenisowych. Pierwszy raz w turnieju poza rodzinnym krajem wystartowała w Bournemouth, w maju 1973 roku. Doszła tam aż do trzeciej rundy, odpadając po porażce z cztery lata starszą Wendy Turnbull 3:6, 4:6. Dwa tygodnie później, podczas turnieju w Surbiton w grze pojedynczej awansowała do ćwierćfinału. W turnieju gry podwójnej, w parze ze swoją stałą partnerką Ilaną Kloss triumfowały, w decydującym meczu pokonując Ann Kiyomurę i Peggy Michel 7:5, 6:2. Boshoff miała wówczas zaledwie 16 lat 6 miesięcy i 21 dni i została drugą najmłodszą triumfatorką turnieju deblowego w Erze Open tenisa (zaraz za Kloss, która triumfowała rok wcześniej w wieku 16 lat 2 miesięcy i 19 dni). Rekord obu pań pobiła dopiero pięć lat później Pam Shriver, która wygrała w Chichester w wieku 15 lat 11 miesięcy i 14 dni.

W czerwcu wystąpiła w Beckenham, gdzie odpadła w trzeciej rundzie gry pojedynczej z drugą zawodniczką turnieju Julie Heldman 5:7, 6:3, 3:6, a w deblu w półfinale z późniejszymi mistrzyniami Maryną Kroszyną i Olgą Morozową 6:3, 6:8, 6:8. Podczas Wimbledonu wystąpiła zarówno w kategorii juniorek, jak i seniorek. Wśród dorosłych odpadła w drugiej rundzie singla i debla, za to w młodzieżowym turnieju doszła aż do finału gry pojedynczej. Przegrała w nim z Ann Kiyomurą 4:6, 5:7, ale rundę wcześniej pokonała swoją rówieśniczkę Martinę Navrátilovą 6:3, 7:5.

Na kolejny występ czekała aż do listopada 1973 roku, kiedy to wystartowała w turnieju w Johannesburgu. W rozgrywkach indywidualnych w trzeciej rundzie pokonała Ann Kiyomurę 6:4, 6:2, a została powstrzymana w ćwierćfinale przez Evonne Goolagong 0:6, 6:7. Jeszcze lepiej poradziła sobie w deblu z Kloss, gdyż wygrały cały turniej, pokonując w decydującym meczu Chris Evert i Virginię Wade 7:6, 2:6, 6:1.

Sezon 1974 rozpoczęła dopiero od maja, kiedy to osiągnęła trzecią rundę singla (porażka z Sue Barker 5:7, 8:6, 2:6) i półfinał debla (w parze z Pat Walkden-Pretorius) w Bournemouth. Tydzień później wystąpiła w Rzymie. W grze podwójnej ponownie doszła z Walkden-Pretorius do półfinału, w którym przegrały z pierwszą parą turnieju Chris Evert i Olgą Morozową 3:6, 4:6. W grze pojedynczej odpadła w trzeciej rundzie w meczu przeciwko swojej deblowej partnerce – 3:6, 6:3, 2:6. Premierowy wielkoszlemowy start w Paryżu nie udał się młodej reprezentantce RPA, która odpadła w pierwszej rundzie z Heide Orth 6:3, 5:7, 5:7. Tydzień później w Beckenham wyrównała swój ubiegłoroczny rezultat i doszła do 1/8 finału, ulegając w nim Christine Janes 3:6, 6:7. Podczas Wimbledonu 1974 nastąpił przełom w grze siedemnastoletniej tenisistki. W pierwszym meczu singla wygrała z Sue Barker 6:0, 9:7, w drugim z Michèle Gurdal 6:3, 7:5, w trzeciej rundzie odprawiła Helen Gourlay 6:3, 5:7, 9:7, a w czwartej pokonała czwartą zawodniczkę turnieju Rosie Casals 6:2, 6:3. Odpadła dopiero w ćwierćfinale ze starszą o jedenaście lat Virginią Wade 3:6, 2:6. W deblu wspólnie z Kloss uległy w trzeciej rundzie rozstawionym z numerem drugim Françoise Durr i Betty Stöve 6:2, 3:6, 4:6. Durr powstrzymała Boshoff również w mikście, eliminując ją grającą z Derekiem Schroderem 2:6, 6:8 (Francuzka występowała z Tonym Roche). Występ na londyńskich kortach był ostatnim w sezonie dla młodej tenisistki. Po nim została sklasyfikowana na ósmym miejscu w rankingu światowym^[1].

Wystartowała dopiero na przełomie stycznia i lutego 1975 roku w Waszyngtonie. Po tak długiej przerwie nie był to udany występ, gdyż przegrała w pierwszej rundzie singla i debla. Pierwsze mecze wygrała dopiero w marcu w Bostonie. W grze pojedynczej pokonała Pam Teeguarden 6:7, 6:4, 7:6 (odpadła w drugiej rundzie z Margaret Smith Court 3:6, 1:6), a w podwójnej, razem z Ilaną Kloss, Mimę Jaušovec i Ann Kiyomurę 6:1, 3:6, 6:3 (porażka w drugim meczu z Chris Evert i Martiną Navrátilovą 1:6, 6:7(4)). Później grała ze zmiennym szczęściem, aż do turnieju w Bournemouth, gdzie wspólnie z Greer Stevens awansowała do finału. W drugiej połowie maja osiągnęła indywidualnie ćwierćfinał dużego turnieju w Hamburgu, a w parze z Pam Teeguarden zaszła rundę dalej. Podczas zawodów w Rzymie osiągnęła ten sam poziom w grze pojedynczej, co w Hamburgu, lecz tym razem powstrzymała ją Navrátilová 0:6, 4:6. Zmagania na wielkoszlemowych kortach w Paryżu zakończyła rundę dalej niż przed rokiem – porażka w drugim meczu z Sue Barker 2:6, 1:6.

W czerwcu w Beckenham w parze z Patti Hogan pokonała w finale gry podwójnej doświadczony australijski duet Judy Tegart Dalton – Karen Krantzcke 3:6, 9:7, 7:5. W singlu odpadła jednak już w pierwszym meczu. W trzeciej rundzie Wimbledonu Rosie Casals zrewanżowała się za porażkę sprzed roku i wyeliminowała Boshoff z turnieju 2:6, 1:6. Na tym samym etapie odpadła z Kloss w deblu – porażka z Margaret Smith Court i Virginią Wade 2:6, 4:6. Dwa tygodnie później osiągnęła największy sukces w dotychczasowej karierze – w Gstaad po raz pierwszy osiągnęła finał seniorskiego turnieju tenisowego. W decydującym meczu musiała uznać jednak wyższość Glynis Coles, z którą przegrała 7:9, 6:2, 6:8. Porażkę powetowała sobie w grze podwójnej, w której niespełna dziewiętnastoletniej Boshoff partnerowała starsza o dwadzieścia jeden lat Lea Pericoli. W meczu mistrzowskim pokonały Coles i Belindę Thompson 7:5, 6:1. Pericoli wygrywając zawody ustanowiła bezprecedensowy wynik – triumfowała w turnieju w wieku 40 lat 3 miesięcy i 23 dni, co okazało się niepobitym rekordem przez kolejne trzydzieści jeden lat, aż do wygranej Martiny Navrátilovej w Montrealu w 2006 roku w wieku 49 lat 10 miesięcy i 2 dni.

We wrześniu w US Open w grze pojedynczej odpadła w trzecim meczu z Kazuko Sawamatsu 2:6, 5:7, a w parze z Kloss rundę wcześniej. Na koniec miesiąca, w Palm Springs, w drabince singla została rozstawiona z numerem czwartym. Mimo uprzywilejowanej sytuacji odpadła już w trzeciej rundzie z Betty-Ann Stuart 0:6, 4:6. Na etapie ćwierćfinału zakończyła zmagania tydzień później w Phoenix, po porażce z Virginią Wade 4:6, 6:4, 4:6. W połowie października na tym samym etapie młodą reprezentantkę RPA powstrzymała Chris Evert 2:6, 2:6. Pierwszy oficjalny komputerowy ranking WTA w grze pojedynczej został opublikowany 4 listopada 1975 roku (był jednocześnie rankingiem na koniec roku). Dzięki bardzo solidnym występom została w nim sklasyfikowana na osiemnastym miejscu. Na zakończenie sezonu Boshoff wystąpiła w listopadzie w Johannesburgu, gdzie została rozstawiona z numerem drugim. Odpadła dopiero w półfinale z rodaczką Annette Du Plooy 6:7, 3:6. Porażkę w singlu powetowała sobie zwycięstwem w zmaganiach gry podwójnej – wspólnie z Kloss pokonały Laurę DuPont i Sharon Walsh 4:6, 6:3, 6:3.

Rok 1976 rozpoczęła od amerykańskich turniejów w parze z Brigitte Cuypers, lecz bez dobrych wyników szybko ta współpraca została zakończona. Na koniec marca wróciła do swojej stałej partnerki Ilany Kloss i od razu osiągnęły ćwierćfinał w Filadelfii – porażka z pierwszą parą turnieju Olga Morozowa – Virginia Wade 2:6, 6:7(2). Później w maju wygrały wszystkie turnieje deblowe, w których startowały: Amelia Island, Bournemouth (indywidualnie pokonała w ćwierćfinale Wendy Turnbull 6:4, 6:3, a odpadła w kolejnej rundzie z Sue Barker), Hamburg i Rzym. Później osiągnęły półfinał French Open, eliminując w ćwierćfinale rozstawione z numerem pierwszym Billie Jean King i Betty Stöve 6:4, 3:6, 6:2. W grze pojedynczej została rozstawiona z numerem szóstym, lecz osiągnęła tylko drugą rundę. W mikście u boku Colina Dowdeswella doszła do finału. Po drodze wyeliminowali takie pary jak Virginia Ruzici – Jean-Louis Haillet 6:4, 6:3, Wendy Turnbull – Colin Dibley 3:6, 6:3, 6:2 i Gail Chanfreau – Patrice Beust 7:6, 7:5. W decydującym meczu musieli uznać wyższość Kloss i Kima Warwicka 7:5, 6:7, 2:6. Podczas Wimbledonu w deblu wyrównała osiągnięcie z Paryża, odpadając dopiero w przedostatnim meczu turnieju – młode tenisistki z Południowej Afryki uległy parze Chris Evert – Martina Navrátilová 6:8, 6:8. Rundę wcześniej odprawiły inne bardziej utytułowane od siebie zawodniczki – Rosie Casals i Françoise Durr wynikiem 6:1, 6:3. W singlu przegrała w pierwszym meczu z Patti Hogan 4:6, 7:5, 2:6. W sierpniu para triumfowała w prestiżowych zawodach w Indianapolis, by w kolejnym występie odnieść największy sukces w karierze. Na początku września zostały rozstawione z numerem piątym w ostatnim w roku turnieju wielkoszlemowym. Na nowojorskich kortach w ćwierćfinale doszło do ponownej konfrontacji zespołów Boshoff–Kloss z King–Stöve i ponownie lepsze okazały się młodsze tenisistki z RPA (ten sam etap co na French Open, te same zespoły oraz ten sam wynik 6:4, 3:6, 6:2). W półfinale pokonały Mimę Jaušovec i Virginię Ruzici 6:1, 7:6, a w meczu mistrzowskim nie pozostawiły złudzeń Oldze Morozowej i Virginii Wade 6:1, 6:4. W grze indywidualnej Boshoff odpadła już w pierwszej rundzie z Betsy Nagelsen 5:7, 3:6. Wygrywając US Open w deblu stała się jego najmłodszą triumfatorką w Erze Open (w singlu wynik ten poprawiła trzy lata później Tracy Austin, a w grze podwójnej dopiero w 1998 roku Martina Hingis). W październiku 1976 roku Billie Jean King i Betty Stöve zrewanżowały się Boshoff i Kloss w finale turnieju w Phoenix 2:6, 1:6. W singlu przegrała w trzeciej rundzie z Evert. W listopadzie w Johannesburgu w grze pojedynczej przegrała w pierwszej rundzie z Valerie Ziegenfuss 4:6, 6:0, 5:7, będąc rozstawioną z „trójką”. W deblu odpadła w półfinale z Laurą DuPont i ponownie Ziegenfuss 3:6, 6:3, 3:6. Dokładnie te same poziomy osiągnęła tydzień później w Sydney: pierwsza runda singla – z Evonne Goolagong 0:6, 1:6 i półfinał debla z Françoise Durr i Ann Kiyomurą 3:6, 2:6. Na koniec roku, w grudniu, reprezentantki RPA osiągnęły jeszcze finał turnieju w Melbourne. Nie było wówczas prowadzonego oficjalnego rankingu deblowego, ale według różnych źródeł po serii powyższych sukcesów została sklasyfikowana na pierwszym miejscu rankingu WTA. W zestawieniu singlistek na koniec roku spadała na 46. pozycję.

W 1977 roku wystartowała w początkowej halowej części sezonu rozgrywanej w Stanach Zjednoczonych. Mimo znakomitego poprzedniego sezonu początek nowego nie należał do udanych – w Waszyngtonie przegrała w pierwszej rundzie gry podwójnej (w parze z Ilaną Kloss), a w singlu w trzeciej z Virginią Wade 0:6, 2:6. W Minneapolis przegrała w pierwszym meczu w singlu i deblu (z inną partnerką – Marise Kruger). W Seattle i Chicago wygrała po jednym meczu w deblu (ponownie z Kloss), indywidualnie odpadała po pierwszym spotkaniu. W marcu w Dallas doszły już do półfinału (porażka z Kerry Reid i Greer Stevens 2:6, 4:6), a w grze pojedynczej wreszcie wygrała dwa mecze – odpadła w trzeciej rundzie z Sue Barker 7:5, 0:6, 3:6. Powrót do stałej partnerki przyniósł oczekiwany rezultat podczas dużego turnieju w maju w Hamburgu, w którym doszły do finału, a w nim triumfowały mimo przegrania pierwszego seta – pokonały Reginę Maršíkovą i Renátę Tomanovą 2:6, 6:4, 7:5. Para Boshoff–Kloss została rozstawiona z numerem pierwszym podczas French Open 1977, jednak odpadła już w ćwierćfinale z Reginą Maršíkovą i Pam Teeguarden 6:7, 7:5, 4:6. Indywidualnie odzyskała jednak pewność siebie, dochodząc po raz pierwszy w Paryżu do ćwierćfinału.

Podczas Wimbledonu ponownie dobrze zaprezentowała się w singlu. W drugiej rundzie wygrała z Lesley Hunt 6:3, 6:2, w trzeciej pokonała z rozstawioną z numerem jedenastym Françoise Durr 6:3, 9:7, a odpadła dopiero w czwartej po zaciętym meczu z „szóstką” Rosie Casals 6:8, 3:6. Rozstawiona z Kloss z numerem trzecim w deblu ponownie doszły do ćwierćfinału. W sierpniu w Indianapolis przegrała indywidualnie w pierwszej rundzie, za to w deblu obroniła zwycięstwo sprzed roku. Dobrą formę utrzymały w kolejnym tygodniu triumfując w prestiżowym turnieju w Toronto, gdzie w finale pokonały pewnie Rosie Casals i Evonne Goolagong Cawley 6:2, 6:3.

Obrona tytułu podczas US Open całkowicie tenisistkom z RPA się nie udała, gdyż odpadły już w drugiej rundzie. Przegrały z parą Mima Jaušovec i Virginia Ruzici 4:6, 6:3, 4:6. Miesiąc później wygrały turniej w Palm Harbor, w którego finale pokonały Brigitte Cuypers i Marise Kruger 6:7, 6:2, 6:2. Odpadły w pierwszej rundzie w Atlancie, by tydzień później dojść do półfinału w Phoenix i finału w San Juan (przegrały w nim z Rosie Casals i Billie Jean King 6:4, 2:6, 3:6). Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych rozgrywane były dwa turnieje mistrzyń kończące rozgrywki, ze względu na dwóch tytularnych sponsorów odpowiedzialnych za różne części sezonu: Colgate (Toyota w latach 1980–1982) Series Championships oraz Virginia Slims (Avon w latach 1979–1982) Championships, później WTA Finals. W listopadzie Linky Boshoff i Ilana Kloss zakwalifikowały się do turnieju kończącego sezon z cyklu Colgate Series Championships, jako jedna z czterech najlepszych par sezonu. Przegrały jednak w pierwszym meczu z Françoise Durr i Virginią Wade 0:6, 6:7. Na zakończenie roku Boshoff ponownie wystartowała w turnieju w Johannesburgu. W drugiej rundzie gry pojedynczej trafiła na swoją deblową partnerkę Ilanę Kloss, od której okazała się zdecydowanie lepsza wygrywając 6:1, 6:0. W półfinale wyeliminowała trzecią zawodniczkę turnieju Yvonne Vermaak 6:2, 6:3, wyrównując swój najlepszy rezultat singlowy w zawodowym turnieju. Nie poprzestała na tym i w meczu mistrzowskim nie dała szans Brigitte Cuypers 6:4, 6:1. W rywalizacji deblistek wspólnie z Kloss pokonały w finale rodaczki Cuypers i Marise Kruger 5:7, 6:3, 6:3. Mimo iż brak jest szczegółowych danych na temat turnieju gry mieszanej Linky Boshoff wygrała wówczas potrójną koronę zawodów^[a]. Występ ten podsumowała „Dla mnie to było moje najlepsze osiągnięcie tenisowe”^[1]. Dzięki temu wynikowi została szóstą kobietą, która w Erze Open wygrała wszystkie trzy kategorie w jednym turnieju (obok Margaret Smith Court, Annette Du Plooy, Billie Jean King, Evonne Goolagong i Judy Tegart Dalton), później dokonała tego już tylko Martina Navrátilová.

Jak się później okazało triumf w Johannesburgu był ukoronowaniem kariery południowoafrykańskiej tenisistki, która od sezonu 1978 zaprzestała występów, kończąc zawodową karierę w wieku zaledwie dwudziestu jeden lat. „Jestem wdzięczna za decyzję, którą podjęłam w wieku 21 lat. Miałam to, co najlepsze z obu światów” – podsumowała^[1]. Przez zaledwie pięć sezonów profesjonalnej kariery zwyciężyła w szesnastu turniejach deblowych, z czego aż czternaście wygrała z Ilaną Kloss. Wynik ten był wówczas piątym rezultatem w Erze Open (więcej turniejów do końca 1977 roku wygrały wspólnie tylko Rosie Casals i Billie Jean King – 55, Françoise Durr i Betty Stöve – 22, Margaret Smith Court i Judy Tegart Dalton – 21 oraz Smith Court i Virginia Wade – 19).

Życie prywatne

Zakończyła karierę sportową, aby rozpocząć studia informatyczne na Uniwersytecie w Port Elizabeth. Po ukończeniu studiów pracowała jako konsultant maklerski. W 1982 roku wyszła za mąż za Petera Mortlocka, studenta architektury, którego poznała na uniwersyteckich kortach tenisowych. Mają trójkę dzieci i pięcioro wnucząt^[1]. Jej kuzynka, Karin Boshoff, również grała profesjonalnie w tenisa, a teraz prowadzi własną akademię.

Historia występów wielkoszlemowych

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

      A, brak startu

     NH, turniej się nie odbył

Turniej Australian Open odbył się dwukrotnie w 1977 roku (styczeń i grudzień), za to nie został rozegrany w 1986.

Występy w grze pojedynczej

Występy w grze podwójnej

Występy w grze mieszanej

Finały turniejów WTA

Gra pojedyncza 2 (1–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	13 lipca 1975	Gstaad	Ceglana	Glynis Coles	7:9, 6:2, 6:8
Zwyciężczyni	1.	4 grudnia 1977	Johannesburg	Twarda	Brigitte Cuypers	6:4, 6:1

Gra podwójna 20 (16–4)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	2 czerwca 1973	Surbiton	Trawiasta	Ilana Kloss	Ann Kiyomura Peggy Michel	7:5, 6:2
Zwyciężczyni	2.	25 listopada 1973	Johannesburg	Twarda	Ilana Kloss	Chris Evert Virginia Wade	7:6, 2:6, 6:1
Finalistka	1.	17 maja 1975	Bournemouth	Ceglana	Greer Stevens	Lesley Charles Sue Mappin	3:6, 3:6
Zwyciężczyni	3.	14 czerwca 1975	Beckenham	Trawiasta	Patti Hogan	Judy Tegart Dalton Karen Krantzcke	3:6, 9:7, 7:5
Zwyciężczyni	4.	13 lipca 1975	Gstaad	Ceglana	Lea Pericoli	Glynis Coles Belinda Thompson	7:5, 6:1
Zwyciężczyni	5.	2 grudnia 1975	Johannesburg	Twarda	Ilana Kloss	Laura DuPont Sharon Walsh	4:6, 6:3, 6:3
Zwyciężczyni	6.	6 maja 1976	Amelia Island	Ceglana	Ilana Kloss	Kathy Kuykendall Valerie Ziegenfuss	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	7.	16 maja 1976	Bournemouth	Ceglana	Ilana Kloss	Lesley Charles Sue Mappin	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	8.	23 maja 1976	Hamburg	Ceglana	Ilana Kloss	Laura DuPont Wendy Turnbull	4:6, 7:5, 6:1
Zwyciężczyni	9.	30 maja 1976	Rzym	Ceglana	Ilana Kloss	Virginia Ruzici Mariana Simionescu	6:1, 6:2
Zwyciężczyni	10.	15 sierpnia 1976	Indianapolis	Ceglana	Ilana Kloss	Laura DuPont Wendy Turnbull	6:2, 6:3
Zwyciężczyni	11.	11 września 1976	US Open	Ceglana	Ilana Kloss	Olga Morozowa Virginia Wade	6:1, 6:4
Finalistka	2.	10 października 1976	Phoenix	Twarda	Ilana Kloss	Billie Jean King Betty Stöve	2:6, 1:6
Finalistka	3.	12 grudnia 1976	Melbourne	Trawiasta	Ilana Kloss	Margaret Smith Court Betty Stöve	3:6, 0:6
Zwyciężczyni	12.	15 maja 1977	Hamburg	Ceglana	Ilana Kloss	Regina Maršíková Renáta Tomanová	2:6, 6:4, 7:5
Zwyciężczyni	13.	14 sierpnia 1977	Indianapolis	Ceglana	Ilana Kloss	Mary Carillo Wendy Overton	5:7, 7:5, 6:3
Zwyciężczyni	14.	21 sierpnia 1977	Toronto	Ceglana	Ilana Kloss	Rosie Casals Evonne Goolagong Cawley	6:2, 6:3
Zwyciężczyni	15.	2 października 1977	Palm Harbor	Twarda	Ilana Kloss	Brigitte Cuypers Marise Kruger	6:7, 6:2, 6:2
Finalistka	4.	30 października 1977	San Juan	Twarda	Ilana Kloss	Rosie Casals Billie Jean King	6:4, 2:6, 3:6
Zwyciężczyni	16.	4 grudnia 1977	Johannesburg	Twarda	Ilana Kloss	Brigitte Cuypers Marise Kruger	5:7, 6:3, 6:3

Gra mieszana 2 (1–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalistka	1.	12 czerwca 1976	French Open	Ceglana	Colin Dowdeswell	Ilana Kloss Kim Warwick	7:5, 6:7, 2:6
Zwyciężczyni	1.	4 grudnia 1977	Johannesburg	Twarda	Colin Dowdeswell	Ilana Kloss Sherwood Stewart	6:4, 4:6, 7:5[a][2]

Występy w Turnieju Mistrzyń

W grze podwójnej

Rok	Rezultat	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
1977 Toyota	Półfinał	Ilana Kloss	Françoise Durr Virginia Wade	0:6, 6:7

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie WTA, Women’s Tennis Association [dostęp 2020-03-24]  (ang.).
• Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2020-03-24]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King, Billie Jean King Cup [dostęp 2020-03-24]  (ang.).
• Sylwetka na stronie grandslamhistory.com