Linn Farish

Linn Farish

Linn Markley Farish

Slim

Major
Data i miejsce urodzenia	3 października 1901 Rumsey
Data i miejsce śmierci	11 września 1944 Grecja
Przebieg służby
Lata służby	1940–1944
Siły zbrojne	Office of Strategic Services
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Linn Farish

Rugby union
Pozycja	wiązacz
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) Stanford Cardinal
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1924  Stany Zjednoczone 1 (6)
Dorobek medalowy złoto Paryż 1924 Rugby union

Linn Farish (ur. 3 października 1901 w Rumsey w Kalifornii, zm. 11 września 1944 w Grecji) – amerykański żołnierz, geolog i sportowiec, olimpijczyk, zdobywca złotego medalu w turnieju rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1924 roku w Paryżu.

Życiorys

Sportowiec

Podczas studiów geologicznych na Stanford University występował w barwach Stanford Cardinal w futbolu amerykańskim i rugby union^[1].

Z reprezentacją Stanów Zjednoczonych zagrał w turnieju rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1924^[2]. Wystąpił w jednym meczu tych zawodów – 18 maja Amerykanie pokonali na Stade de Colombes Francuzów 17–3, a Farish zdobył dwa z pięciu przyłożeń swojego zespołu^[1][3]. Wygrywając oba pojedynki Amerykanie zwyciężyli w turnieju zdobywając tym samym złote medale igrzysk^[4][5][6].

Był to jego jedyny występ w reprezentacji kraju^[7], a wraz z pozostałymi amerykańskimi złotymi medalistami w rugby union został w 2012 roku przyjęty do IRB Hall of Fame^[8].

Był żonaty z Norą (z domu Jenkins)^[9][10].

Geolog

Po ukończeniu studiów pracował jako geolog i konsultant w dziedzinie wydobywania ropy naftowej na terenie Stanów Zjednoczonych, Meksyku, Kanady oraz Persji^[11], publikując również w branżowych periodykach^[12].

Żołnierz

Po wybuchu II wojny światowej, a przed przystąpieniem do niej USA, zaciągnął się do kanadyjskiej armii. Służył w Royal Engineers w Persji, przeszedł szkolenie spadochronowe w brytyjskim Special Operations Executive, a następnie został zwerbowany do Office of Strategic Services w stopniu majora^[13].

Po raz pierwszy został przerzucony do okupowanej Jugosławii we wrześniu 1943 roku w celu wytyczenia polowych lotnisk do ewakuacji alianckich lotników zestrzelonych na Bałkanach. Jego drugim zadaniem podczas tej misji było nawiązanie kontaktu z Narodową Armią Wyzwolenia Jugosławii, którą dowodził Josip Broz Tito, w celu oszacowania, którą z walczących z Niemcami jugosłowiańskich grup powinny wesprzeć Stany Zjednoczone. Jako amerykański łącznik przy brytyjskiej misji brygadiera Fitzroya Macleana spędził sześć tygodni w sztabie komunistycznej partyzantki^[14][15][16].

Po powrocie do Włoch w październiku 1943 roku napisał raport, który trafił do najwyższych kół władzy w USA. Pod wpływem propagandy, której doświadczył w sztabie Tito, opisał w nim komunistyczną partyzantkę jako jedyną formację walczącą z Niemcami i Włochami, deprecjonując jednocześnie wartość czetników Dragoljuba Mihailovicia i zarzucając im kolaborację z okupantem. Wezwany do Waszyngtonu przedstawił relację prezydentowi Rooseveltowi oraz najwyższym przedstawicielom wojska i Departamentu Stanu, która wraz z brytyjskim naciskiem doprowadziła do przesunięcia amerykańskiego poparcia w stronę Tito^{[17][18][19][20][21]}. Na konferencji teherańskiej postanowiono zatem o wsparciu komunistycznej partyzantki jugosłowiańskiej, cofnięciu wsparcia dla czetników i odstąpieniu od planu desantu na Bałkanach.

Jeszcze dwukrotnie udawał się z kilkutygodniową misją do Jugosławii – w styczniu i kwietniu 1944 roku^[22][23][24]. Podczas nich nie tylko przekonywał Tito do pomocy w odszukiwaniu i ratowaniu zestrzelonych alianckich lotników, ale i w większości tych operacji ratunkowych brał osobiście udział^[25][26][27]. Jego wyczyny podczas służby w Jugosławii przyniosły mu w kręgach OSS przydomek Lawrence z Jugosławii^[28].

W swoim ostatnim raporcie z połowy 1944 roku zmienił swoje twierdzenia dotyczące sytuacji politycznej w Jugosławii^[22][29][30], został on już jednak zlekceważony^[21].

Zginął we wrześniu 1944 roku w katastrofie lotniczej na terenie Grecji^[11][20][31]. Po jego śmierci uchylono cenzurę dotyczącą tajnych akcji, by ujawnić jego nazwisko i osiągnięcia opinii publicznej^[31].

Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem za Wybitną Służbę, a także Purple Heart^[32][33].

Jego nazwisko pojawiło się na The Yolo County Courthouse Memorial – tablicy pamięci poległych mieszkańców hrabstwa Yolo^[34], a także na znajdującej się w siedzibie CIA tablicy upamiętniającej poległych podczas II wojny światowej oficerów OSS^[35].

Odszyfrowane przez Projekt Venona radzieckie depesze z okresu II wojny światowej wskazywały na Farisha jako informatora o kryptonimie Attila^[36][37].

Przypisy

Bibliografia

• Linn Farish @ sports-reference (ang.). sports-reference.com. [dostęp 2012-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-21)].
• Linn Farish @ espnscrum.com (ang.). espnscrum.com. [dostęp 2012-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-15)].
• Richard Harris Smith: OSS: The Secret History of America's First Central Intelligence Agency. Lyons Press, 2005. ISBN 1-59228-729-8. (ang.)
• Walter R. Roberts: Tito, Mihailovic, and the Allies, 1941–1945. Durham: Duke University Press, 1987, s. 406. ISBN 978-0-8223-0773-0. (ang.)
• Franklin Lindsay: Beacons in the Night: With the OSS and Tito's Partisans in Wartime Yugoslavia. Stanford: Stanford University Press, 1993, s. 383. ISBN 978-0-8047-2123-3. (ang.)
• Marcia Christoff Kurapovna: Shadows on the Mountain: The Allies, the Resistance, and the Rivalries that Doomed WWII Yugoslavia. Hoboken: John Wiley & Sons, 2010, s. 320. ISBN 978-0-470-08456-4. (ang.)
• Michał Jerzy Zacharias: Jugosławia w polityce Wielkiej Brytanii 1940–1945. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1985, s. 35. ISBN 978-83-04-01530-2. (pol.)
• George C. Chalou: The Secrets War: the Office of Strategic Services in World War II. Waszyngton: National Archives and Records Administration, 1992, s. 392. ISBN 0-911333-91-6. (ang.)