Liryki lozańskie

Liryki lozańskie – grupa wierszy Adama Mickiewicza, napisanych w latach 1839–1840 podczas pobytu poety w Lozannie. Do liryków lozańskich zalicza się wiersze: Snuć miłość, Nad wodą wielką i czystą, Gdy tu mój trup, Polały się łzy (nazywany przez Juliana Przybosia "wierszem-płaczem"^[1]). Niektórzy wydawcy dołączają do nich również utwory: Ach, już i w rodzicielskim domu i Uciec z duszą na listek. Liryki lozańskie opublikowano dopiero po śmierci autora.

Utwory te różnią się od wcześniejszej twórczości Mickiewicza oraz od ówczesnej liryki romantycznej. Charakteryzuje je większa zwięzłość oraz odejście od opisowości i retoryki. Wiersze cechują się także melodyjnością, opartą na paralelizmach i powtórzeniach. Uważa się, że stanowią one zapowiedź nowego etapu w twórczej biografii Mickiewicza oraz w rozwoju poezji romantycznej. Mickiewicz stwarza sentymentalne skojarzenia.

Liryki te nie są ze sobą powiązane w przesłaniu ani w nastroju poetyckim.

Przypisy

Bibliografia

• Alina Witkowska: Romantyzm. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997. ISBN 83-01-12108-4.

Linki zewnętrzne

• Liryki lozańskie w serwisie Wolne Lektury